Καθρέπτης μιας χώρας δεν είναι μόνο ο τουρισμός. Είναι ο πολιτισμός. Είναι η παιδεία. Είναι ο αθλητισμός. Και οι τέσσερις πτυχές συνδεδεμένες με την εικόνα, για την οποία ο λαός εκφράζεται στην καθημερινότητά του, βρίσκουμε μεμονωμένα και συνολικά στο αποτέλεσμα του κύρους ενός κράτους.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες και φυσικά τ’ αποτελέσματα των Ελλήνων αθλητών, έγιναν και πάλι βασικό θέμα αντιπαραθέσεων. Κυρίως όμως οι δηλώσεις και εξομολογήσεις ειλικρίνειας των πρωταγωνιστών που διακρίθηκαν στους αγώνες, ήταν η αφορμή να έλθουν στην επιφάνεια οι παθογένειες που επί πάρα πολλά χρόνια, δεν επιτρέπουν σε νέες και νέους με ταλέντο αλλά και ήδη αθλητές με διεθνείς επιτυχίες, να αναδειχθούν και να πάρουν τις θέσεις που τους αξίζουν στην κοινωνία που θέλουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν.
Από την εποχή που ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έγινε παγκοσμίως επαγγελματικός, οι περισσότερες χώρες ταυτίστηκαν και προσαρμόστηκαν με την πραγματικότητα. Άλλες όμως, όπως η Ελλάδα, παρέμεινε σταθερά στον ημιεπαγγελματικό αθλητισμό. Αρκούμενη σε αναλαμπές και επιτυχίες που έγιναν χάρην στην οικογενειακή συμπαράσταση (το χαρτζιλίκι), το φρόνημα και την επιμονή των νέων, τις προσπάθειες γυμναστών που είναι ταυτόχρονα, καθηγητές, προπονητές, γιατροί και φίλοι που κερνάνε έναν καφέ ή ένα ποτό, στο μπαρ της γειτονιάς. Όλα όπως τ’ ακούσαμε και τα είδαμε με αφορμή τους θριάμβους του Τεντόγλου, του Πετρούνια, του Ντούσκου, και των κοριτσιών που μετάλλιο δεν κατέκτησαν, στο στήθος όμως είχαν το εθνόσημο της πατρίδας.
Αγωνίστηκαν για τη νίκη. Έκλαψαν όταν δεν πέτυχαν αυτό για το οποίο έδωσαν την ψυχή τους! Ένα μετάλλιο. Για τον εθνικό μας ύμνο. Τη σημαία μας.
Κάθε φορά που φθάνουμε στους ολυμπιακούς αγώνες, ο νους είναι στη συμμετοχή και τη νίκη. Σε εμάς τους Έλληνες, ο αθλητισμός έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και νόημα απ’ όλους τους άλλους λαούς στη Γη. Ζούμε με τις παραδόσεις. Την ιδέα. Την ιστορία. Γι’ αυτό η ελπίδα μετράει πιο πολύ. Αυτός είναι ο λόγος που με αγωνία οι αθλητές μας περιμένουν να ακούσουν και να δουν σημαιοφόρο το όνομά τους. Ή εκείνον που πρώτος ή και τελευταίος θα πάρει και θα δώσει την δάδα με την φλόγα της Ολυμπίας στους οργανωτές των Ολυμπιακών. Και φυσικά η τιμή να μπαίνουν πρώτοι στο στάδιο ανάμεσα σε 11.000 αθλητές από 226 χώρες. Και να ακούγεται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη ο Ολυμπιακός ύμνος σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Σπύρου Σαμάρα.
Όμως, όπως όλα τα ωραία, έτσι και η πίκρα είναι στην ανθρώπινη φύση. Πόσο μάλλον στον αθλητή. Που θυσίασε χρόνια για να δει τους κόπους μιας προετοιμασίας να καρπίζουν. Το χρυσό μετάλλιο δεν είναι αρκετό να κρύψει την πληγή. Ίσως και το δράμα. Του πατέρα οδηγού βυτιοφόρου, της άνεργης μάνας, του απλήρωτου φυσιοθεραπευτή, των απλήρωτων υπαλλήλων, γυμναστών, προπονητών, της αδυναμίας αγοράς δεύτερης στολής με έντονη την αναγραφή του εθνόσημου και του ονόματος HELLAS …
Ο τουρισμός είναι καθρέπτης κυρίως της οικονομίας. Ο πολιτισμός, τα μουσεία, η ιστορίας μας.
Ο αθλητισμός είναι ο ζωντανός πρεσβευτής της πατρίδας μας. Όλοι όσοι τον υπηρετούν “πρωταγωνιστές χωρίς όνομα”.
Αποκλειστικό και μόνον Υπουργείο Αθλητισμού και Νεότητας θα ήταν η πρώτη βασική λύση επανεκκίνησης και ανάκαμψης. Το παράδειγμα της πλειοψηφίας των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο φάρος!
*Ο Μανώλης Μαυρομμάτης είναι πρώην Ευρωβουλευτής Ν.Δ. και αντιπρόεδρος Επιτροπής Πολιτισμού – Παιδείας – Αθλητισμού – Μ.Μ.Ε. και Πολυγλωσσίας του ευρωκοινοβουλίου.
