Παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, χθες στον ΣΚΑΪ, αναρωτιέται κανείς εκ νέου για την πολιτική του ωριμότητα, τέτοια που απέχει από την συνοχή σκέψης και λόγου που θα έπρεπε να έχει ένας πρώην πρωθυπουργός και τη συγκροτημένη κατάθεση τρόπου εξουσίας που προϋποθέτει η ιδιότητά του ως πρόεδρος κόμματος.
Η διαφορετικότητα των απόψεων, η κατάθεση και επεξεργασία τους, ως διαδικασία, σαφώς και είναι συστατικό λειτουργίας των δημοκρατικών πολιτικών κομμάτων, τα οποία, ωστόσο, καλούνται να εκφράζουν ένα σαφές στίγμα άσκησης της εξουσίας την οποία επιδιώκουν. Κι ως εκ τούτου, οι όποιες προσπάθειες σύγχυσης των ψηφοφόρων στους οποίους και απευθύνονται, σηματοδοτεί καιροσκοπική, λαϊκίστικη, μικροκομματική, αν μη τι άλλο, προσέγγιση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μας είπε χθες ο Αλέξης Τσίπρας, ερωτηθείς για τις πρόσφατες δηλώσεις της Τασίας Χριστοδουλοπούλου περί συριζοφρουρών, είναι πολυσυλλεκτικό και βαθιά δημοκρατικό κόμμα και θα ακούγονται όλες οι απόψεις.
Ωραία και σύμφωνοι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συλλογικές διαδικασίες, εκφράζει την άποψή του συλλογικά και συγκροτημένα, συμπλήρωσε.
Τώρα μπερδευτήκαμε, λίγο.
Ποια είναι τελικά η συγκροτημένη άποψη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή που υπάρχει μεταξύ αρκετών συντρόφων του, όπως ενημέρωσε χθες, ότι για να αντιμετωπίσεις ένα διεφθαρμένο πολιτικά κράτος πρέπει να χτίσεις μηχανισμούς δικούς σου; Ή η δική του και άλλων συντρόφων του, αυτή της κάθετης διαφωνίας με την εν λόγω στόχευση;
Να θυμίσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το εκλογικό σύστημα είναι τέτοιο που όταν ψηφίζει κανείς, πχ. Χριστοδουλοπούλου ψηφίζει και ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αν υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ποια άποψη θα ψηφίσει σε ένα τέτοιο καίριο ζήτημα που αφορά στη λειτουργία του κράτους;
Υπάρχει βέβαια και η λογική του στοιχείου της έκπληξης, που μπορεί να δελεάζει τους τολμηρούς, όχι όμως τους σώφρονες που θα ήθελαν να διατηρούν την ιδιότητα ενός σκεπτόμενου πολιτικού όντος.
