Ως λαός μας αρέσει ο... χαβαλές. Να κάνουμε πλάκα με το σύστημα και να εκλέγουμε ανθρώπους που θα μπορούν να το τιμωρήσουν, στη λογική «δεν ξέρω τι λέει αλλά θα τους κάνει άνω κάτω».
Έτσι λειτούργησαν οι πολίτες στα χρόνια του μνημονίου στέλνοντας στη Βουλή τον Λεβέντη και άλλους που, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα πέρναγαν την πόρτα του Κοινοβουλίου. Ο φίλτατος Λεβέντης και συμπαθής ήταν και σε πολλές των περιπτώσεων, πιο σοβαρός από άλλους που ήθελαν να μας εμπλέξουν σε περιπέτειες. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την περίοδο των εκπομπών του και άλλα τινά.
Τα γράφω αυτά γιατί οι πολίτες είναι πάλι έτοιμοι να κάνουν χαβαλέ και με το πρόσχημα να τιμωρήσουν τους συστημικούς πολιτικούς, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, ανεβάζουν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όχι γιατί ξέρουν τι λέει ή ποιες είναι οι θέσεις της, αλλά με το επιχείρημα ότι αυτή τουλάχιστον τους τα ψέλνει.
Και επειδή κάποιοι πολιτικοί ετοιμάζονται να πέσουν στην παγίδα του αντισυστημισμού, τους υπενθυμίζω ότι η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας είναι γέννημα θρέμμα του συστημισμού. Δεν ξέρω πόσο θα φτάσει και πού δημοσκοπικά, αλλά οφείλω να κρούσω το καμπανάκι σε όσους θεωρούν ότι οι ζωές μας είναι χαβαλές.
Καλή η πλάκα, δεν λέω, αλλά κάποια στιγμή έρχεται ο λογαριασμός. Εάν θέλουν να κάνουν πλάκα, ας δουν καμιά ταινία ή ας πάνε εκδρομή. Ή εάν θεωρούν ότι η Ζωή είναι μια λύση, ας ρωτήσουν για τις θέσεις και το πρόγραμμά της, ας δουν τους υποψηφίους της και, κυρίως, τη συμπεριφορά της απέναντι στους θεσμούς και στους εκλεγμένους με το κόμμα της.
Καλή η Ζωή για τον εαυτό της, δεν λέω, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ψηφίζουμε για τις καρδούλες της όποιας Ζωής.
