Πότε με την πανδημία, πότε με την Ουκρανία παρ’ ολίγο να ξεχάσουμε ορισμένες δικές μας τραγωδίες, τις οποίες πάντως μας τις υπενθύμισε η δικανική διαδικασία.
του Όθωνα Καραγιάννη
Μιλάμε για την τραγωδία με τις πλημμύρες στην Μάνδρα που στοίχισε την ζωή σε τόσους ανθρώπους από ασυγχώρητη αμέλεια των
υπευθύνων για την προστασία των κατοίκων της συγκεκριμένης περιοχής. Έτσι την ενοχή αρκετών αρμοδίων και κυρίως της τότε
Περιφερειάρχου Ρένας Δούρου ζήτησε η εισαγγελέας. Πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο που συνεκτιμήθηκε είναι ότι όντας ο ΣΥΡΙΖΑ
στην αντιπολίτευση, η κ. Δούρου ξεσπάθωνε κατά της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης και των τότε προκατόχων της στην Τοπική
Αυτοδιοίκηση, καταγγέλλοντας ελλείψεις που θα φρόντιζε, υποτίθεται, να διορθώσει. Άρα εγνώριζε τι έπρεπε να γίνει αλλά δεν έπραξε
τίποτε όταν ανέλαβε τα δικά της υψηλά καθήκοντα. Και επομένως η ευθύνη της είναι ακέραια, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν από
τις παραλείψεις της εχάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Το ζήτημα της πιθανής τιμωρίας της κ. Δούρου, μετά την εισαγγελική πρόταση και των λοιπών υπευθύνων δεν είναι πολιτικό, υπό την έννοια της επιβολής κάποιας ποινής σε πολιτικό πρόσωπο που βρίσκεται σε αντίπαλη παράταξη.
Το ζήτημα είναι καθαρώς ηθικό και ισονομίας. Διότι πρέπει να γνωρίζουν οι εκάστοτε κρατούντες που έχουν τις τύχες μας στα χέρια
τους ότι όταν σφάλλουν έχουν την ίδια μεταχείριση που έχει κάθε πολίτης. Και κυρίως ότι δεν είναι στο απυρόβλητο αλλά
υποχρεωμένοι να λογοδοτούν για την θητεία τους. Να λογοδοτούν στον λαό, ακόμη και αν «μεσολαβητής» γι΄’ αυτήν την λογοδοσία είναι αναγκαστικά η ίδια η Δικαιοσύνη.
