Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με σταθερό πολιτικό βηματισμό και όραμα εθνικής ευθύνης, τοποθετεί την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της παγκόσμιας ναυτικής πολιτικής. Η παρουσία του στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για τους Ωκεανούς στη Νίκαια, ως ένας από τους λίγους ηγέτες που απευθύνονται στην ολομέλεια, δεν είναι απλώς διπλωματική συμμετοχή — είναι η έμπρακτη ανάληψη ηγετικού ρόλου για το μέλλον των θαλασσών.
Σε αυτήν την κρίσιμη χρονική συγκυρία, όπου το διεθνές περιβάλλον απαιτεί αποφασιστικότητα και συνέπεια, η Ελλάδα προβάλλει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την προστασία, αξιοποίηση και διεθνή θεσμική κατοχύρωση του θαλάσσιου πλούτου της. Ο κ. Μητσοτάκης φέρνει στο τραπέζι της παγκόσμιας διαπραγμάτευσης προτάσεις που δεν περιορίζονται σε ευχές, αλλά συνοδεύονται από δεσμεύσεις, χρονοδιαγράμματα και τεχνολογικά εργαλεία.
Από τη δημιουργία δύο εμβληματικών Θαλάσσιων Πάρκων έως την υπερψήφιση της Συμφωνίας BBNJ, από την αξιοποίηση της ελληνικής θητείας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έως τη χρήση AI και δορυφόρων για τον έλεγχο της αλιείας, η χώρα μας συνδέει το περιβαλλοντικό της αποτύπωμα με τη γεωστρατηγική της θέση. Και σε αυτήν την κατεύθυνση, η ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι καθοριστική.
Περιβαλλοντικός και κλιματικός στόχος
Η Ελλάδα, μέσα από τη δέσμευσή της για δημιουργία δύο νέων Θαλάσσιων Πάρκων στο Ιόνιο και το Νότιο Αιγαίο, αποδεικνύει ότι ο πυρήνας της πολιτικής της στον τομέα των ωκεανών δεν είναι απλώς συμβολικός, αλλά ουσιαστικός και μετρήσιμος. Με ορίζοντα το 2030, η χώρα στοχεύει να εντάξει το 30% των θαλασσίων ζωνών της σε καθεστώς προστασίας. Πρόκειται για έναν φιλόδοξο στόχο που ευθυγραμμίζεται με τη Συμφωνία του ΟΗΕ για τη Βιοποικιλότητα, ενσωματώνεται στις αρχές της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας και καθιστά την Ελλάδα πρότυπο για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Η προσχώρηση και ενεργή συμμετοχή της χώρας στη Συμφωνία BBNJ (Beyond National Jurisdiction) ενισχύει περαιτέρω τον θεσμικό ρόλο της Ελλάδας στη διαχείριση περιοχών πέραν της εθνικής δικαιοδοσίας. Με την παράλληλη πρόθεση για σταδιακή απαγόρευση βαριάς αλιείας εντός προστατευόμενων περιοχών έως το τέλος της δεκαετίας, η Ελλάδα αποδεικνύει ότι η περιβαλλοντική της στρατηγική έχει βάθος, συνέπεια και τόλμη.
Γεωπολιτικός και διπλωματικός στόχος
Η Διάσκεψη για τους Ωκεανούς προσφέρει στην Ελλάδα μια σπάνια ευκαιρία να διευρύνει το αποτύπωμά της στη διεθνή σκηνή, πέρα από τα κλασικά σχήματα συμμαχιών. Η στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη βασίζεται στην προβολή της Ελλάδας ως δύναμης ειρήνης και σταθερότητας, που αξιοποιεί το διεθνές δίκαιο — και ειδικά τη Σύμβαση UNCLOS — για να κατοχυρώσει νησιωτικά κυριαρχικά δικαιώματα και να απαντήσει με θεσμικό τρόπο σε προκλήσεις, όπως αυτές που εγείρει συστηματικά η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Παράλληλα, η χώρα ενισχύει τη θέση της μέσα από νέες πολυμερείς συνεργασίες. Συμμετέχει ενεργά στο Ocean Pact της Ε.Ε., εμβαθύνει τη ναυτική στρατηγική της συμμαχία με τη Γαλλία και ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με περιφερειακές και ωκεάνιες χώρες όπως η Κόστα Ρίκα — χώρα-ηγέτης σε θέματα ωκεάνιου περιβάλλοντος. Η διπλωματία των ωκεανών δεν είναι πλέον εξειδικευμένο πεδίο τεχνοκρατών· είναι πλέον κρίσιμο εργαλείο γεωπολιτικής εμβάθυνσης, και η Ελλάδα δείχνει ικανή να το χειριστεί με αξιοπιστία και εθνική αυτοπεποίθηση.
