Η εμπειρία του τελευταίου έτους είναι αποκαλυπτική. Μέσα στην πρωτοφανή αυτή πανδημική κρίση, κανείς δεν κρύβεται. Εκείνοι που την ώρα που πεθαίνει κόσμος καθοδηγούνται από το «ο θάνατός σου η ζωή μου» ξεχωρίζουν. Μάλιστα, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, ειδικά στην Ελλάδα, τα αρπακτικά που φέρνουν βόλτες πάνω από την κοινωνία για να κατασπαράξουν τις σάρκες της, αυτοί που θέλουν να δουν την Ελλάδα να γονατίζει για αισθανθούν οι ίδιοι λίγο ψηλότεροι, έχουν, δυστυχώς, κοινό παρονομαστή: Είναι κάθε κοπής αριστεροί – τόσο κλασικοί κομμουνιστές, όσο και μεταμοντέρνοι νεομαρξιστές της τρίτης χιλιετίας, πλήρεις μετά του αναρχικού τους βραχίονα.
του Κωνσταντίνου Μπογδάνου
Πρέπει να είναι κανείς αμβλύνους, ώστε να μην βλέπει ότι η αγκιτάτσια των χιλιάδων πορειών, συγκεντρώσεων, διαμαρτυριών, μαξώξεων, συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων, καταλήψεων, δράσεων κλπ τόσους μήνες τώρα, δεν μπορεί τελικά παρά να έχει στόχο και σκοπό να πεθανει περισσότερος κόσμος, να τιγκάρουν τα νοσοκομεία, να δούμε φορτηγά με φέρετρα, να «γίνουμε Μπέργκαμο» ώστε να μπορέσουν να βγάλουν οι οπορτουνιστές κι άλλη χολή επί πτωμάτων, να κατηγορήσουν τη «χούντα Μητσοτάκη» και τη «ΝΔ ξεφτίλες», να σπάσουν, να κάψουν, να τραμπουκίσουν, εν τέλει να επιχειρήσουν, αν τους βγει, ακόμα ένα ρεσάλτο στην εξουσία. Είναι λογικό. Τί έχουν να χάσουν άλλωστε; Την πολιτική κατάντια ή την ανθρώπινη αναισθησία τους;
Δεν είναι λογικό, εντούτοις, ότι όλοι οι υπόλοιποι, όσοι τουλάχιστον τοποθετούνται επίσημα εκτός αριστεράς, δεν έχουν υπάρξει όλον αυτόν τον καιρό ομόθυμα πρόθυμοι να κόψουν τον βήχα με ρητές καταδίκες σε κάθε ευκαιρία στους αντικοινωνικούς, στους επίδοξους αυτουργούς της τυφλής υπερμετάδοσης, στους οπαδούς της πολιτικής βίας και των τρομοκρατών, στους χουλιγκάνους παρατρεχάμενούς τους, στα κοινοβουλευτικά κόμματα που βάζουν με συνέπεια πλάτη στο θανατικό και την καταστροφή της οικονομίας και του κοινωνικού ιστού. Ο λόγος είναι πως περνάει ακόμα στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής ενοχής η μπογιά του κομμουνιστικού και γενικώς αριστερού φωτοστέφανου.
Έτσι, αντί να θυμούνται ορισμένοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κεντρώοι – που θέτουν εαυτούς στο προσκήνιο λόγω και της ευρείας κεντρώας απεύθυνσης της Νέας Δημοκρατίας – ότι τον Γράμμο το 1949 πήρε από εκείνους που ήθελαν να διαμελίσουν την πατρίδα η κυβέρνηση του αντικομμουνιστή Γεωργίου Παπανδρέου, αντί να μνημονεύουν την αντικομμουνιστική κυβέρνηση Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου-Κόμματος Φιλελευθέρων του Πλαστήρα το ‘51 (ο οποίος είχε διώξει και τον βασιλιά μετά την Μικρασιατική Καταστροφή), αντί να θυμούνται το περίφημο ιδιώνυμο του Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και την πρόταση Παπαναστασίου να υπαχθούν μαζί με τους κομμουνιστές σε αυτό και οι φασίστες, αντί να σημειώνουν ότι ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος πολιτεύτηκε μεταπολιτευτικά με το ΠΑΣΟΚ, αντί να μην ξεχνούν την τόσο πρόσφατη συντονισμένη απόπειρα να γίνει η χώρα μια μεσογειακή Βενεζουέλα, οι «φιλελεύθεροι» αυτοί, όπως συχνά όσο και παραδόξως συστήνονται, παθαίνουν κολούμπρα μπροστά στις κόκκινες σημαίες, βαράνε προσοχές στους συντρόφους, δεν αντιδρούν στην α λα καρτ κατάλυση της νομιμότητας για χάρη του κινήματος. Χειρότερα ακόμα, αναλαμβάνουν αυτόκλητα ρόλο ιδεολογικής αστυνομίας, υποστηρίζουν ολοκληρωτιστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ, δημιουργούν κλίμα. Προφανώς, πιστεύουν πως τα δικαιώματα της πλειονότητας ωχριούν μπροστά στο σοσιαλιστικό ιδεώδες των πεφωτισμένων.
