Αφελώς η αριστερά περίπου επιχαίρει για τις ενέργειες του Πόύτιν που θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη. Το να θεωρεί κανείς ότι στριμώγνεται η Δύση από τις πρωτοβουλίες πού πήρε ο Πούτιν αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία δύο ουκρανικών περιοχών που αποσχίσθηκαν, μόνο ως αταβιστική συμπεριφορά μπορεί να εκληφθεί καθώς παν τι το ρωσσικό παραπέμπει στις ιδεολογικές πηγές της ελληνικής αριστεράς.
του Όθωνα Καραγιάννη
Η σημερινή ελληνική αριστερά θα όφειλε να είναι περισσότερη προσεκτική και, εν πάση περιπτώσει περισσότερο μελετημένη σε θέμα εξωτερικής πολιτικής. Εκτός αν παρασύρεται από τα «πεπραγμένα» των εν Ελλάδι ιδεολογικών προγόνων της που δεν δίσταζαν να
διαπραγματεύονται την Μακεδονία και την Θράκη προκειμένου να αναδειχθεί ένα ισχυρό Σλαυϊκό κράτος στα Βαλκάνια.
Όμως αυτή η πρόσφατη πρωτοβουλία Πούτιν αντιπροσωπεύει σε βάθος χρόνου πολλές ανατροπές στην διεθνή σκηνή. Κατ’ αρχάς το δόγμα Πούτιν ότι η ισχύς μπορεί να ανατρέπει τα διεθνώς συμφωνηθέντα και ισχύοντα δημιουργεί ένα επικίνδυνο κλίμα ως εφαρμοζόμενη αρχή στην πράξη, σε μία στιγμή που η χώρα μας είναι αντιμέτωπη με μία έντονη τουρκική προκλητικότητα. Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι ο Ερντογάν που θέλει να εμφανίζεται ως ηγέτιδα δύναμη στην ευρύτερη περιοχή δεν θα ενστερνισθεί το συγκεκριμένο δόγμα Πούτιν και θα αρχίσει ακόμη πιο επικίνδυνες προκλήσεις στα όρια θερμού επεισοδίου στον χώρο της ελληνικής κυριαρχίας; Άλλωστε οι ενέργειες αυτές του Πούτιν συμφέρουν για δύο λόγους τον Ερντογάν και γι΄αυτό η αριστερά που αδικαιολόγητα μονοπωλεί τον πατριωτισμό θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτική!
Ο ένας λόγος είναι ότι με την αναγνώριση των επαρχιών της Ουκρανίας που έχουν αποσχισθεί επιχειρεί να διαμορφώσει ένα νέο διεθνές δίκαιο, βάσει του οποίου κάθε ισχυρός μπορεί να ανατρέπει τα ισχύοντα σύνορα και να αναθεωρεί κατά βούλησιν της διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες.
Ο άλλος λόγος είναι ότι η Τουρκία μπορεί να εκμεταλλευθεί το νέο κλίμα Ψυχρού Πολέμου που πάει να διαμορφωθεί, ώστε να προβάλει προς την Δύση την σημασία της ως «αποτρεπτικός προφυλακτήρας» στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσσίας. Με ό, τι κι αν αυτό συνεπάγεται για τον τρόπο που οι δυτικές δυνάμεις και κυρίως η Αμερική θα βλέπουν την Ελλάδα, αναγκασμένες για λόγους ισορροπίας, τους οποίους έχουμε ξαναζήσει, να κρατάνε ίσες αποστάσεις από τον θύτη Τούρκο και το θύμα τον Έλληνα.
Αυτά δεν είναι ψιλά γράμματα για όσους εξακολουθούν να βλέπουν με συμπάθεια την ομόδοξη χώρα η οποία, ιστορικώς, «την έκανε με μικρά πηδηματάκια» από τις σχέσεις της με την Ελλάδα κάθε φορά που δεν την συνέφερε. Γι’ αυτό η Ελλάδα εξακολουθεί να υπηρετεί το δόγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» όταν κάποιοι για λόγους καθαρά λαϊκισμού ερωτοτροπούσαν κάποτε με τον Τρίτο Κόσμο.
