Δεν γνωρίζω τι θα βγάλει στο μέλλον το «άλογο» που λέγεται Ανδρουλάκης στο οποίο επένδυσε το 60% της Κρήτης και άλλοι τινές. Δεν γνωρίζω καμιά ουσιαστική του θέση για τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Εθνικά, Οικονομία, Μεταρρυθμίσεις, Αποκρατικοποιήσεις, Μεταναστευτικό, Πανδημία. Είναι ένα βιβλίο ερμητικά κλειστό από το περιτύλιγμά του. Χωρίς αντιπαραθέσεις, χωρίς διαφωνίες σε τίποτα, χωρίς εχθρούς ένεκα των θέσεών του.
Κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου αναφερόμενος στον στρατηγό Γρίβα είχε πει ότι «Εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος». Εννοούσε τη δόξα που απέκτησε κρυπτόμενος ως αρχηγός της ΕΟΚΑ και τον καταποντισμό του όταν τελικά βγήκε στο φως της ημέρας και άρχισε να μιλά ή να έχει τάσης αυτοκαταστροφής.
Η ρήση θα μπορούσε σήμερα να ισχύει για τον Ανδρουλάκη, κατά το ήμισυ. Όντως εδοξάσθη κρυπτόμενος αλλά …δεν κατεποντίσθη εμφανιζόμενος.
Ουδείς λοιπόν μπορεί να γνωρίζει τι θα γίνει από τον Ανδρουλάκη στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Μα όλοι γνωρίζουν και βλέπουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου για μια ακόμη φορά διάβασε λάθος τα πράγματα. Μέχρι που, με το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής των εκλογών του ΚΙΝΑΛ, βρέθηκε και πάλι στον τοίχο. Όπως τότε που παρακαλούσε –πρωθυπουργός ων- τους βουλευτές του να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του για να… παραιτηθεί!!
Ο Παπανδρέου εμφανίστηκε ως υποψήφιος μόλις η Γεννηματά δημοσιοποίησε το πρόβλημα υγείας της. Κάτι που σημαίνει ότι αν η ίδια ήταν όρθια, ο Παπανδρέου θα ασχολιόταν μόνο με τις βόλτες του μέσω Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τις ποδηλατάδες ή το κανό του. Ίσως και με μαθήματα ελληνικών.
Αυτό λοιπόν ήταν εξ αρχής μέγιστο μειονέκτημα. «Πού πας ρε Καραμήτρο, εβδομήντα χρόνων νεογέροντας;», του έλεγαν κάποιοι στο περιβάλλον του. Μα εκείνος τον χαβά του. Έλεγε ότι θα νικήσει από τον πρώτο γύρο. Νόμιζε ότι μόλις εμφανιστεί ως μεσσίας θα σκιστεί στα δυο η Ερυθρά θάλασσα και θα διαβεί αλώβητος. Νόμιζε ότι θα κλείσει κι η Χαριλάου Τρικούπη από πλήθη αλαλάζοντα από ενθουσιασμό. Κι όταν αυτά δεν έγιναν, όταν ουδείς εκ των άλλων αποσύρθηκε από την κούρσα άμα τη εμφανίσει του κληρονομικού βασιλιά, εκείνος θύμωσε και τους έκανε μούτρα. Δεν πήγε καν στο debate μαζί τους. Σιγά μη κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους κοινούς θνητούς.
Οι άλλοι, οι απλοί θνητοί, ήταν πολύ ευγενικοί μαζί του. Σε σημείο που να τους καταλογίζεται υπέρμετρος σεβασμός στον νεογέροντα. Ουδείς μίλησε για τις γκάφες του ως πρωθυπουργός, ουδείς του υπενθύμισε τη χαοτική πρωθυπουργία του, την παροιμιώδη αδυναμία του να κατανοήσει τι συμβαίνει δίπλα του. Ουδείς του ανέφερε ότι πρώτος αυτός (μετά ακολούθησαν οι Αριστεροί) είχε τη φαεινή ιδέα (πλην της υπουργοποίησης Μπιρμπίλη, Ραγκούση και άλλων κηπουρών) να κάνει δημοψήφισμα για την παραμονή της Ελλάδας στη Ευρωζώνη! Χώρια που ήθελε να κάνει πρωθυπουργό τον Φίλιππο Πετσάλνικο!
Ο Γιώργος Παπανδρέου λοιπόν, παρουσιάστηκε στα τέλη του 2021 με … αντιδεξιά συνθήματα και σενάρια για… προοδευτική διακυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ! Σαν να έκανε διαφήμιση ρετρό, αντίστοιχη αυτής που βλέπουμε εσχάτως με χρώμα νοσταλγίας σε ηλεκτρικές συσκευές. Μόνο που η πολιτική δεν θέλει ρετρό. Θέλει ταχύτητα προς τα εμπρός. Προς το μέλλον.
Εξ ου κι η κοινωνία ουσιαστικά του «είπε» (ξανά) να πάει σπίτι του. Από τους 270 χιλιάδες ανθρώπους που έσπευσαν να ψηφίσουν, σχεδόν οι 195 χιλιάδες του είπαν «δεν σε θέλουμε».
Κι αυτός… θύμωσε πάλι! Κι άρχισε να σπιλώνει –αυτός ο βασιλιάς- τον αντίπαλό του. Λέγοντας ότι ο Ανδρουλάκης μαζί με τον Παπαμιμίκο (γραμματέας τότε της ΝΔ) μοίραζαν τις διοικήσεις των Νοσοκομείων! Ο αντίπαλός του τον αντιμετώπισε και πάλι με υπερβολική ευγένεια. Εξ ου κι ο Γιώργος Παπανδρέου συνέχισε κάνοντας αναφορές για παλαιοκομματισμό του Ανδρουλάκη, για λάθη του εξωτερική πολιτική ως ευρωβουλευτής και διάφορα άλλα. Ταυτοχρόνως, θυμήθηκε ότι δεν είχε ικανό χρόνο να κάνει προεκλογική εκστρατεία! Λες κι εμφανιζόταν πρώτη φορά στο πολιτικό σκηνικό και δεν είναι ο γιός του Ανδρέα που εξ αρχής (1981) τον έκανε βουλευτή και υπουργό! Λες και δεν ήταν πρωθυπουργός της χώρας.
Είναι βέβαιο ότι και πάλι διαβάζει λάθος τα πράγματα. Νομίζει ότι μικραίνει τον αντίπαλό του ενώ στην πραγματικότητα ο ίδιος κονταίνει ακόμη πιο πολύ και εξαϋλώνει το όποιο πολιτικό κεφάλαιο του είχε απομείνει.
Σκέφτομαι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε ένας ανίκανος κληρονόμος, εκ των χιλιάδων τέτοιων που υπάρχουν και καταγράφει η ιστορία ή η καθημερινότητα. Πήρε ένα οικόσημο, το ενεχυρίασε εδώ κι εκεί, το πούλησε και τώρα απλά έψαξε να το βρει στο Μοναστηράκι, μη τυχόν και το αναστηλώσει…
