Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας ενίοτε καθορίζουν και το είδος της κωμωδίας το οποίο παρουσιάζουν θεωρώντας ότι επιτελούν έργο.
Ένα μικρό παράδειγμα της ιλαρότητας είναι η σπουδή που επιδεικνύουν οι πρωταγωνιστές της χειρότερης κυβέρνησης που πέρασε μεταπολιτευτικά από την Ελλάδα, οι οποίοι αντί να κρύβονται εμφανίζονται ως υπερασπιστές της διάκρισης των εξουσίων. Ποιοι, οι πλέον αδιάκριτοι που δεν άφησαν για τα μάτια του κόσμου ούτε το θυρωρό της Κουμουνδούρου-τρόπος του λέγειν- εκτός κρατικής θέσης.
Έρχονται λοιπόν και κατηγορούν τον Μητσοτάκη ότι κομματικοποιεί το κράτος, όταν αποδεδειγμένα η πλειονότητα των τοποθετηθέντων δεν έχουν περάσει ούτε καν έξω από τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Διαμαρτύρονται και βάζουν τα «στρουμφάκια» τους στις Βρυξέλλες να πιάσουν τη Βεστάγκερ ώστε να «μαλώσει» τον Μητσοτάκη γιατί στέλνει τη Θάνου για ξεκούραση.
Ποια, τη Θάνου που ήταν τόσο… υπερκομματική ώστε η αρμόδια Επιτροπή της Βουλής ενέκρινε το διορισμό της στην Επιτροπή Ανταγωνισμού μόνο με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Ομόφωνα δηλαδή. Και τέλος σκίζονται για την προστασία του Ασύλου, αυτοί που μετέτρεψαν το Άσυλο ιδεών σε ασυλία στην ανομία και στην αλητεία ομαδούλων που το είχαν καραργήσει και επιβάλλει το δικό τους νόμο.
Τελικά είχε δίκιο ο Κώστας Τζαβάρας που όλους αυτούς τους ενέταξε στον «κοσμοπολίτικο πιθηκισμό» της Αριστεράς.
Η μόνη ένστανση που έχουμε είναι ως προς τον «κοσμοπολιτισμό» τους. Θα ταίριζε στην περίπτωση τους ο «Επαρχιωτισμός».
Easy Writer
