Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι Έλληνες έμαθαν για τα καλά τα ποσοστά των επιτοκίων δανεισμού της χώρας κι ειδικά τα περιβόητα spreads… Η κρίση ήταν στην κορύφωσή της, το ίδιο κι η οικονομική και πολιτική αναξιοπιστία της Ελλάδας. Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμη και τις τελευταίες ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ η χώρα δανειζόταν με επιτόκια του 3 και 4% ή πέριξ αυτών των δυσμενέστατων ποσοστών. Ας μη ξεχνάμε ότι η έξοδος στις αγορές ήταν μια τεράστια «επιχείρηση» φόβου! Πώς θα μας αντιμετωπίσουν; Τι θα μας προσφέρουν; Θα υπάρχει προσφορά;
του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου
Κι ύστερα ήρθε ο … Κούλης. Κι η Ελλάδα εν μέσω φοβερής πανδημίας και με συνεχείς εντάσεις από την τουρκική παράνοια, άρα με ευνόητα τα προβλήματα στην οικονομία, έφτασε στο σημείο να δανείζεται με επιτόκιο 0,2% στο πενταετές ομόλογο! Έφτασε στο σημείο να δανείζεται σχεδόν με μηδενικό επιτόκιο! Ως να είναι… Γερμανία!
Διόλου άσχημα ε; Τελικά αυτός ο … νεοφιλελεύθερος, ο… ακροδεξιός, ο… είναι χούντα, βάζει συστηματικά τη σφραγίδα του στη νέα εποχή της Ελλάδας. Όχι μόνο στο επιτελικό και ψηφιακό κράτος που ημέρα με την ημέρα γίνεται από δυνάστης της κοινωνίας, όφελός της. Μα και στην υγεία, στα εθνικά θέματα και στην οικονομία.
Ο προχθεσινός σχεδόν μηδενικός δανεισμός της χώρας πέρασε σχεδόν στα βουβά από τα άθλια ΜΜΕ που διαθέτουμε. Σηματοδοτεί όμως την Ελλάδα της νέας εποχής και τα οικονομικά δεδομένα που θα μας συνοδεύουν τα επόμενα χρόνια.
Δεδομένο πρώτο:
Η χώρα αργά μα με σίγουρα βήματα μεταρρυθμίζεται. Τα οικονομικά και άκρως παραγωγικά υπουργεία βάζουν το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και τομείς που βρίσκονται στο βάθος του έλους αρχίζουν να καθαρίζουν. Ναι οι ρυθμοί δεν είναι εντατικοί κι ίσως θα έπρεπε η κυβέρνηση να «τρέξει» πιο γρήγορα. Όμως, φανταστείτε ότι σ’ αυτό το κράτος η ακινησία έχει δημιουργήσει στεγανά. Φανταστείτε ότι η κυβέρνηση κάνει επιλογές μεταρρυθμίσεων της οικονομίας και του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, την ώρα που απέναντι σ’ αυτές και την «επανάσταση» του 5G, η Αριστερά προβάλλει σφυριά και δρεπάνια… Πρέπει λοιπόν, σιγά σιγά να πειστεί η κοινωνία για το όφελος των αλλαγών κι αυτές να προχωρήσουν.
Δεδομένο δεύτερο:
Οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες έχουν σαφή ρόλο στις οικονομικές κρίσεις. Αυτό έχει γίνει σαφές και ήδη ανήκουν στο παρελθόν οι πολιτικές (συντηρητικές κατά κύριο λόγο) που τις ανάγκαζαν να μην επιτελούν τον ρόλο τους αναφορικά με τις ρυθμίσεις επιτοκίων. Άρα, οι κεντρικές τράπεζες κι οι πολιτικές τους, ευνοούν τα μάλα την Ελλάδα, πολύ περισσότερο με μια κανονική κυβέρνηση, χωρίς ιδεοληψίες και αγκυλώσεις.
Δεδομένο τρίτο:
Τα ευρωπαϊκά κονδύλια που θ’ αρχίσουν να εισρέουν στην Ελλάδα, θα κατευθυνθούν σε επενδύσεις με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά και θα δημιουργήσουν ακόμη πιο εξωστρεφή χαρακτηριστικά στην Οικονομία, τόσο σε βραχύ, όσο κυρίως σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Τι σημαίνουν αυτά; Ότι η Ελλάδα τα προσεχή (βραχύς ορίζοντας) τέσσερα –πέντε χρόνια, θα πορεύεται με ΜΟ ανάπτυξης που θα αγγίζει το 4% και πρωτογενή πλεονάσματα που δεν θα στηρίζονται σε δυσβάστακτους φόρους προς την κοινωνία. Άρα, το χαμηλό και σχεδόν μηδενικό επιτόκιο δανεισμού, έργο κυβερνητικής σταθερότητας και γνώσης, δημιουργεί άλλη μια σπουδαία ευκαιρία.
Τι ευκαιρία; Να μειώσουμε το δημόσιο χρέος «αναίμακτα», να καταφέρουμε την ισοστάθμιση κατανομής του πλούτου (ούτως ώστε ν’ αλλάξει και το τοπίο στην αγορά εργασίας, ειδικά των νέων) και φυσικά να μετατρέψουμε την οικονομία μας σε οικονομία υψηλής παραγωγικότητας.
Όλα αυτά, δεν γίνονται με σφυρί-δρεπάνι κι υψωμένη επαναστατική γροθιά… Ούτε με τη διασπορά μίσους στην κοινωνία… Ούτε με κραυγές στους δρόμους και τα σφυροδρέπανα υψωμένα στον ελληνικό ουρανό…
