εάμ (το)
- φαντασίωση αντίστασης σε καταπιεστικό καθεστώς που υπάρχει μόνο στο μυαλό των κατά φαντασίαν αντιστασιακών «τα εάμ των συντρόφων δείχνουν ότι η πολιτική τους τοποθέτηση είναι κυρίως ψυχολογική ανάγκη παρά πολιτική ή κοινωνική» 2. ελπίδα για βίαιη ανατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος «όσα χρόνια κι αν περάσουν οι σύντροφοι θα έχουν πάντα το εάμ» 3. απόπειρα δημιουργίας εμφυλιοπολεμικού κλιματος «προφανώς το εάμ του ΣΥΡΙΖΑ είναι για γέλια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ακίνδυνο»
Κοινωνικό δηλητήριο
Η έναρξη της παράστασης του μπροέδρου στην Πάτρα με τον ύμνο του ΕΑΜ είναι νομίζω η καλύτερη απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μια προσπάθεια ικανοποίησης ψυχολογικών παρορμήσεων και όχι μια πολιτική πρόταση για την Ελλάδα του 21ου αιώνα. Εμφυλιοπολεμικό κλίμα, παρελθοντολαγνεία, γάιδαροι που πετούν και τραμπουκισμοί είναι το προϊόν που μόνο άνθρωποι που ψυχολογικά έχουν κολλήσει κάπου στη δεκεατία του 1940 μπορούν να αγοράσουν. Από μακριά (π.χ. για ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό) πρέπει να είναι ιδιαιτέρως κωμικό, αλλά –όπως συνήθως συμβαίνει με την κωμωδία– αν αφαιρέσεις την απόσταση καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δράμα γεμάτο κινδύνους. Γιατί μπορεί οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ ως αντάρτες να θυμίζουν κάποιο σκετσάκι των Μόντι Πάιθον, αλλά η κανονικοποίηση της βίας ως μέσο επίλυσης των πολιτικών διαφορών, ακόμα κι αν πια δεν υπάρχουν οι «πλατείες της αγανάκτησης», είναι ο ορισμός του κοινωνικού δηλητηρίου.
Ο,τι του(ς) φανεί…
Ο συμψηφισμός από την πλειονότητα των «λειτουργών της ενημέρωσης» της επίθεσης του συντρόφου Βαρεμένου με τη στάση της Καραμανλή επιβεβαιώνει τον σεβασμό που δείχνουν στην ασυλία της Αριστεράς οι δημοσιογράφοι (οι οποίοι είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι για την ασυλία αυτήν). Πιστεύει κανείς ότι αν μια αντίστοιχη επίθεση γινόταν από δεξιό σε συντρόφισσα θα μιλούσε κανείς δημοσιογράφος για την «απαράδεκτη στάση» της;
Ιδέα για ένα πολύ γκραν σουξέ!
Διάβασα την (πιθανόν ακουσίως) σπαρταριστή ανάρτηση του τραγουδιστή Αλκίνοου Ιωαννίδη, με την οποία στηρίζει την αντικυβερνητική προεκλογική εκστρατεία ενός μέρους του καλλιτεχνικού κόΖμου, και αν έχω να παρατηρήσω κάτι είναι ότι κακώς δεν αναφέρεται ευθέως στα αιτήματα του κλάδου. Θα μπορούσε νομίζω να συμπλήρωνε το επικολυρικό «Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη. Ερχόμαστε από τους αιώνες» με το «και ζητάμε να διοριστούμε στο Δημόσιο».
Εναλλακτική βία
Μετά τον Πολάκη και τις απειλές του, μετά τον Βαρεμένο και το μακρύ του χέρι, τη σκυτάλη στην απόπειρα κανονικοποίησης της βίας στην πολιτική πήρε ο Σπίρτζης, ο οποίος διακήρυξε ότι «θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία στη χώρα ή με το καλό ή με το άγριο». Νομίζω πρόκειται για μια από τις καλύτερες προσπάθειες να πειστούν οι ψηφοφόροι του Κασιδιάρη ότι ακόμα κι αν ο αγαπημένος τους Ηλίας αποκλειστεί από τις εκλογές, υπάρχουν εναλλακτικές.
