Όταν η πολιτική «ευαισθησία» μετατρέπεται σε πεδίο κομματικής σύγκρουσης, το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο: μια ακόμη κόντρα άνευ ουσίας, με φόντο την τραγωδία των Τεμπών. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Παύλος Γερουλάνος κονταροχτυπιούνται δημοσίως για το ποιος υπηρετεί καλύτερα τη «δικαιοσύνη» και τη «μνήμη των θυμάτων», την ώρα που οι πολίτες βλέπουν την υπόθεση να γίνεται εργαλείο πολιτικής εκμετάλλευσης. Από τη μία η ρητορική των μεγαλόστομων κατηγοριών, από την άλλη η «θεσμική σοβαρότητα» σε εισαγωγικά — και στο βάθος, η ίδια φθαρμένη εικόνα: πολιτικοί που ανταγωνίζονται όχι για την αλήθεια, αλλά για το χειροκρότημα.
Οι μάσκες άρχισαν να πέφτουν γύρω από την εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών, καθώς νέα κόντρα ξέσπασε μεταξύ της προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωής Κωνσταντοπούλου και του κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ, Παύλου Γερουλάνου, με αντικείμενο την οικειοποίηση της τραγωδίας για μικροποιτικά οφέλη.
Ειδικότερα, η κ. Κωνσταντοπούλου η οποία έχει κάνει αγώνα... τυμβωρυχίας, άσκησε δριμύα κριτική στο ΠΑΣΟΚ, για την πρόταση του για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για την υπόθεση των Τεμπών.
Σε αυτούς τους ισχυρισμούς απάντησε ο κ. Γερουλάνος, ο οποίος προσπαθεί να κηλευθεί τους νεκρούς για χάρη του κόμματος που εκπροσωπεί, δίνοντας βήμα στον λαϊκισμό και στην λάσπη, αποδεικνύοντας πως όλες οι αντιδράσεις, γίνονται μόνο για εκμετάλλυση του δυστυχήματος, γεγονός που υποβαθμίζει το επίπεδο της πολιτικής ζωής του τόπου.
Η κόντρα
Η Κωνσταντοπούλου κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ ότι «σώζει» πρόσωπα και ευθύνες από την τραγωδία των Τεμπών, καταγγέλλοντας πως η πρότασή του για Προανακριτική Επιτροπή είναι κομμένη και ραμμένη ώστε να αφήσει απέξω τους «μεγάλους», συμπεριλαμβανομένου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την ίδια ώρα, ο Γερουλάνος αντέτεινε με ύφος υπεράνω ότι η πρόταση είναι «θεσμική και πλήρης», προσπαθώντας να βαφτίσει την ηπιότητα ως σοβαρότητα. Η μία καταγγέλλει «ξεπλύματα» και «χαρίσματα» για εγκληματικά αδικήματα, ο άλλος επενδύει στον ρόλο του θεσμικού πυλώνα που «δεν χαρίζεται σε κανέναν» – και οι δυο, όμως, δίνουν την αίσθηση πως περισσότερο τους καίει η εντύπωση και η πόζα, παρά η ουσία.
