καθήκον (το)
- ηθική υποχρέωση «καθήκον κάθε δημοσιογράφου που σέβεται τον εαυτό του είναι να έχει τηλεθέαση και ακροαματικότητα»
- αυτό το οποίο κάποιος έχει ανάλαβει και οφείλει να φέρει σε πέρας «ο κύριος βουλευτής υποσχέθηκε να μας τακτοποιήσει και έχει καθήκον να το πράξει»
- αυτό το οποίο δεν πειράζει και τόσο αν παραβούν οι υπουργοί «το να περνάει το υπουργικό αυτοκίνητο με κόκκινο είναι καθήκον και κακώς το παρουσιάζετε ως κάτι ιδιαιτέρως σοβαρό»
Το πολιτικό σύστημα και η ευθύνη (του)
Η καταδίκη και δεύτερου υπουργού του μπροέδρου Τσίπρα για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, πέρα από τη σχέση που είχαν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ με το καθήκον (εννοώ το υπουργικό, γιατί το κομματικό το υπηρέτησαν με πάθος) δείχνει και τη σχέση που έχει το πολιτικό σύστημα (άρα και το εκλογικό σώμα) με την ευθύνη.
Κι επειδή η σχέση δεν είναι ιδιαιτέρως φιλική, οι εκπρόσωποι του πιο έξυπνου/εργατικού/βασανισμένου λαού στον κόσμο φρόντισαν η παράβαση καθήκοντος να είναι ένα απλό πλημμέλημα το οποίο, επί της ουσίας, δεν τιμωρείται καθόλου.
Οι σοφοί νομοθέτες μας (που δεν είναι τίποτα κορόιδα) φρόντισαν ο νόμος να αντιμετωπίζει έναν υπουργό που παραβαίνει το καθήκον του (παράβαση η οποία λόγω της θέσης του επηρεάζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μια χώρα ολόκληρη) με επιείκεια η οποία εξασφαλίζει σε κάθε κυβερνητικό στέλεχος το ατιμώρητο.
Ανεξέλεγκτοι…
Φυσικά αυτή η διακομματική συμφωνία για το ατιμώρητο των υπουργών δεν εκπλήσσει κανέναν αν σκεφτούμε ότι η Βουλή προσφάτως ουσιαστικά θεσμοθέτησε και το ανεξέλεγκτο των πολιτικών, ψηφίζοντας νόμο ο οποίος απαιτεί συμφωνία του προέδρου της Βουλής προκειμένου να παρακολουθηθεί ένας πολιτικός από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας.
Ούτε δικάστηκαν ούτε καταδικάστηκαν
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αισθάνονται κάπως δικαιωμένα μετά την καταδίκη και του συντρόφου Παπαγγελόπουλου καθώς αυτό που πρώτα και πάνω από όλα καταδεικνύεται είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των υπουργών του συντρόφου μπροέδρου ούτε έχουν δικαστεί ούτε έχουν καταδικαστεί για το οτιδήποτε.
«Βουλώστε το»!
Τις τελευταίες ημέρες βλέπω κάποιους συμπολίτες (από όλο το φάσμα του πολιτικού τόξου) να απαιτούν «τον σκασμό» και να δίνουν τη διαταγή «βουλώστε το».
Το ενδιαφέρον (αν και αναμενόμενο) είναι ότι αυτοί οι συμπολίτες συνήθως μιλούν πιο πολύ από όλους και δεν είναι καθόλου ειλικρινείς. Αν ήταν, θα διέταζαν «βουλώστε το για να μιλάω μόνο εγώ ή τουλάχιστον όσοι λένε πράγματα που μου αρέσουν».
