Το 1981 ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε μια μεγάλη συναυλία μπροστά στον καθεδρικό ναό της Αβάνας, στην Κούβα. Τότε ο Μίκης ζήτησε από τον δήμαρχο της πόλης μια χάρη. “Όταν στο τέλος πια σηκώσω τα χέρια μου και τα κάνω γροθιές, να χτυπήσουν οι καμπάνες”, του είπε.
Η… συνομωσία του Μίκη Θεοδωράκη με τον δήμαρχο της Αβάνας και τον υπεύθυνο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας να επιτρέψουν να παίξουν οι καμπάνες του καθεδρικού ναού, στο κατάλληλο σημείο του Canto General, πέτυχε.
Όταν άρχισαν να χτυπούν αναστάσιμα οι καμπάνες, ο Φιντέλ Κάστρο πετάχθηκε όρθιος με το περίστροφο στο χέρι, οι φρουροί πήραν θέσεις και… σήμανε συναγερμός στην πλατεία. Ο κόσμος αναστατώθηκε καθώς όλοι νόμιζαν πως είχε ξεσπάσει αντεπαναστατικό πραξικόπημα, αφού οι καμπάνες είχαν μείνει σιωπηλές επί τρεις δεκαετίες.
Τότε ο Μίκης, γελώντας από την εξέδρα, καθησύχασε τον κόσμο και αμέσως έσπευσε να αγκαλιάσει τον Φιντέλ Κάστρο, με τον οποίο τους συνέδεε μια σχέση φιλίας.
Ο Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει την εποχή στις συνεντεύξεις του, οι οποίες συγκρότησαν την έκδοση «85 Χρόνια Αξιος Εστί», του Γ. Π. Μαλούχου.
«Την ημέρα των γενεθλίων μου δόθηκε η τελευταία μεγάλη συναυλία στην Αβάνα. Αποφασίσαμε να την κάνουμε σε κλειστή πλατεία, ισπανικής αρχιτεκτονικής, με καμάρες γύρω γύρω, μπροστά στον καθεδρικό ναό, ο οποίος είχε κλείσει από την εποχή της επανάστασης και δεν είχε ξανανοίξει από τότε. Εκεί μπροστά είχαν στήσει την εξέδρα όπου θα ανέβαιναν οι μουσικοί και οι χορωδοί. (…)Εγώ στο μεταξύ είχα γνωριστεί με το δήμαρχο της Αβάνας, ο οποίος ήταν συγχρόνως διευθυντής της αρχαιολογικής υπηρεσίας και υπεύθυνος για τη συντήρηση των μνημείων. Είχαμε γίνει φίλοι, καθώς λοιπόν κάναμε πρόβα εκείνη την ημέρα μπροστά στην εκκλησία, του είπα: “Θέλω να μου κάνεις μια χάρη αύριο στη συναυλία: να ανοίξεις την πόρτα της εκκλησίας και να ανάψεις τους πολυελαίους”.
Πραγματικά, από τη θέση όπου διηύθυνα έβλεπα μπροστά μου την τεράστια πόρτα του καθεδρικού ναού. “Μα θα με βάλουν φυλακή αν το κάνω! Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ”, μου είπε ο δήμαρχος. “Θα σε καλύψω εγώ”, του υποσχέθηκα, “αλλά μην πεις σε κανέναν τίποτα. Θα το κάνουμε έκπληξη”.
Βασίστηκε στη σχέση μου με τον Κάστρο ο δήμαρχος και δήλωσε: “Θα το κάνω”. “Και κάτι άλλο”, του είπα: “Όταν στο τέλος πια σηκώσω τα χέρια μου και τα κάνω γροθιές, να χτυπήσουν οι καμπάνες”. “Αυτό είναι αδύνατον”, αντέδρασε. “Αν το κάνω, θα νομίσουν ότι γίνεται αντεπανάσταση”. “Θα το κάνεις και αυτό, το παίρνω επάνω μου”, του είπα.
»Την άλλη μέρα ήταν εκεί όλη η ηγεσία, υπήρχε φυσικά πολλή φρουρά και βέβαια πλήθος κόσμου. Μπροστά μπροστά ο Κάστρο. Με το πρώτο κομμάτι, ανοίγει η πόρτα και κάνουν όλοι με θαυμασμό “Ααα!”. Μετά ανάβουν οι πολυέλαιοι, ξανά ένα ηχηρό “Ααα!”.
»Στρεφόμουν να δω τι γίνεται στο κοινό, κοίταζα τον Κάστρο… ησυχία. Όταν όμως στα τελευταία ακόρντα άρχισαν να χτυπάνε οι καμπάνες… σηκώθηκε επάνω ο Κάστρο και σηκώθηκαν όλοι μαζί του. Έχω σε βίντεο τη στιγμή που σπεύδω, τον αγκαλιάζω, τον φιλάω και του λέω: “Ησύχασε, δε συμβαίνει τίποτα, εγώ το έκανα”. Ήταν έτοιμος να τραβήξει το πιστόλι του!».
Από την πλευρά του ο Φιντέλ Κάστρο είχε δηλώσει:
«Πιστεύω ότι η μουσική είναι ακόμα πιο δύσκολη από την πολιτική. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο και λιγότεροι μουσικοί. Υπάρχουν, όμως, ακόμα λιγότεροι επαναστάτες καλλιτέχνες, αν και οι καλλιτέχνες γενικά εύχονται την επανάσταση. Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που δεν είναι επαναστάτες. Έτσι, το ποσοστό των επαναστατών καλλιτεχνών είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των πολιτικών».
Δείτε το βίντεο:
