Τελικά δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε ότι το έγκλημα είναι έγκλημα ανεξάρτητα από τις προθέσεις του εγκληματία, ή του σκοπού και των κινήτρων του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε παρών ενώ ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 καταψήφισαν θεωρώντας ότι η διάταξη υποκρύπτει την πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει τη «θεωρία των δύο άκρων». Η Ελληνική Λύση γιατί πιστεύει ότι καταψηφίζοντας θα προσελκύσει τις «ορφανές» ακροδεξιές ψήφους.
Κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι, έμειναν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να σχηματίζουν ένα μέτωπο λογικής και σύνεσης. Και σε πολιτικό επίπεδο να υπερασπίζονται το δικαίωμα της Δημοκρατίας να προστατεύεται από τους εχθρούς της. Τι δεν ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του; Αυτό που η «γλώττα λανθάνουσα» του βουλευτού του αποκάλυψε· την αλήθεια που θέλουν –και παραδόξως πιστεύουν– ότι δεν υπάρχει η θεωρία των άκρων, αλλά η θεωρία του ενός άκρου.
Και εξαιτίας αυτού του άκρου, εν προκειμένω του ακροδεξιού και της εθνικοσοσιαλιστικής του απόφυσης, κινδυνεύει η Δημοκρατία. Αλλά δεν κινδυνεύει από τη 17Ν και την τρομοκρατία γιατί «οποιαδήποτε ακροαριστερή οργάνωση όσο απεχθής κι αν μας ΦΑΙΝΕΤΑΙ (!) η πρακτική της, δεν έχει στον πυρήνα της τη ναζιστική ιδεολογία». Δηλαδή, οι 23 δολοφονίες δεν ΕΙΝΑΙ απεχθείς, απλώς… φαίνονται! Σε ελεύθερη μετάφραση: η θεωρία του ενός άκρου είτε με το καλό είτε με το άγριο.