Το σκηνικό στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς, έχει αλλάξει ριζικά, ίσως αμετάκλητα, τις τελευταίες 20 μέρες.
Η καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας ενός ευρωπαϊκού κράτους και η ανοιχτή πρόκληση των αρχών που αποτελούν εγγυητές της διεθνούς ειρήνης για δεκαετίες τώρα στοιχειοθετούν τις ασταθείς μεταβλητές στη νέα εξίσωση της ασφαλείας της Ευρώπης.
Ο Πούτιν κατάφερε να ενώσει την Ευρώπη. Αυτό είναι μία πικρή και απρόσμενη εξέλιξη γι’ αυτόν. Η ιστορική μεταστροφή της γερμανικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, ο συντονισμός και τα γρήγορα αντανακλαστικά της Ευρώπης τόσο ως προς τις οικονομικές κυρώσεις όσο και ως προς την ανθρωπιστική και ηθική στήριξη στην Ουκρανία δείχνουν ξεκάθαρα ότι το 2015 έχει παρέλθει οριστικά. Η Ευρώπη πλέον στις κρίσεις στέκεται ενωμένη και όχι διχασμένη.
Σίγουρα, ο πόλεμος στην Ουκρανία φέρνει προκλήσεις για την Ευρώπη, αλλά και την Ελλάδα, για την ασφάλεια και τη σταθερότητα.
Ηδη είναι εμφανές το μέγεθος της μεταναστευτικής κρίσης που θα βιώσει η Ευρώπη και της ενεργειακής αστάθειας που προκύπτει από την απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο. Είναι όμως προκλήσεις που θα τις αντιμετωπίσουμε. όπως έχουμε κάνει τα τελευταία δύο χρόνια. Με ευθύνη και αξιοπιστία.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως τα τελευταία 2,5 χρόνια η Ελλάδα αντιμετώπισε υπεύθυνα όλες τις κρίσεις που προέκυψαν, την υγειονομική, την οικονομική, την επιθετικότητα της Τουρκίας. Κάθε πρόκληση αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά και ερμηνεύτηκε ταυτόχρονα ως μια ευκαιρία να αναβαθμιστούν η φερεγγυότητα της χώρας μας και ο ρόλος της εντός της Ευρώπης.
Ο αντίκτυπος του πολέμου στην αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης είναι μία ακόμα τέτοια διττή περίπτωση. Πρόκληση, γιατί ο αναθεωρητισμός που χρόνια τώρα καλλιεργείται εξ ανατολών παίρνει σάρκα και οστά στη στρατιωτική εισβολή του Πούτιν. Βέβαια, δείγματα γραφής τέτοιας αναθεωρητικής φιλοδοξίας έχουμε δει και στα δικά μας σύνορα. Η ασφάλεια και σταθερότητα λοιπόν της Ανατολικής Μεσογείου λαμβάνει ξανά κεντρικό ρόλο στην ισορροπία ισχύος που αναπτύσσεται εκ νέου μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Εκεί έγκειται και η ευκαιρία. Η Ευρώπη ενώνεται υπό έναν σκοπό: την προστασία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της εδαφικής ακεραιότητάς της. Το ΝΑΤΟ συσπειρώνεται και το ζωνάρι σφίγγει.
Συνεπώς, η πρόσκληση του Τούρκου προέδρου για συνάντηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό την περασμένη Κυριακή ήταν μία ευκαιρία που δεν μπορούσε να πάει χαμένη.
Μία ευκαιρία για την Ελλάδα, σε μία στιγμή ραγδαίων γεωπολιτικών ζυμώσεων, να καταθέσει ξεκάθαρα τις θέσεις της, να εδραιώσει τον ρόλο της και να ενισχύσει την πάγια εξωτερική πολιτική της επιδίωξη: τη σταθερότητα και ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Ευρώπη, μαζί και η Ελλάδα, έχουν όντως αντιμετωπίσει πληθώρα κρίσεων αυτή τη διετία. Είναι όμως αυτές οι στιγμές που διαμορφώνουν και σφυρηλατούν έθνη, κοινωνίες και θεσμούς. Είναι σε αυτές τις στιγμές που πραγματική ηγεσία σημαίνει πρωτοβουλία, ανάληψη ευθύνης, να μην αφήνεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη προς υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων.
Δύο χρόνια τώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν άφησε καμία ευκαιρία προς όφελος της χώρας να πάει χαμένη. Δεν επρόκειτο να το κάνει τώρα. Ετσι η Ελλάδα στέκεται ισχυρή στην Ευρώπη. Ετσι η Ελλάδα διατηρεί ένα μέλλον αισιόδοξο.
(ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΧΑΝΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΣΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ)
