Συνάντησα τον Νταβίντ Σασόλι για πρώτη φορά στις 27 Μαΐου της περασμένης χρονιάς, στη γιορτή για τα 40 χρόνια από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το πρωί τον υποδέχτηκα στο Προεδρικό Μέγαρο, το απόγευμα ήμασταν μαζί στην κεντρική εκδήλωση στο Ζάππειο και το βράδυ ήταν καλεσμένος στο επίσημο δείπνο, στον κήπο του Μεγάρου.
Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε αρκετά, γνώρισα έναν άνθρωπο εξαιρετικής λεπτότητας και ευγένειας, με ένα χαμόγελο που ξεκινούσε από τα μάτια, αγάπη για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Διασκεδάσαμε όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε γεννηθεί την ίδια μέρα του ίδιου χρόνου, εκείνος στη Φλωρεντία και εγώ στη Θεσσαλονίκη. Γνώριζε καλά τη χώρα μας και την επισκεπτόταν συχνά, από τη Χαλκιδική ως τα νησιά της. Μιλούσε απλά και ουσιαστικά για την Ευρώπη, την ευκαιρία που μας δίνει η διάσκεψη για το μέλλον της και τη συμμετοχή των νέων σ’ αυτή.
Πίστευε στην ανάγκη να υπάρξει ευρωπαϊκή δημοκρατική απάντηση σε όσους προσπαθούν να αποδυναμώσουν και να διχάσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμών με βάση τις αρχές της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, που θα της δώσουν τη δυνατότητα να μειώσει την αδικία και τις κοινωνικές ανισότητες. Βρέθηκε στο τιμόνι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους λειτουργίας του, εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης, και εκπλήρωσε την αποστολή του με μεγάλη επιτυχία.
Μου έκανε εντύπωση το έντονο ενδιαφέρον του να βρεθούν τρόποι να προστατευτούν όσοι υπέφεραν στη δεκαετία που πέρασε, στη διάρκεια της οποίας και η ελληνική κοινωνία πιέστηκε πολύ. Μιλήσαμε αρκετά για τη μετανάστευση και το άσυλο και τις καθυστερήσεις στην επίτευξη νέου συμφώνου, συμμερίστηκε την άποψή μου για την αναλογική συμμετοχή των κρατών – μελών, αναγνώρισε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα που σηκώνει τα βάρη των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Ηταν ανήσυχος για την κατάσταση στα σύνορα της Ευρώπης και ταυτόχρονα υπέρμαχος της νόμιμης μετανάστευσης, που βοηθά τις κοινωνίες μας.
Το ότι ήμασταν συνομήλικοι και είχαμε παρόμοιες εμπειρίες συνέβαλε στο να αποκτήσουμε άνεση και οικειότητα αμέσως. Απολάμβανε τη συζήτηση, όπως και το δείπνο, έδωσε θερμά συγχαρητήρια στον σεφ, ιδίως για το άγριο κατσίκι από την Κρήτη, σιγομουρμούριζε τα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι που απέδωσαν οι τενόροι του Ναυτικού στο τέλος της βραδιάς. Δώσαμε ραντεβού στο Στρασβούργο, όπου ήθελε να με υποδεχθεί στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το νέο κύμα της πανδημίας δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί το σχέδιο αυτό. Τον ξανασυνάντησα τον Δεκέμβριο, στο μνημόσυνο για τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, καταβεβλημένο από τις περιπέτειες της υγείας του, αλλά πάντα γελαστό και ευγενικό. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το τέλος Ιανουαρίου. Δεν προλάβαμε.
Σε μια δύσκολη περίοδο, χάθηκε πρόωρα ένας αληθινός Ευρωπαίος, με πίστη στην ενωμένη Ευρώπη και τις κοινές της αξίες και με θέληση και ικανότητα να προωθεί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Θα μας λείψει.
- Από Τα Νέα