Οικονομικός και αναπτυξιακός στόχος
Η εθνική στρατηγική για τους ωκεανούς δεν περιορίζεται στη διάσταση της οικολογικής προστασίας. Στο επίκεντρό της βρίσκεται και η ενίσχυση της «μπλε οικονομίας», η οποία αφορά την ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού, της καινοτόμου αλιείας, της θαλάσσιας ενέργειας και των υποδομών. Η βιώσιμη διαχείριση των θαλασσών δημιουργεί ένα σταθερό πλαίσιο, μέσα στο οποίο επενδυτές και τοπικές κοινωνίες μπορούν να προγραμματίσουν και να αναπτυχθούν χωρίς απειλές εξάντλησης των φυσικών πόρων.
Η κυβέρνηση αξιοποιεί την τεχνολογία ως εργαλείο διαφάνειας και αποτελεσματικότητας. Προχωρά σε εφαρμογές δορυφορικής επιτήρησης της αλιείας, αναπτύσσει μηχανισμούς τεχνητής νοημοσύνης για την παρακολούθηση των οικοσυστημάτων και προσβλέπει στην προσέλκυση χρηματοδοτήσεων μέσω ευρωπαϊκών εργαλείων, όπως ο Μηχανισμός Ανάκαμψης και το Ταμείο Θάλασσας και Αλιείας. Οι επιλογές αυτές δεν είναι μόνο αναπτυξιακές· είναι στρατηγικές για μια οικονομία που θέλει να είναι εξωστρεφής, καινοτόμος και ανθεκτική.
Κοινωνική και πολιτισμική στόχευση
Η θάλασσα, για την Ελλάδα, δεν είναι απλώς φυσικός πόρος· είναι ιστορική μνήμη, πολιτιστική συνέχεια και ταυτότητα. Η στρατηγική που αναπτύσσεται στο πλαίσιο της 3ης Διάσκεψης αγγίζει και αυτές τις πλευρές, με στόχο την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς που σχετίζεται με τη ναυτοσύνη, τη νησιωτικότητα και τις τοπικές παραδόσεις. Η ενσωμάτωση των τοπικών κοινωνιών στα προγράμματα διαχείρισης των Θαλάσσιων Πάρκων, η προώθηση του οικοτουρισμού και η ενίσχυση της συμμετοχικής διακυβέρνησης καθιστούν τη στρατηγική ανθρώπινη και ρεαλιστική.
Παράλληλα, αναπτύσσεται μια νέα προσέγγιση στην εκπαίδευση και την κοινωνική ευαισθητοποίηση, με στόχο να διαμορφωθεί μια νέα γενιά πολιτών που δεν αντιμετωπίζει τη θάλασσα μόνο ως τουριστικό τοπίο, αλλά ως ζωντανό σύστημα που απαιτεί γνώση, σεβασμό και φροντίδα. Η κοινωνική διάσταση της θαλάσσιας πολιτικής έρχεται έτσι να δώσει στην εθνική στρατηγική την απαραίτητη νομιμοποίηση και μακροπρόθεσμη σταθερότητα.
Πυξίδα το εθνικό συμφέρον
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με πυξίδα το εθνικό συμφέρον και εργαλείο τη διεθνή συνεργασία, μετατρέπει την Ελλάδα από παρατηρητή σε συνδιαμορφωτή του μέλλοντος των ωκεανών. Η παρουσία του στη Νίκαια είναι περισσότερο από διπλωματική: είναι μια δήλωση γεωπολιτικής αυτοπεποίθησης και περιβαλλοντικής ηγεσίας. Και καθώς τα κύματα της διεθνούς πολιτικής γίνονται ολοένα και πιο ασταθή, η Ελλάδα φαίνεται να βρίσκει τη ρότα της — και να την επιβάλλει.
