Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τη στάση του νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ σε τρία πολιτικά ζητήματα. Στην πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, στην παράσταση Πολάκη και στο ζήτημα των κορυφαίων πολιτικών του ΠαΣοΚ που στοχοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη βρομερή ιστορία της Novartis. Σε όλα πήρε κάτω από τη βάση. Έχασε τη μπάλα πριν καν την κλωτσήσει.
Προσέξτε: Στην πρόταση δυσπιστίας, συνέταξε το ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες γραφικές πολιτικές δυνάμεις. Μαζί τους συναθροίστηκαν οι ψήφοι του. Στην παράσταση Πολάκη συνθηκολόγησε με τον «πολακισμό» με το πρόσχημα των ίσων αποστάσεων. Στην δε ιστορία των στελεχών του από τις ρασπουνίστικες μεθοδεύσεις, δεν έβγαλε άχνα, παρ’ ότι άκουγε τον Μητσοτάκη να στηρίζει με πάθος τα στελέχη του δικού του κόμματος.
Η πορεία του Ανδρουλάκη μέχρι τώρα είναι σύνταξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον «πολακισμό» και τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Κι αυτό παρ’ ότι το κόμμα του λεηλατήθηκε και στελέχη του διαπομπεύθηκαν από τον πολιτικό τραμπουκισμό, την ώρα που έδιναν μάχες εναντίον της θεσμικής εκτροπής και της χρεοκοπίας.
Ξαναλέω: φαίνεται ότι ο Ανδρουλάκης έχασε τη μπάλα από τις πρώτες μπαλιές στο γήπεδο και δη στον χώρο του Κέντρου. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό συνέβη σε περιπτώσεις που το μόνο που είχε να πράξει ήταν το αυτονόητο. Κι αναρωτιέται κάποιος: Τι θα συμβεί όταν έρθουν τα δύσκολα και πολύπλοκα;
Χάνοντας την μπάλα στο Κέντρο, χάνει τους ανθρώπους που στάθηκαν όρθιοι απέναντι στη λαίλαπα που υπονόμευε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, έκλεισε τράπεζες, πλήγωσε θεσμούς και τη θεσμική τάξη. Χάνει εκείνους που αηδίαζαν από φαινόμενα ρασπούτιν και απόπειρες ελέγχου των ΜΜΕ από τον Παππά. Χάνει όσους επιζήτησαν την πολιτική ευπρέπεια κι όχι τον εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής.
Τι μπορεί να σκέφτεται άραγε ο Ανδρουλάκης συντασσόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ που επιχειρεί να επαναφέρει ημέρες 2011 -2014 στα πεζοδρόμια με εμπροσθοφυλακή τον Πολάκη και οδηγό την εξαλλοσύνη;
Ομολογώ ότι δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο από τον φόβο. Φόβο μη τυχόν τον αποδοκιμάσει η εξαλλοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ κι όσων εκ του ΠαΣοΚ πήγαν βόλτα στην Κουμουνδούρου και τελικά έμειναν εκεί με αρμένικη βίζιτα! Πατάει σε δυο βάρκες μη τυχόν και μπορέσει να επαναπατρίσει τους ατακτούληδες…
Προσέξτε: Ουδείς μπορεί να εγκαλέσει τον Ανδρουλάκη επειδή προσπαθεί να διευρύνει το κόμμα του. Ούτε επειδή επιχειρεί να μαζέψει τους –κατά βάση- αυριανιστές που πήγαν ΣΥΡΙΖΑ και εκσυγχρονιστές που πήγαν ΝΔ. Ούτε καν επειδή δεν απαντά στο αστείο ερώτημα «με ποιον θα πάει μετά τις εκλογές». Εγκαλείται επειδή δεν εκφράζει σαφείς θέσεις για όλα σχεδόν τα κορυφαία ζητήματα, όπως η ανάπτυξη της χώρας, οι αποκρατικοποιήσεις, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το ασφαλιστικό σύστημα, τα ελληνοτουρκικά. Εγκαλείται επειδή επινοεί ίσες αποστάσεις, ακόμη κι όταν σαφέστατα ευθύνεται η μια πλευρά, όπως με τον Πολάκη στη Βουλή. Εγκαλείται επειδή αφήνει ακάλυπτα στελέχη του ενώ δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί πόσο ευτελίζει τα πάντα ο Αριστερός λαϊκισμός. Πώς γίνεται να συντάσσεται με τον Πολάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτοχρόνως να θέλει να προσελκύσει Κεντρώους ψηφοφόρους.
Ξέρετε κάτι; Η ουσία είναι ότι ο Ανδρουλάκης που εξελέγη χωρίς να πει τίποτα (!) αποδεικνύεται ότι δεν είχε καν λόγο ή σχέδιο μιας σοβαρής κι υπεύθυνης πρότασης για το αύριο της χώρας. Το αντίθετο δηλαδή από τον Μητσοτάκη που εξελέγη κι εν ριπή οφθαλμού κατέθεσε το σχέδιό του και δημιούργησε αμέσως πεδίο σύγκρισης ανάμεσα σ’ εκείνον και τον Τσίπρα. Εξ ου και γρήγορα πήρε δημοσκοπικό προβάδισμα που επιβεβαιώθηκε σε συνεχείς κάλπες (πολιτικές, δημοτικές, περιφερειακές εκλογές, ευρωεκλογές) και κρατά ακόμη…
Οι ίσες αποστάσεις, λοιπόν, του Ανδρουλάκη είναι σαφές ότι είναι αδιέξοδες. Η συμπόρευση με τον λαϊκισμό, τον πολακισμό, τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και της μιζέριας είναι σχεδόν αδύνατο να δώσουν στο κόμμα του πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτό αφορά εκείνον. Οι σκέψεις, οι προβληματισμοί ακόμη κι η αποστροφή προς το ΚΙΝΑΛ, αφορούν την κοινωνία. Ειδικά μετά την περίοδο του μέλιτος…
