Τις τελευταίες εβδομάδες κυκλοφορούν συνεχώς έρευνες που προβλέπουν ποια επαγγέλματα θα «εξαφανιστούν» εξαιτίας της τεχνητής νοημοσύνης. Κάθε φορά, ο τίτλος είναι λίγο πιο δραματικός και λίγο πιο φοβικός. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς: δεν είναι η τεχνητή νοημοσύνη που μας απειλεί, αλλά είναι ο τρόπος που επιλέγουμε να τη χρησιμοποιούμε.
Κάθε τεχνολογική επανάσταση στην ιστορία δημιούργησε ανασφάλεια. Ο ατμός, το ρεύμα, το ίντερνετ, όλα έφεραν μαζί τους την ίδια αγωνία: «Θα μας πάρουν τις δουλειές». Και κάθε φορά, αυτό που πραγματικά άλλαζε δεν ήταν οι άνθρωποι που χάνονταν, αλλά οι ρόλοι που μεταμορφώνονταν.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με την τεχνητή νοημοσύνη που δεν ήρθε για να αντικαταστήσει τον άνθρωπο, αλλά για να τεστάρει την ωριμότητά του. Θα τη δούμε σαν εύκολο εργαλείο ή σαν προέκταση της ευθύνης μας; Θα την αφήσουμε να αποφασίζει αντί για εμάς ή θα την καθοδηγήσουμε με αρχές, γνώση και ηθικά όρια;
Η λύση δεν είναι να κλείσουμε τα μάτια, αλλά να τα ανοίξουμε πιο πολύ. Να εκπαιδεύσουμε τους νέους στις δεξιότητες που θα παραμείνουν πάντα ανθρώπινες, όπως η δημιουργικότητα, η κρίση και η ενσυναίσθηση. Να μάθουμε να συνεργαζόμαστε με την τεχνολογία χωρίς να της παραδινόμαστε.
Γιατί στο τέλος, η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ούτε απειλή ούτε θαύμα. Είναι καθρέφτης και δείχνει ποιοι είμαστε ή πώς χειριζόμαστε τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας.
Κι εκεί θα κριθεί η πραγματική μας νοημοσύνη... η ανθρώπινη.
