Οι ελληνικές κυβερνήσεις, στη μεταπολεμική περίοδο, είναι αλήθεια ότι «αντέγραφαν» τα πεπραγμένα του γαλλικού μοντέλου συντάξεων, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η κοινωνική ασφάλιση στη χώρα μας θεσμοθετείται για πρώτη φορά με τον Ν. 5733/1932 από την τελευταία κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, όπου μεταξύ άλλων προέβλεπε ότι τα υφιστάμενα 60 κλαδικά ταμεία θα συγχωνευθούν στο νέο Ταμείο του ΙΚΑ.
Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΑΚΟΣ
Από τότε έως και σήμερα έχουν περάσει αρκετά χρόνια, η κατάσταση φαίνεται πως αλλάζει για τη Γαλλία, με τον πρόεδρο Μακρόν να προσπαθεί να επιβάλει μία ορθή δημοσιονομική τάξη στον συνταξιοδοτικό κλάδο, υιοθετώντας την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη ασφάλισης.
Η προαναφερόμενη ενέργεια βρίσκει το τελευταίο διάστημα αρκετούς πολέμιους στη χώρα μας, γεγονός που επαναφέρει στον δημόσιο διάλογο έννοιες όπως «κακή Δεξιά, αρνητές συνταξιοδοτικής ελευθερίας» και λοιπά αριστερίστικα μαργαριτάρια ελληνικής εμπνεύσεως, που δυστυχώς όμως στερούνται λογικής και… φυσικά μνήμης!
Διότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. ήταν εκείνη που με τον Ν. 4336/2015 Κατρούγκαλου αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης στα 67 έτη. Επομένως γιατί τόση «επανάσταση του πληκτρολογίου» για κάτι που αφενός θα βοηθήσει τη Γαλλία να αποφύγει τη «δική της μαύρη περίοδο ΣΥΡΙΖΑ» –μιας και εκεί υπάρχουν οπορτουνιστές και από τα δύο άκρα, έτοιμοι να διαλύσουν ό,τι έχει χτίσει ο Μακρόν– και αφετέρου θα εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της χώρας;
Προληπτικά μέτρα
Όπως η παγκόσμια κρίση του 2008 υποχρέωσε την Ελλάδα να κάνει σειρά μεταρρυθμίσεων στο σύστημα συντάξεων, έτσι και η Γαλλία οφείλει να προβεί σε ενέργειες σήμερα εάν θέλει το συνταξιοδοτικό της σύστημα να μη «βουλιάξει» το 2030.
Από την άλλη, οφείλουμε να θυμίσουμε ότι στην κύρια πρόταση της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για το ασφαλιστικό του 2015 υπήρχαν οι εξής προτάσεις:
(α) δημιουργία κεφαλαιοποιητικού συστήματος επικουρικής ασφάλισης, και (β) εφαρμογή κοινών κανόνων σε παλιές και νέες συντάξεις.
Η πρώτη πρόταση απορρίφθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, λόγω ιδεοληψίας, ενώ η δεύτερη βασιζόταν στα ηλεκτρονικά συστήματα του ΙΚΑ, με τον Αλέξη Τσίπρα και εντολοδόχο τον Κατρούγκαλο να επιλέγουν συνειδητά να διατηρήσουν το νομικό καθεστώς των συγχωνευμένων Ταμείων, να αποστρατεύσουν έμπειρα στελέχη του ΙΚΑ και να αναθέσουν επιτελικά καθήκοντα σε στελέχη λοιπών Ταμείων.
Το αποτέλεσμα; Ενα πρόβλημα που θα μπορούσε να λυθεί σε έξι μήνες να έχει ήδη καθυστερήσει έξι χρόνια και οι νέοι συνταξιούχοι να αναμένουν 2-3 χρόνια για να λάβουν τη σύνταξή τους, έως ότου λυθεί και αυτό το ζήτημα με τις ενέργειες Χατζηδάκη και το «στενό πρέσινγκ» Μαξίμου και Μητσοτάκη το διάστημα 2019-2023.
Μεταρρύθμιση στα χαρτιά
Από την άλλη, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι, με το τρίτο μνημόνιο, το μνημόνιο της «περήφανης διαπραγμάτευσης Τσίπρα», η Ελλάδα, δι’ επιβολής δυστυχώς (αλλά με Βαρουφάκη, δημιουργική ασάφεια και go back Madam Merkel αυτά παθαίνεις) των ελεγκτικών μηχανισμών, προσέγγισε μία επίπονη αλλά οριστική επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος.
Βέβαια, αυτό έμεινε στα χαρτιά έως και το καλοκαίρι του 2019, οπότε ανέλαβαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία τη διακυβέρνηση της χώρας, μιας και οι ψηφισμένες διατάξεις για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, δημιουργία νέου συστήματος συντάξεων για τις επόμενες γενιές και διατήρηση παροχών για τους συνταξιούχους «έμειναν κρυμμένες στα συρτάρια της Κουμουνδούρου», διότι η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. ανέτρεψε την εφαρμογή των ρυθμίσεων που είχε ήδη ψηφίσει, με το ασφαλιστικό να ανοίγει εκ νέου το 2032, με τη λήξη της περιόδου χάριτος στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους της χώρας!
Η Γαλλία θέλει να αποφύγει μία… αριστερή παρένθεση
Και επανερχόμεθα στο σήμερα, όπου η Γαλλία σημειώνει τις τρίτες μεγαλύτερες δαπάνες συντάξεων στην Ευρώπη (14% του ΑΕΠ), με πρώτη την Ελλάδα (17%) και δεύτερη την Ιταλία, ενώ συγκριτικά η Γερμανία έχει 10%, οι ΗΠΑ 7% και η Μ. Βρετανία 6%.
Επιπροσθέτως, η Γαλλία έχει τον μεγαλύτερο αριθμό συνταξιούχων κάτω των 65 ετών στην Ευρώπη (42%), η Γερμανία μόλις 14%, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 26% – η χώρα μας βρίσκεται εντός αυτού με περίπου 500.000 συνταξιούχους κάτω των 65 ετών, που λαμβάνουν ετησίως συντάξεις που ανέρχονται σε 6 δισεκατομμύρια ευρώ.
Η Γαλλία, επομένως, «τρέχει για να μην πάθει» όλα αυτά που η «υπερήφανη Αριστερά του χαβιαριού» κατόρθωσε ως «χρήσιμος ηλίθιος» να επιβάλει βίαια και επίπονα στη χώρα μας, ενώ από την πλευρά του ο Μακρόν φαίνεται να έχει μελετήσει το «ελληνικό μοντέλο», μιας και ανησυχεί για το γεγονός πως ακόμα και μετά τις προαναφερθείσες αλλαγές στην Ελλάδα, η κρατική χρηματοδότηση των συντάξεων ανέρχεται σε 17-19 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως –άσχετα που αυτό δεν απασχολεί τη δημοσιονομική πολιτική–, γεγονός που φανερώνει ότι ένα ετήσιο έλλειμμα 14 δισεκατομμυρίων ευρώ στη Γαλλία, με δεκαπλάσιο ΑΕΠ σε σχέση με την Ελλάδα, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό για τη μακροχρόνια δημοσιονομική ισορροπία της χώρας.
