ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ μαζί αδυνατούν όχι να ξεπεράσουν αλλά να φτάσουν το ποσοστό που συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος παραμένει με τεράστια διαφορά καταλληλότερος για πρωθυπουργός παρά τις όποιες αρρυθμίες παρατηρούνται κατά διαστήματα. Το σημαντικότερο είναι πως ακόμη και αυτές (τις αρρυθμίες) όπως και τις κρίσεις οι πολίτες θεωρούν πως ο νυν πρωθυπουργός είναι αυτός που μπορεί να τις διαχειριστεί και να τις αντιμετωπίσει.
Οι εξαμηνιαίες τάσεις της MRB έρχονται να επιβεβαιώσουν το πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί μετά τις εθνικές εκλογές. Δηλαδή ότι:
- Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Φυλλορροεί λόγω της διάσπασης εν μέρει, ουσιαστικά όμως διότι ο νέος αρχηγός δεν πείθει. Το μαγικό ραβδάκι που κραδαίνει, ίδιο με αυτό του Αλέξη Τσίπρα δεν βγάζει λαγούς. Ανακυκλώνει ίδιες θέσεις, προτάσεις και κυρίως… εντάσεις. Ίδιες με αυτές που οδήγησαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο 17,86 στις εκλογές και στο 13% στις δημοσκοπήσεις (στις μετρήσεις με αναγωγή). Σημείωση: Δεν λείπουν και οι δημοσκοπήσεις που στην πρόθεση ψήφου δίνουν μονοψήφιο ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ.
- Το ΠΑΣΟΚ αγκομαχά. Έχει περάσει στη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις, όπως και στις Τάσεις της MRB. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταρρέει, να διαλύεται μέσα από μια ισχυρή διάσπαση καταφέρνει να ανέβει μόλις 2,67% από το ποσοστό των εθνικών εκλογών στην αναγωγή και μόλις 0,30% στην πρόθεση. Η ηγεσία δεν πείθει ότι αποτελεί εναλλακτική. Συλλέγει σχεδόν το μισό από το ποσοστό που χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με τα ποσοστά που δίνουν οι Τάσεις. Η τακτική που ακολουθεί η Χαριλάου Τρικούπη θυμίζει… Αλέξη Τσίπρα. Επιλέγει τον λαικισμό, σε πολλά θέματα και θεωρεί πως σηκώνοντας τους τόνους αυτομάτως μετατρέπεται σε αξιωματική αντιπολίτευση και άρα εν δυνάμει… κυβέρνηση. Κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Τουλάχιστον όπως την αποτυπώνουν οι ίδιοι οι πολίτες.
- Το ΚΚΕ κερδίζει. Κινείται στα όρια διψήφιων ποσοστών. Εισπράττει από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι όσο θα περίμενε. Μάλιστα παρατηρείται ότι η εμφάνιση της Νέας Αριστεράς και το 2,5% που καταγράφει στις Τάσεις της MRB, για παράδειγμα, ενδέχεται να ανακόψει την απευθείας ροή από Κουμουνδούρου σε Περισσό.
Η ως άνω εξέλιξη (μέχρι τώρα φυσικά) παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αναλυτές και δημοσκόποι το καταγράφουν, υποστηρίζοντας πως το ένα και μισό κόμμα που υπήρχε μέχρι τις εθνικές εκλογές στο πολιτικό σκηνικό έχει μετατραπεί σε «ένα κόμμα και οι άλλοι». Όπου ένα κόμμα η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι άλλοι τώρα είαι οι υπόλοιποι.
Αναλυτικότερα. Η Νέα Δημορατία, στις εξαμηνιαίες τάσεις για παράδειγμα, συγκεντρώνει (στην αναγωγή) 38,8% και στην πρόθεση ψήφου 32,5%. Ας συγκρατήσουμε τα δυο αυτά ποσοστά για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει αφού ο ΣΥΡΙΖΑ στην αναγωγή, συγκεντρώνει 13%, το ΠΑΣΟΚ 14,6 (είναι δεύτερο κόμμα) και το ΚΚΕ 9,7%.
Και τα τρία αυτά κόμματα μαζί συγκεντρώνουν 37,3%. Υπολείπονται δηλαδή της ΝΔ κατά 1,5%. Και τα τρία.
Στην πρόθεση ψήφου ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει 10,9%, το ΠΑΣΟΚ 12,2% (δεύτερο κόμμα) και το ΚΚΕ 8,1%. Και τα τρία κόμμα μαζί συγκεντρώνουν 31,2%. Υπολείπονται δηλαδή της ΝΔ κατά 1,3%. Και τα τρία.
Με απλά λόγια, η κυριαρχία της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εμφανής. Όπως φυσικά είναι εμφανείς και οι διαφορές του πρωθυπουργού με τους υπόλοιπους αρχηγούς σε όλους τους δείκτες. Και στην καταλληλότητα και στην αξιολόγηση. Μάλιστα στην καταλλήλοτητα, σε μία σύγκριση με τους Στέφανο Κασσελάκη και Νίκο Ανδρουλάκη, πέραν της μεγάλης διαφοράς (προηγείται με 29,1% του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και 25,5% του προέδρου του ΠΑΣΟΚ που έρχεται τριτος) παρατηρείται και το εξής. Οι Κασσελάκης – Ανδρουλάκης μαζί δεν φτάνουν ούτε το ποσοστό του «Κανένα» που έρχεται δεύτερος με 29,3%.
Για την ιστορία ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταγράφει ποσοστό 39,2%, υψηλότερο μάλιστα από αυτό που συγκεντρώνει η ΝΔ όχι μόνο στην πρόθεση αλλά και στην αναγωγή.
Στην δεξιά πλευρά της ΝΔ πάλι η κατάσταση δεν αλλάζει. Η Ελληνική Λύση δείχνει αύξηση των ποσοστών σχεδόν ίση με τις απώλειες που καταγράφουν Σπαρτιάτες και ΝΙΚΗ.
Ουσιαστικά η μικρή πτώση των ποσοστών της ΝΔ εκτιμάται πως οφείλεται στο γεγονός ότι διανύει το πέμπτο έτος διακυβέρνησης, λαμβάνει αποφάσεις και προωθεί μεταρρυθμίσεις που ενοχλούν έστω και μικρό τμήμα του πληθυσμού. Και πάλι είναι αμελητέα, δείχνει δε το γεγονός πως αποτελεί τον βασικό πυλώνα του πολιτικού συστήματος αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.
Επίσης δείχνει ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις ικανές όχι να πείσουν αλλά έστω να καταγραφούν στη συνείδηση της πλειοψηφίας ως λύσεις στα προβλήματα, στις κρίσεις και στις αλλαγές που σημειώνονται στη χώρα, σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
