Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε χωρίς κινητό τηλέφωνο. Θυμάμαι ότι οι πρώτες συσκευές κυκλοφόρησαν όταν ήμουν στη Β΄ ή τη Γ΄ Λυκείου και φυσικά τότε ελάχιστοι είχαν κινητό τηλέφωνο. Κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα ακολουθούσε. Έχουν περάσει τριάντα χρόνια και σήμερα η ζωή σχεδόν όλων των ανθρώπων κυλά μέσα από μια οθόνη.
Όταν ήμασταν παιδιά, μία από τις φαντασιώσεις μας ήταν ότι θα έφτανε η στιγμή που θα είχαμε τη δυνατότητα να μιλάμε με κάποιον από το ρολόι μας και να τον βλέπουμε ταυτόχρονα. Το αναφέραμε σαν εξωπραγματικό σενάριο, όπως αυτό που λέει σήμερα η 11χρονη κόρη μου πως όταν θα μεγαλώσει μπορεί τα αυτοκίνητα να βγάζουν φτερά και να πετάνε. Το δικό μας παιδικό όνειρο πραγματοποιήθηκε και κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και με το όνειρο της μικρής μου.
Αυτή η εξέλιξη της τεχνολογίας ωστόσο αρχίζει να γίνεται τρομακτική. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως έρθει και εκείνη η μέρα που οι μηχανές θα θελήσουν να πάρουν τον πλήρη έλεγχο στη γη, όπως βλέπαμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας τη δεκαετία του ’80. Εκείνον τον Εξολοθρευτή με τον Σβαρτζενέγκερ το είχαμε λιώσει.
Αλλά κι εκεί να μη φτάσουμε, αυτό που ζούμε έχει πολλά θετικά και εξίσου πολλά αρνητικά.
«Θα πατούσες αυτό το κουμπί προκειμένου να επιστρέψει η ανθρωπότητα στα χρόνια εκείνα που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα;», ήταν το ερώτημα που πέρασε από μπροστά μου σε μια από τις πρόσφατες περιπλανήσεις μου στα social media. «ΝΑΙ», απάντησα αυθόρμητα, και έσπευσα να πατήσω like λες και η κόκκινη καρδούλα θα μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει ως χρονοκάψουλα και να γυρίσω πίσω σε αυτήν την όμορφη εποχή;
Γιατί ήταν όμορφη; Γιατί ερωτευόμασταν πραγματικά, φλερτάραμε κανονικά, μιλούσαμε πρόσωπο με πρόσωπο, «ταξιδεύαμε» με τη χροιά της φωνής του άλλου/ης στο τηλέφωνο, πηγαίναμε σινεμά, στα μπουζούκια καθόμασταν σε κανονικά τραπέζια και ερχόταν η ώρα να χορέψουμε στην πίστα, στα ταξίδια βγάζαμε φωτογραφίες που τυπώναμε και τις είχαμε μια ζωή, οι καρτ ποστάλ ήταν χάρτινες και γέμιζαν τα συρτάρια μας (εγώ εξακολουθώ με μανία να στέλνω και να λαμβάνω καρτ ποστάλ), η δυνατότητα να κάνουμε έναν περίπατο χωρίς να μπορεί να μας ενοχλήσει κανένας ήχος τηλεφώνου ήταν εφικτή, οι αφιερώσεις στο ραδιόφωνο ήταν αυθεντικές και στα πάρτι επικοινωνούσαμε μεταξύ μας και όχι με άλλους που βρίσκονταν κάπου αλλού σε άλλες παρέες…
Για όλους αυτούς τους λόγους και άπειρους ακόμη, απαντώ ΝΑΙ. Και βασικά γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι η τεχνολογία που θα έσωζε τελικά τον άνθρωπο, τελικά τον κάνει μέρα με την ημέρα απάνθρωπο.
ΝΑΙ, λοιπόν, θα πατούσα αυτό το κουμπί και με τα δύο χέρια.
