Από χθες, το διαδίκτυο θυμίζει γήπεδο χωρίς κανόνες. Η μιζέρια, η αυστηρή κριτική και η αδικαιολόγητη τοξικότητα βρήκαν χώρο ακόμα και απέναντι σε παιδιά που παλεύουν για τη χώρα μας. Την ώρα που η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου παρουσίασε μια πολύ ελπιδοφόρα γενιά στο πρόσφατο ματς με τη Δανία, οι επιθέσεις στα social media δεν άργησαν να έρθουν, με σχόλια που μειώνουν την προσπάθεια και το πάθος των νέων αθλητών.
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, η φωνή του Κώστα Παπανικολάου, αρχηγού της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, ακούστηκε δυνατή και ξεκάθαρη. «Στα social media είδα πάρα πολλούς να μειώνουν την προσπάθεια των παιδιών της ποδοσφαιρικής ομάδας στο ματς με τη Δανία, μίας πάρα πολύ ελπιδοφόρας γενιάς. Εκπροσωπούν την Ελλάδα.
Το στενάχωρο είναι ότι δεν βλέπω μικρά παιδιά να το κάνουν. Βλέπω τους μεγαλύτερους να κρίνουν τα μικρά παιδιά. Παιδιά που έχουν διαγράψει μία πορεία και στο τέλος της ημέρας παλεύουν για τη χώρα μας. Όταν εμείς οι γονείς δεν είμαστε τα σωστά παραδείγματα... Πρέπει όλοι να αλλάξουμε αυτό το τσιπάκι και να βλέπουμε το θετικό, όχι την τοξικότητα».
Οι δηλώσεις αυτές δεν αποτελούν απλώς μια απάντηση στην κριτική. Είναι ένα ηχηρό μήνυμα υπευθυνότητας και σεβασμού. Στο επίκεντρο δεν βρίσκεται μόνο το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, βρίσκεται η κοινωνία που διαμορφώνει τα παιδιά της. Όταν η γενιά των ενηλίκων επιλέγει να μειώνει και να επικρίνει αντί να στηρίζει, στέλνει το λάθος μήνυμα: ότι η επιτυχία, η προσπάθεια και η αφοσίωση μπορούν να υποβαθμιστούν με μια απλή ανάρτηση ή ένα tweet.
Η ιστορία της ελληνικής αθλητικής κουλτούρας δείχνει ότι η υποστήριξη στις νέες γενιές δεν ήταν ποτέ δεδομένη. Παιδιά με ταλέντο και όραμα συχνά βρέθηκαν στο στόχαστρο της κριτικής, ακόμα και όταν εκπροσωπούσαν τη χώρα σε διεθνείς διοργανώσεις. Το παράδειγμα του Παπανικολάου είναι καθοριστικό: ως αρχηγός της ομάδας, γνωρίζει την αξία της αλληλεγγύης, του σεβασμού και της θετικής ενέργειας που χρειάζεται για να ανθήσουν οι νέοι αθλητές.
Στην εποχή των social media, κάθε ανάρτηση, σχόλιο ή emoji αποκτά βαρύτητα. Η κριτική δεν είναι απλώς άποψη, μπορεί να γίνει τοξική επίθεση, να σπείρει αμφιβολίες και ανασφάλεια σε παιδιά που παλεύουν μέρα με τη μέρα για την Ελλάδα. Η δήλωση του Παπανικολάου υπενθυμίζει κάτι βασικό: η ευθύνη των ενηλίκων απέναντι στα παιδιά δεν περιορίζεται στη γονική μέριμνα, αλλά επεκτείνεται και στην κοινωνική συμπεριφορά, στην ικανότητα να δείχνουμε σεβασμό και υποστήριξη αντί για χλεύη και μιζέρια.
Η προσπάθεια των παιδιών της Εθνικής ομάδας δεν πρέπει να μείνει χωρίς στήριξη. Η κοινωνία πρέπει να σταθεί δίπλα τους. Να τους δώσει θάρρος και να τους θυμίσει ότι οι κόποι τους έχουν αξία, ότι το λάθος είναι ανθρώπινο και η προσπάθεια αξιέπαινη. Οι νέοι αθλητές διδάσκουν με τον δικό τους τρόπο την αφοσίωση και την αγάπη για τη χώρα· η κοινωνία οφείλει να τους τιμήσει με τον σεβασμό της.
Η δήλωση του Παπανικολάου είναι μια προειδοποίηση και ταυτόχρονα ένα κάλεσμα: να αλλάξουμε νοοτροπία, να σταματήσουμε να υποτιμούμε, να κρίνουμε ή να μειώνουμε. Τα παιδιά που φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο δεν χρειάζονται άλλοθι για τα λάθη τους, χρειάζονται στήριξη και αναγνώριση. Είναι η στιγμή να αφήσουμε πίσω την τοξικότητα και να δείξουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι παράδειγμα αθλητικής παιδείας και κοινωνικής υπευθυνότητας.
Στο τέλος της ημέρας, όπως λέει ο Παπανικολάου, «πρέπει όλοι να βλέπουμε το θετικό, όχι την τοξικότητα». Και η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στα παιδιά· ανήκει σε εμάς, στους γονείς, στους μεγαλύτερους, σε όλους όσοι θέλουν να δουν μια υγιή κοινωνία να μεγαλώνει μέσα από τον αθλητισμό.
