Ο γνωστός νομικός Κωνσταντίνος Κούρκουλος παρεμβαίνει με καταιγιστική ανάλυση, αποδομώντας πλήρως την πρόταση του ΠΑΣΟΚ που βασίζεται στο άρθρο 291 του Ποινικού Κώδικα. Με ακρίβεια και αιχμηρή νομική επιχειρηματολογία, καταδεικνύει πως η επίκληση του εν λόγω άρθρου όχι μόνο δεν ευσταθεί, αλλά συνιστά ευθεία παρερμηνεία του νομικού πλαισίου. Το σχόλιό του αποκτά βαρύνουσα σημασία, καθώς προέρχεται από έμπειρο νομικό με σταθερή παρουσία στον δημόσιο διάλογο.
Η παρέμβαση Κούρκουλου έρχεται σε μια στιγμή όπου το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να εργαλειοποιήσει τον Ποινικό Κώδικα για πολιτικά οφέλη, στοχοποιώντας πρόσωπα με βαρύτατες κατηγορίες, χωρίς επαρκή νομική τεκμηρίωση. Στο επίκεντρο βρίσκεται η επίκληση του άρθρου περί «επικίνδυνων παρεμβάσεων στη συγκοινωνία», το οποίο —όπως υπογραμμίζει ο ίδιος— προϋποθέτει συγκεκριμένες πράξεις, αποδεδειγμένη πρόθεση και πραγματική διατάραξη υφιστάμενης δομής. Ούτε ένα από αυτά τα στοιχεία δεν πληρούται, σύμφωνα με την τοποθέτησή του.
Ο Κούρκουλος κάνει λόγο για «νομική ελαφρότητα» και «σκηνοθετημένη παρωδία», καταγγέλλοντας την προσπάθεια πολιτικής στοχοποίησης μέσα από αβάσιμα νομικά επιχειρήματα. Η κριτική του ξεδιπλώνεται με αναφορές στη νομολογία, αλλά και στην ουσία του δόλου, υπενθυμίζοντας μάλιστα την ad hoc απόφαση του Αρείου Πάγου (901/2010), που θέτει αυστηρές προϋποθέσεις για την υποκειμενική υπόσταση τέτοιων εγκλημάτων. Το συμπέρασμα είναι σαφές: η πρόταση του ΠΑΣΟΚ δεν στέκει ούτε πολιτικά, ούτε νομικά.
Η ανάρτηση
Η διάταξη του άρθρου 291ΠΚ, βάσει της οποίας το ΠΑΣΟΚ "στοιχειοθετεί" νομικά την πρότασή του, όπως ίσχυε τον επίδικο χρόνο, έχει τον τίτλο:
"Επικίνδυνες π α ρ ε μ β ά σ ε ι ς στη συγκοινωνία μέσων
σταθερής τροχιάς, πλοίων και αεροσκαφών".
Από τον ίδιο τον τίτλο του άρθρου, προϊδεάζεται ο εφαρμοστής του δικαίου ότι ο νόμος, με την ρητή διατύπωσή του, για την κατάφαση του εγκλήματος της διατάραξης της ασφάλειας των συγκοινωνιών, θέτει ως προϋπόθεση "π ρ ά ξ ε ι ς", που συνιστούν "π α ρ ε μ β ά σ ε ι ς" σε ήδη υπάρχουσα δομή.
Και αμέσως εξειδικεύει τις παρεμβάσεις, με την ακόλουθη περιγραφή των "πράξεων" που απαιτεί:
"1. Όποιος διαταράσσει την ασφάλεια της συγκοινωνίας μέσων σταθερής τροχιάς, πλοίων ή αεροσκαφών: α) με καταστροφή, βλάβη ή μετακίνηση εγκαταστάσεων ή συγκοινωνιακών μέσων, β) με τοποθέτηση ή διατήρηση εμποδίων, γ) με αλλοίωση σημείων ή σημάτων ή με τοποθέτηση ή διατήρηση εσφαλμένων σημείων ή σημάτων, δ) με παραβίαση των κανόνων τεχνικού ελέγχου ή ασφαλούς φόρτωσης των συγκοινωνιακών μέσων, ε)........στ) με άλλες, εξίσου επικίνδυνες, για την ασφάλεια της συγκοινωνίας
π ρ ά ξ ε ι ς τιμωρείται:...".
Επειδή λοιπόν η νομική σκέψη δεν έχει σχέση με την παρωδία ή τη λογική του ό,τι νά 'ναι, μία ήταν η υποχρέωση των νομικών του ΠΑΣΟΚ: να εξειδικεύσουν έστω και μία τέτοια "πράξη" που επιχείρησε ο υπουργός, η οποία αποτελούσε επικίνδυνη "παρέμβαση" στην ήδη υπάρχουσα δομή.
Αν δεν το έπραξαν και ακολούθησαν τη λογική του ό,τι νά 'ναι, σκηνοθετούν πάλι μία φτηνή παρωδία που διασύρει τους ίδιους αλλά ταυτόχρονα αποτελεί πολύτιμη προσφορά στην επίδοξη Μουσολίνι της χώρας μας, που μόνον τέτοια ορέγεται.
ΥΓ: Ως προς την στοιχειοθέτηση του δόλου, επιδείχθηκε ακόμη μεγαλύτερη νομική ελαφρότητα και ερασιτεχνισμός. Θυμίζω απλώς ότι ο ΑΠ με την 901/2010 Ad hoc απόφασή του, έχει δώσει σαφείς απαντήσεις σε όλα τα σχετικά θέματα. Επαναλαμβάνοντας ρητά ότι για την υποκειμενική υπόσταση του εν λόγω εγκλήματος, απαιτείται όχι μόνον πρόβλεψη αλλά και επιδοκιμασία ή αποδοχή του αποτελέσματος. Η οποία μάλιστα δεν αρκεί να καταγγέλλεται αλλά πρέπει και να αποδεικνύεται.