Νισάφι με την αρρωστημένη τους φαντασίωση. Κέντρο δεν σημαίνει όμιλος σφουγγοκωλαρίων των αριστερών σαμποτέρ της κοινωνικής συνοχής, δικαιοσύνης και ειρήνης. Κέντρο δεν σημαίνει οσφυοκαμψία μπροστά στον κάθε τενεκέ που ενδύεται τα επίθετα «προοδευτικός» και «δημοκρατικός». Κέντρο δεν σημαίνει παρακολούθημα της νεομαρξιστικής ατζέντας κατάργησης των εθνών, των θεσμών και των παραδόσεων που μας συνέχουν, ούτε παράδοση των κανόνων της αστικής δημοκρατίας στα χέρια του κάθε ΠΑΜΕ. Κέντρο, αντίθετα, ακόμα και για όσους το βλέπουμε από τα δεξιότερα, σημαίνει επιμονή σε ζητήματα ισότητας, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων και αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού, σημαίνει ισορροπία μεταξύ κράτους και ελεύθερης αγοράς με πρόνοια για τους πιο αδύναμους, εναντίωση σε κάθε μορφής διάκριση, έμφαση στην ανεξιθρησκία χωρίς αθεϊστικό μένος, πίστη στην επιστήμη, καθολική νομοκρατία και ισονομία.
Αυτοί, λοιπόν, που με αριστερόστροφη ατζέντα επικαλούνται σήμερα δήθεν το κέντρο, πρώην σύντροφοι οι περισσότεροι, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη και ας δουν ότι είναι απλά αριστεροί. Καθώς δε ορισμένοι βαυκαλίζονται συνομιλώντας με την ευρύτερη Νέα Δημοκρατία, που επιχειρεί πράγματι ένα ιστορικό άνοιγμα στην κοινωνία, ας καταλάβουν ότι αυτή είναι, παρά ταύτα, κόμμα κεντροδεξιό. Όχι αριστεροδεξιό. Αν επιμένουν να δικαιολογούν τους εκούσιους υπερμεταδότες και να βαφτίζουν δικαίωμα στη διαμαρτυρία την οργανωμένη απόπειρα αποσταθεροποίησης, αν βγάζουν σπυριά βλέποντας στολή αστυνομικού ή αξιωματικού, αν έχουν καημό να υπερασπίζονται τρομοκράτες, αν δεν ιεραρχούν το να σωθούν ζωές πάνω από την επαναστατική γυμναστική, αν τσιμπάνε στο κάθε τυράκι κάθε «υπόγας» υπονομεύοντας την εθνική προσπάθεια, τότε δεν έχουν ούτε δουλειά ούτε θέση στο αφήγημα της μεγαλύτερης λαϊκής παράταξης του τόπου. Και σίγουρα δεν έχουν δικαίωμα να υποδύονται τους καθοδηγητές της.
Ας χωνέψουν οι υποτιθέμενοι αυτοί κεντρώοι, ότι η στρατηγική συμμαχία κέντρου και δεξιάς – αυτή που και σήμερα εκφράζει με ιστορική υπευθυνότητα η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη – έχει διαχρονικά και επανειλημμένα προστατεύσει τη χώρα από τις διαθέσεις του διεθνιστικού μηδενισμού και σε κρίσιμους καιρούς έχει ανατάξει τον τόπο. Σε πείσμα των οπαδών της καταστροφής και της αποσύνθεσης, που το τελευταίο έτος τόσο ολοκληρωτικά ξεγύμνωσε, θα το κάνει και πάλι.
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας
