Στα ενδιαφέροντα ευρήματα της δημοσκόπησης του Action24 είναι ότι έχει αυξηθεί το ποσοστό όσων θεωρούν ότι η αντιπολίτευση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά την τραγωδία των Τεμπών.
Από το 80,7% τον Μάρτιο τα ποσοστά έχουν αυξηθεί στο 83,7% τον Μάιο, ενώ αντίστοιχα η θεωρία της συγκάλυψης καταγράφει μείωση από το 80,1% στο 71,2%.
Το ότι πάνω από 8 στους 10 θεωρούν ότι η αντιπολίτευση εξαπατά την κοινωνία εργαλειοποιώντας το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών είναι σοκαριστικό: ακόμα και οι (κατ’ ανάγκη) ψηφοφόροι των κομμάτων της αντιπολίτευσης πιστεύουν ότι τα κόμματα τους εργαλειοποιούν την τραγωδία για πολιτικό (και συνακόλουθα οικονομικό όφελος), αλλά συνεχίζουν να τα στηρίζουν ποιώντας την (ιδεολογική – κομματική) ανάγκη φιλοτιμίαν.
Στους βασικούς δείκτες των δημοσκοπήσεων (πρόθεση – εκτίμηση ψήφου), διαφαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία, θα διεκδικήσει με πολλές αξιώσεις την αυτοδυναμία για τρίτη συνεχόμενη φορα, είτε στις πρώτες εκλογές είτε σε πιθανές επαναληπτικές.
Γιατί; Διότι οι εκλογές είναι μια συγκριτική διαδικασία. Δεν κρίνεται μόνο ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση. Οι εκλογείς κρίνουν ποια είναι η καλύτερη κυβερνητική επιλογή μεταξύ των διαφόρων εναλλακτικών. Αυτό είναι το διακύβευμα κάθε κάλπης. Μπορεί στον δρόμο προς τις εκλογές να συζητάμε τι έκανε ή τι δεν έκανε η κυβέρνηση ή τι θα μπορούσε να κάνει ο τάδε εάν ήταν στη θέση του πρωθυπουργού, αλλά μπροστά στην κάλπη, ένα είναι το ερώτημα: Ποιο κόμμα μπορεί να κυβερνήσει και ποιος μπορεί να κάτσει στην καρέκλα του πρωθυπουργού.
Ο Ότο φον Μπίσμαρκ περιέγραφε την πολιτική ως την «τέχνη του εφικτού». Η επιτυχία των επιδιωκόμενων στόχων, η μέγιστη ή η ελάχιστη ικανοποίηση των υπαρχουσών αναγκών εξαρτάται αφενός από την «τέχνη» που διαθέτει ο υπεύθυνος πολιτικός, ήτοι, την ισχυρή βούληση, τη γνώση, την ικανότητα και την επιδεξιότητα με την οποία θα επιχειρήσει την πραγματοποίηση του στόχου, αφετέρου όμως, εξαρτάται και από τις κρατούσες, εν τόπω και χρόνω, αντικειμενικές συνθήκες (οικονομικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές), κατά πόσον, δηλαδή, αυτές είναι ευνοϊκές ή παρουσιάζουν ορισμένες δυσκολίες τις οποίες ο πολιτικός οφείλει να κατανοεί και -ει δυνατόν- να τις υπερβαίνει. Αυτό λέγεται ρεαλισμός.
Στην κάλπη του 2027, ένας υποψήφιος πρωθυπουργός θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Απέναντί του, ετερόκλητες και αντιφατικές προσωπικότητες, κολλημένες σε ιδεολογικές εμμονές και λαϊκίστικες μπουρδολογίες. Σε από καιρό ληγμένες «σάλτσες πουμαρό», όπως εύστοχα είχε γράψει ένας καλλιτέχνης λογογράφος του Κασσελάκη.
Θα έχουμε δίλημμα στην κάλπη των επόμενων εκλογών; Με τα σημερινά δεδομένα, ξεκάθαρα όχι. Βασικά, δεν υπάρχει καν δίλημμα για να τεθεί.
