Είχαμε δεν είχαμε, ή καλύτερα από εδώ το είχαμε κι από εκεί το φέρναμε καταφέραμε – καταφέρανε- να μετατρέψουν την τραγωδία του εμφυλίου σε κωμωδία εντός κοινοβουλίου. Ο τόπος της θεατρικής παράστασης η Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας και το θέμα πολύ σοβαρό και με ιστορική σημασία, τουλάχιστον για εκείνα τα μέλη- βουλευτές της Επιτροπής που διαθέτουν τη κρίση να διακρίνουν το σοβαρό από το φαιδρό.
του Χάρη Παυλίδη
Η Συμφωνία της Ελλάδας με τη Γαλλία, για όσους καταλαβαίνουν, δεν εξαντλείται στην αγορά των φρεγατών, αλλά έχει δυναμική σε ένα υπό διαμόρφωση σκηνικό στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου όπου πλέον η Ελλάδα έχει και λόγο και παρουσία. Αυτό και μόνο καθιστά τη Συμφωνία ιστορική από κάθε άποψη. Και ως εκ τούτου όφειλαν να το αντιληφθούν οι βουλευτές όλων των πτερύγων. Πρωτίστως ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που για μια ακόμη φορά λειτούργησε ως «δόλωμα».
Είναι προφανές ότι η αντιπολίτευση θα αξιοποιούσε στο έπακρο την ιδεολογική περιπλάνηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, αφού ήταν εμφανές ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αναζητούσαν την ευκαιρία που θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση να αναγνωρίσουν την επιτυχία του Πρωθυπουργού γι αυτό που είναι: Εθνική επιτυχία. Και τη βρήκαν στον πολιτικά αφελή τρόπο με τον οποίον ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος αδίκησε τον εαυτό του και το κόμμα του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την Πέμπτη στο κοινοβούλιο θα κυριαρχεί στις ομιλίες των αρχηγών η διαγραφή του βουλευτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα την κάνει «σημαία» και το ΚΚΕ θα θυμηθεί και πάλι τους αγώνες του κατά του ιμπεριαλισμού. Και φυσικά θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι αφού το theatral «πουλάει» σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Και σ’ αυτό φέρει ευθύνη ο Κωνσταντίνος γιατί ενώ θα μπορούσε να είναι μέρος μιας ιστορικής συμφωνίας, έγινε η αφορμή να ξανανοίξουν οι πληγές της ιστορίας.
Το λυπηρό σε όσα συνέβησαν είναι ότι θα «πιάσουν» δουλειά όσοι πολιτικά είχαν μπει στο ταμείο της πολιτικής ανεργίας και κυρίως οι «εργολάβοι» της «εθνικής αφύπνισης» απ’ τη μια μεριά και οι «προοδευτικοί» παντός καιρού απ’ την άλλη. Εφόσον φυσικά δεν επικρατήσει ψυχραιμία και επιπλέον σύνεση από την παράταξη που ιστορικά και πολιτικά εκφράζει τις ιδέες της σύνθεσης και της μετριοπάθειας. Παν μέτρον άριστον.
Και στην προκειμένη περίπτωση το μέτρο χάθηκε από τον Κωνσταντίνο και εν μέρει από τον Νίκο Δένδια. Μέχρι παρεξηγήσεως, αν κρίνουμε από τα κολακευτικά σχόλια που απέσπασε η παρέμβασή του από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ασφαλώς δεν ήταν στις προθέσεις του υπουργού των Εξωτερικών να χρισθεί από τους σπεκουλαδόρους «αρχηγός» της Νέας Δημοκρατίας, ούτε όταν μιλούσε για τις αρχές της κεντροδεξιάς φανταζόταν ότι οι επιτήδειοι θα μιλούσαν για «αρχηγική εμφάνιση». Όφειλε, όμως, κατά την ταπεινή μας άποψη να πάρει τις πρέπουσες αποστάσεις και να μείνει εκεί. Δεν χρειαζόταν, εν ολίγοις, αυτό το αμφιθεατρικού χαρακτήρα ξέσπασμα το οποίο παρερμηνεύεται από τους διάφορους καλοθελητές.
Επί της ουσίας χάθηκε η ουσία και αντί να συζητάμε για τη Συμφωνία που βγάζει την Ελλάδα μπροστά, συζητάμε για τον εμφύλιο, τον κομμουνισμό, το φασισμό και όλα εκείνα που πάνε την Ελλάδα πίσω και την βυθίζουν στα πάθη του περασμένου αιώνα.
