Με το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα ή τον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το βλέπει κανείς, υπάρχει ένα θέμα εκτός απ’ αυτό που φαίνεται. Κι αυτό που φαίνεται είναι ένα γερασμένο κόμμα μουχλιασμένων ιδεών, στο οποίο ηγείται ένας νέος ηλικιακά άνθρωπος. Ο ίδιος βέβαια γνωρίζει σε ποιο βαθμό εκπροσωπείται από αυτές τις ιδέες, αλλά και κατά πόσο θεωρεί ότι τον εκφράζουν τα πρόσωπα που τις διατυπώνουν. Θα το μάθουμε κάποτε από την ιστορία, ή εφόσον αισθανθεί την ανάγκη να «διορθώσει» την ιστορία που ήδη γράφεται και μάλλον δεν δείχνει να του χαρίζεται, από το πόσο έτοιμος είναι να λύσει το γρίφο. Έναν γρίφο που όταν κυβερνούσε δεν βρήκε το χρόνο να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του, και τώρα κρίνεται από αυτόν το πολιτικό του μέλλον.
Του Χάρη Παυλίδη
Ποιος είναι όμως ο γρίφος που καλείται να λύσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Εάν ισχύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Τσίπρας, δηλαδή ότι χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο Τσίπρας φέρεται εξαρτημένος από το ΣΥΡΙΖΑ; Στην περίπτωση λοιπόν που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα φορτίο δυσανάλογο σε σχέση με αυτά που του προσφέρει στην παρούσα πολιτική συγκυρία, θα πρέπει να πράξει αναλόγως και να λύσει το γρίφο. Μπορεί; Η πορεία του δείχνει ότι μπορεί. Θέλει; Αυτό το ξέρει μόνο ο ίδιος. Πάντως η εν γένει συμπεριφορά του θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί επικεικώς αντιφατική. Διότι δεν έχει λογική την ίδια στιγμή που επιδιώκει τη στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία, ταυτόχρονα να υιοθετεί δια της ανοχής του τον πολακισμό και τις παραφυάδες του.
Αφού δεν καταδικάζει τον πολακισμό, είτε τον ανέχεται είτε πάλι τον επιδοκιμάζει, δεν θα μπορέσει να λύσει το γρίφο. Ακόμα και στην περίπτωση που το σκέφτεται, δύσκολα θα μπορέσει να αποχωριστεί ένα παρελθόν στο οποίο ο ίδιος υπήρξε πρωταγωνιστής. Σε κάθε περίπτωση θα έχει αρκετό χρόνο στην αντιπολίτευση να σκεφθεί τι κερδίζει αυτός από το ΣΥΡΙΖΑ και τι ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτόν και να αποφασίσει.
