Τώρα που ο Κώστας Σημίτης ταξιδεύει για νέες πολιτείες μού έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Οράτιου, «Non omnis moriar» (Δεν θα πεθάνω ολόκληρος), γιατί πράγματι ο πρώην πρωθυπουργός αφήνει ένα μεγάλο κομμάτι πίσω του να τον θυμόμαστε.
Αφήνει το στίγμα του, ανεξάρτητα με το πώς θα κριθεί το αποτύπωμά του. Προσωπικά δεν θα ήθελα να προσθέσω τη δική μου ιδεολογική και πολιτική άποψη για να κρίνω μια πορεία ενός ανθρώπου που γνώρισα και εκτίμησα για την πολιτική του ευπρέπεια.
Μπορεί να μη με ενέπνευσε, αλλά δανειζόμενος τα λόγια του Ζίγκμουντ Φρόιντ θα αποφύγω αυτό που συνηθίζεται απέναντι σε κάποιον που πέθανε να υιοθετούμε μια ιδιαίτερη στάση επιδεικνύοντας κάτι σαν θαυμασμό για κάποιον που τελείωσε μια πολύ δύσκολη δουλειά.
Ο Κώστας Σημίτης, όμως, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι ταυτίστηκε με την έννοια του εκσυγχρονισμού και με την ιδέα μιας Ελλάδας πέραν της βαλκανικής χερσονήσου. Ευρωπαϊστής και πολιτικός επί του πραγματικού, όπως απέδειξε στα χρόνια που κυβέρνησε, κατάφερε να υπερβεί –όχι πάντα με επιτυχία– στερεότυπες αντιλήψεις και διαχωριστικές γραμμές που και ο δικός του πολιτικός χώρος είχε καταστήσει δεδομένες.
Ο Κώστας Σημίτης πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι παρέμεινε μέχρι το τέλος συνεπής με τις αρχές του, ακόμα και όταν αυτές έρχονταν σε αντίθεση με το κόμμα του. Και μέχρι το τέλος υπηρέτησε ασυμβίβαστα τη μετριοπάθεια και τον σεβασμό στην αντίθετη άποψη.
Γι’ αυτό θα τον συνοδεύουν σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι που ξεκίνησε παραμονή των Θεοφανίων τα λόγια του Ιταλού φουτουριστή συγγραφέα και ποιητή Ντ’ Ανούντσιο: «Το προνόμιο των νεκρών να μην πεθαίνουν ποτέ»!
