Η πρόταση του Αλέξη Χαρίτση για μείωση αμυντικών δαπανών αποκαλύπτει την αριστερή ιδεοληψία που αγνοεί γεωπολιτικούς κινδύνους, σύνορα και τις πραγματικές απειλές.
Ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να καταγγείλει έναν «πολεμικό προϋπολογισμό» και να προτείνει τη μείωση των αμυντικών δαπανών στο 2%. Μια τοποθέτηση που δεν αιφνιδίασε κανέναν. Είναι η γνώριμη αριστερή συνταγή: υψηλοί τόνοι για τους θεσμούς, βαριές κατηγορίες περί «πλιάτσικου», αλλά μια αξιοσημείωτη ελαφρότητα όταν η συζήτηση ακουμπά την εθνική ασφάλεια. Εκεί όπου η ιδεολογία παίρνει τη θέση της γεωπολιτικής πραγματικότητας.
Στην κοσμοθεωρία αυτής της Αριστεράς, η Τουρκία σπάνια εμφανίζεται ως απειλή. Περισσότερο ως «παρεξηγημένος γείτονας», με τον οποίο τα προβλήματα λύνονται αν απλώς σταματήσουμε να… εξοπλιζόμαστε. Η λογική είναι απλή – σχεδόν αφοπλιστική: αν εμείς μειώσουμε τις δαπάνες, αν χαμηλώσουμε τους τόνους, τότε κάπως μαγικά θα εξατμιστούν οι παραβιάσεις, τα casus belli και οι γκρίζες ζώνες. Μόνο που η διεθνής πολιτική δεν λειτουργεί με ευχές.
Το αφήγημα και... το ερώτημα
Κάπου εδώ επανέρχεται και το παλιό, δοκιμασμένο αφήγημα ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα». Ένας ισχυρισμός που ακούγεται ωραίος σε συνέδρια και πάνελ, αλλά καταρρέει με πάταγο μπροστά στο Διεθνές Δίκαιο και στην καθημερινή πρακτική των κρατών. Γιατί αν η θάλασσα δεν έχει σύνορα, τότε γιατί κάποιοι σπεύδουν να τα αμφισβητήσουν τόσο επιθετικά; Η απάντηση είναι απλή: επειδή υπάρχουν. Και επειδή κάποιοι τα υπερασπίζονται.
Η κριτική στην κυβέρνηση μπορεί να είναι θεμιτή. Όμως όταν μετατρέπεται σε επιπολαιότητα απέναντι σε υπαρκτές απειλές, παύει να είναι πολιτική πρόταση και γίνεται ιδεοληψία. Ο Αλέξης Χαρίτσης μπορεί να μιλά για αριθμούς, θεσμούς και εκθέσεις, αλλά αποφεύγει το βασικό ερώτημα: ποιος θα εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας σε έναν κόσμο που δεν συμμερίζεται τις αριστερές βεβαιότητες; Μέχρι να δοθεί απάντηση, τα συνθήματα δεν αρκούν.
