Όπως συνέβη σε διάφορα κοινοβούλια της Ευρώπης, ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι μίλησε και στο δικό μας και, από ό,τι φαίνεται, πολύ μας χάλασε. Δεν χάιδεψε τα αυτάκια μας, βλέπετε. Είχε το θράσος και μίλησε κυρίως για τα δικά του προβλήματα. Ιδέα δεν είχε ο άνθρωπος ότι οι Έλληνες βρίσκονται στο κέντρο του σύμπαντος. Πώς είπατε; Η χώρα του διαλύεται από έναν αδίστακτο εισβολέα; Ε και; Το θέμα είναι άλλο: Είναι αριστερός ή δεξιός…; Είναι με την Τουρκία ή με την Κύπρο…; Με την ειρήνη ή τον άνθρωπο…; Με τον Νταλάρα ή τον Σαββόπουλο…;
του Μιχάλη Δεμερτζή
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να έκανε ο Ζελένσκι, ήταν χαμένος από χέρι. Η κριτική εναντίον του ήταν βέβαιη ακόμα κι αν έλεγε μόνο τον ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Κάποιοι ας πούμε ενοχλήθηκαν γιατί δεν είπε κάτι για την Κύπρο… Δεν τους ενημέρωσε κανείς προφανώς για το ρόλο της Τουρκίας σε αυτό τον πόλεμο. Σε κάποιους άλλους δεν άρεσε το ότι έκανε αναφορά στην ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, επειδή, λέει, δεν υπήρχε τότε ακόμη η Ουκρανία…!
Άλλοι, κυρίως αριστεροί, διαμαρτυρήθηκαν επειδή μαζί με τον Ζελένσκι μίλησε κι ένας μαυριδερός τύπος τού, ακροδεξιού υποτίθεται, τάγματος Αζόφ. Ναι, στα αλήθεια έκαναν υποτιμητικές αναφορές στην φυσιογνωμία του ανθρώπου. Μάλλον δεν είναι και πολύ της αισθητικής τους οι μαυριδεροί στο Κοινοβούλιο. Μόνο στοιβαγμένους σε βάρκες καταμεσής του Αιγαίου τους θέλουν… Όσο για τους ακροδεξιούς, αυτοί είναι μεν καλοί για να χορεύουν μαζί τους στις πλατείες και για να τους καλούν σε συγκυβέρνηση, αλλά όχι δα να στενοχωρούν και τον Πούτιν!
Και όλα αυτά περί της ομιλίας Ζελένσκι δεν είναι παρά ένα δείγμα για το πόσο μίζερα κολλημένοι είμαστε στον μικρόκοσμό μας. Είναι δυστυχώς χαρακτηριστικό μας να αντιλαμβανόμαστε τη διεθνή πραγματικότητα μέσα από έναν ιδιότυπο ελληνοκεντρισμό. Με άλλα λόγια, εδώ ο κόσμος καίγεται και στην ελληνική Βουλή ασχολούνται με το αν πήγε ο Νταλάρας στο Μουσικό Κουτί. Και αυτό, τις καλές μέρες. Τις υπόλοιπες, γίνεται στα σοβαρά διάλογος για το πόσο φταίει η ελληνική κυβέρνηση για τις διεθνείς τιμές στα καύσιμα, όπως γινόταν πριν από ένα χρόνο και για το πόσο φταίει για την πανδημία. Λες και στο Κοινοβούλιο αγορεύουν εξάχρονα, που νομίζουν ότι για του κόσμου τα δεινά φταίει ο μπαμπάς τους.
Είναι τα ίδια κακομαθημένα εξάχρονα που προσποιήθηκαν ότι θίχτηκαν, άλλοι απουσιάζοντας και άλλοι αποχωρώντας, από την παρουσία του Ουκρανού προέδρου στη Βουλή και την περιγραφή του για το δράμα της χώρας του. Στο μεταξύ, και αυτό είναι το χειρότερο, όλο αυτό το πολιτικό θέατρο τροφοδοτεί φυσιολογικά και το άλλο θέατρο, της κοινωνίας μας, όπως το βλέπουμε να ξετυλίγεται στη δημόσια και την ψηφιακή σφαίρα…
Και εκεί ακριβώς είναι που φαίνεται ο «περιούσιος» λαός. Ένας λαός στον οποίο επιβιώνει ένας ανήθικος ισαποστακισμός και μία ισοπέδωση που τσακίζει κόκαλα. Σε αυτό το σύμπαν, ο αγώνας των Ουκρανών για την πατρίδα δεν πιάνει μία μπροστά στις αντιαμερικανικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, οι δηλώσεις ενός ηγέτη που η ζωή του κινδυνεύει κάθε δευτερόλεπτο είναι πολύ μικρές μπροστά στις σοσιαλμιντιακές αναρτήσεις αριστερών celebrities και ακροδεξιών συνωμοσιολόγων και οι βιασμοί παιδιών και γυναικών είναι ανάξιες αναφοράς από τους «αρχιερείς» του περίφημου κινήματος #MeToo…
Το συμπέρασμα είναι πως μετά από ολόκληρη δεκαετία οικονομικής κρίσης, αυτά που έχουμε μάθει είναι ελάχιστα, τόσο ως κοινωνία όσο και ως πολιτικό σύστημα. Μία μεγάλη μερίδα του πολιτικού μας προσωπικού δεν μας αφήνει να απεμπλακούμε από την θεωρία που λέει ότι είμαστε ξεχωριστοί και ότι δεν χρωστάμε ποτέ τίποτα σε κανέναν. Αντιθέτως, θεωρούμε ότι χρωστάνε σε εμάς όλοι οι υπόλοιποι και για αυτό κάνουν ό,τι μπορούν για να μας καθυποτάξουν. Κι όμως, η εισβολή έγινε στην Ουκρανία και όχι στην Ελλάδα. Πώς γίνεται αυτό, αφού εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου…;
