Η πολιτεία, η κοινωνία και ο καθένας μας ξεχωριστά, οφείλουμε να εργαστούμε σκληρά ώστε να μπει ένα τέλος στη σύγχρονη μάστιγα του σχολικού εκφοβισμού.
Γράφει ο Φώτης Καρύδας
H κατάθεση ψυχής της Λίας, τη μαθήτριας από τη Θεσσαλονίκη που έπεσε θύμα bullying στα 14 χρόνια της στο σχολείο, μας σοκάρει όλους και μας προκαλεί αμηχανία. Μας σοκάρει γιατί οι λεπτομερείς περιγραφές της για τη λεκτική και τη σωματική βία που βίωνε για χρόνια καθιστούν ανεπίτρεπτη και εγκληματική την αδιαφορία της διευθύντριας του σχολείου για την υπόθεσή της. Μας προκαλεί αμηχανία, γιατί οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικών bullying στα σχολικά μας χρόνια, τα οποία και προσπεράσαμε δυστυχώς.
«Είναι τώρα η ώρα να μιλήσω για αυτό. Για να ακούσουν όλα τα παιδιά που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα ότι πρέπει να μιλούν. Διάβασα, έμαθα και για την ύπαρξη της πλατφόρμας Live Without Bullying (www.livewithoutbullying.com) και νομίζω ότι πια πρέπει όλοι να μιλούν. Στους γονείς πρώτα από όλα. Στους γονείς, για να ξέρουν ακριβώς τι γίνεται. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να στείλω σε όλους».
Τα περισσότερα παιδιά-θύματα του σχολικού εκφοβισμού δεν μιλούν, όπως πολύ σωστά σημειώνει η Λία. Είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε από ψυχική εξάντληση, είτε γιατί πιστεύουν πως κανένας δεν θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους. Ετσι, κλείνονται στον εαυτό τους με καταστροφικές συνέπειες.
Στην περίπτωση της Λίας, οι γονείς της τη στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις, προσφεύγοντας στη Δικαιοσύνη για να υπερασπιστούν το παιδί τους αμέσως μόλις έμαθαν τι πραγματικά συμβαίνει. Επιπλέον, σημαντική βοήθεια της παρείχε και η πρωτοβουλία «Ζήσε χωρίς σχολικό εκφοβισμό», μια πρωτοποριακή online πλατφόρμα όπου παιδιά, γονείς και καθηγητές μπορούν να ενημερωθούν για το φαινόμενο του εκφοβισμού και να λάβουν, δωρεάν και ανώνυμα, υποστήριξη από επαγγελματίες ψυχολόγους εξειδικευμένους σε θέματα bullying.
Η κοινωνία πολιτών αλλά και οι οικογένειες προσπαθούν με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσουν τη μάστιγα του σχολικού εκφοβισμού. Το ίδιο πρέπει να κάνει και η πολιτεία, με καθοριστικές παρεμβάσεις που κάνουν τη διαφορά.
Ειδικότερα θα μπορούσε να θεσμοθετηθεί η ύπαρξη σε κάθε σχολείο της επικράτειας δύο ψυχολόγων, που θα λειτουργούσαν και ως σύμβουλοι των μαθητών για ζητήματα σχολικής ζωής. Οι μαθητές θα γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να απευθυνθούν σε αυτά τα άτομα και να μοιραστούν μαζί τους τα πάντα. Η πρόταση για την ύπαρξη δύο ψυχολόγων γίνεται με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια και λογοδοσία. Στο τέλος της χρονιάς, ο ένας θα αξιολογεί τον άλλον και αμφότεροι θα αξιολογούνται από το σύνολο των μαθητών του σχολείου.
Μια ακόμα καθοριστική παρέμβαση της πολιτείας θα μπορούσε να είναι η ένταξη του μαθήματος της ψυχικής υγείας, από το δημοτικό ακόμα, σε όλα τα σχολεία της επικράτειας. Τα παιδιά θα ενημερώνονταν για τον σχολικό εκφοβισμό από έμπειρους ψυχολόγους, οι οποίοι με ειδικά παραδείγματα θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν τη σοβαρότητά του και τις επιπτώσεις που έχει στην ψυχοσύνθεση του θύματος καθώς και στη μελλοντική συμπεριφορά του θύτη. Παράλληλα, τα παιδιά θα μάθαιναν πόσο σημαντική είναι η έννοια της αυτοεκτίμησης.
Η πολιτεία, η κοινωνία των πολιτών και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, οφείλουμε να εργαστούμε σκληρά με σκοπό να δώσουμε ένα τέλος στη σύγχρονη μάστιγα του σχολικού εκφοβισμού. Ως εδώ!
