Τις τελευταίες ημέρες και μετά την προφυλάκιση του Πέτρου Φιλιππίδη σκέφτηκα ότι πέρυσι τέτοιον καιρό περιόδευε ανά την Ελλάδα με το έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη, «Δάφνες και πικροδάφνες». Αν αναζητούσαμε έναν συμβολισμό για το σήμερα που βρίσκεται φυλακισμένος, ασφαλώς θα στεκόμαστε στην πίκρα από τις πικροδάφνες.
Ο Φιλιππίδης ήταν ένα αυθεντικό ταλέντο του θεάτρου. Με ατσούμπαλη εμφάνιση και φάτσα κωμικού, δούλεψε πολύ. Πάρα πολύ! Αρχικά τον γνωρίσαμε μέσω Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν ή Γιώργου Λαζάνη. Άλλωστε ο Κουν μιλούσε μ’ ενθουσιασμό για τον μαθητή του. Μετά, ο ίδιος θέλησε να εμπλουτίσει γνώσεις και πιθανές μελλοντικές επιλογές. Πήγε στη σχολή Σταυράκου για να μάθει σκηνοθεσία κι εκεί εκτός άλλων έμαθε να κάνει πλεονέκτημα το κάθε μειονέκτημά του. Κάπου εκεί, έξυπνος και διορατικός όπως είναι, διαβλέπει ότι στην τηλεόραση βρίσκονται τα «χοντρά πακέτα» κι η αναγνώριση. Όρμησε λοιπόν. Αρχικά με τον Τάσο Χαλκιά στο «Χάι Ροκ» που έκανε γνωστούς και τους δυο στο πανελλήνιο. Λεπτομέρεια και ειρωνεία της ζωής ταυτοχρόνως: Όταν ξέσπασε η θύελλα με τις καταγγελίες γυναικών εισς βάρος του κι εξεδιώχθη από το σήριαλ της ΕΡΤ που συμμετείχε πρωταγωνιστικά, το «Χαιρέτα μου τον πλάτανο», τον αντικατέστησε ο Χαλκιάς!
Εκεί στο «Χάι Ροκ» γνωρίζει τον Μπέζο και συνδέονται με μακρόχρονη φιλία. Παίζουν μαζί σε σήριαλ μα και θέατρο. Ο Μπέζος τον επέβαλε να παίξει και σε κάποια επεισόδια των εμβληματικών κι αξεπέραστων «Απαράδεκτων» κι αντίστοιχα στο σήριαλ «Της Ελλάδας τα παιδιά». Ταυτοχρόνως και σε συνδυασμό με την αναγνωρισιμότητα που έχει αποκτήσει, κάνει άλματα και στο θέατρο, με τους κριτικούς να τον αποθεώνουν και ν’ αναφέρουν ότι είναι ο «καλύτερος νέος κωμικός»!
Ε, δεν θέλει πολύ. Μοιραία έρχονται τα εξώφυλλα, οι μεγάλες και μεγαλόστομες συνεντεύξεις. Το καλάμι άλλωστε δεν είναι διόλου δύσκολα ιππεύσιμο. Ούτε η έπαρση κι η αλαζονεία που πολλοί του καταλόγισαν τότε. Αλλά ουδόλως πτοήθηκε. Άλλωστε όλα αυτά δεν τον εμπόδιζαν να κάνει μεγάλες επιτυχίες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Ούτε τον εμπόδισαν να δημιουργήσει φιλίες με ισχυρά πρόσωπα του πλούτου, της εξουσίας και των ΜΜΕ. Άλλωστε μέσω αυτών κατάφερε να αποκτήσει την εν λευκώ διεύθυνση του ιστορικού θεάτρου «Μουσούρη», από ισχυρή οικογένεια πλοιοκτητών. Μέσω αυτών των υψηλών γνωριμιών είχε αναλάβει και τη διεύθυνση του θεάτρου «Αθηνά», όπου σκόπευε να σκηνοθετήσει τον επόμενο χειμώνα τον «Θεό της σφαγής» της Γασιμίνα Ρεζά.
Προηγουμένως είχε υπάρξει η τηλεοπτική σειρά «Λάκης ο γλυκούλης» μα πρωτίστως το «50-50» στο οποίο έδινε ρεσιτάλ με τον Μπουλά και τον Χαϊκάλη.
Πρέπει να πούμε και κάτι ακόμη: ο Φιλιππίδης είναι ο ηθοποιός που επιχείρησε να γίνει «Χατζηχρήστος» των καιρών μας. Έπαιξε τον ρόλο του στη σύγχρονη κινηματογραφική μεταφορά του «Μπακαλόγατου» μα και του «Ηλία του 16ου».
Όλα αυτά ο Φιλιππίδης τα απεμπόλησε. Σε μια εποχή που οι σχέσεις των δυο φύλων είναι ελεύθερες κι άνετες όσο ποτέ, εκείνος προτίμησε την οδό της βίας. Τώρα, δεν είναι απλά προφυλακισμένος. Δεν έχει απλώς εκπέσει. Ότι κι αν συμβεί στα δικαστήρια αυτή η υπόθεση υπέγραψε το οριστικό καλλιτεχνικό του τέλος και τον χαρακτηρισμό του με επίθετα που ουδείς επιθυμεί να τον συνοδεύουν…
Κρίμα, μα δεν υπάρχει συμπάθεια. Ουδόλως θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση των πατεράδων των τριών κοριτσιών ή των πατεράδων της Άννας Μαρίας Παπαχαραλάμπους, της Πηνελόπης Αναστασοπούλου και της Λένας Δροσάκη…
