Τον Μακρόν ψήφισαν, στον πρώτο γύρο, αξιωματούχοι, συνταξιούχοι, μεσαία στελέχη και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, δηλαδή οι Γάλλοι που διατηρούν αξιοπρεπείς μισθούς. Το θέμα είναι, όπως συμβαίνει από αρχαιοτάτων ετών, τα χρήματα. Οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν καλά. Και αυτό είναι όλο. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι υπόλοιποι Γάλλοι, όσοι δεν τα καταφέρνουν μέχρι το τέλος του μήνα, επέλεξαν με βάση τις φοβίες τους: Αυτοί που κατηγορούν τους μετανάστες για τα προβλήματά τους ψήφισαν τη Λεπέν και αυτοί που κατηγορούν τον καπιταλισμό τον Μελανσόν.
Η κλασική δεξιά ψηφίζει ενώ η κοινωνιολογική αριστερά, δηλαδή οι ηττημένοι, οι φτωχοί, οι απόκληροι, οι αγανακτισμένοι, οι χρεωμένοι, αυτοί που αισθάνονται εξαπατημένοι, αυτοί που πιστεύουν ότι η ζωή τους χρωστάει, μοιράστηκαν ανάμεσα στη Λεπέν και στον Μελανσόν. «Συμβαίνουν και εις Παρισίους», και όχι γιατί την πατρότητα της φράσης φέρει ο Έλληνας πρωθυπουργός επί της εποχής του Όθωνα, ο Ιωάννης Κωλέτης, αλλά γιατί τις εκλογές τελικά τις κερδίζουν οι τσέπες ανεξαρτήτου εθνικότητας.
Δεν υπάρχει παραλληλισμός στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει Λεπέν, μια και οι χρυσαυγίτες και οι κληρονόμοι τους στερούνται εξυπνάδας και γαλλικής φινέτσας, και δεν υπάρχει Μελανσόν μια και ο Τσίπρας φρόντισε από νωρίς να το ρίξει στην καλοπέραση αντί να περιμένει να φθάσει στα 70 όπως ο πρώην ομοϊδεάτης του. Άλλωστε, όπως όλοι στη Γαλλία είναι κατά βάθος «σοσιαλιστές», έτσι και στην Ελλάδα όλοι είναι… ΠΑΣΟΚ και δεν το ξέρουν.
Πολύ απλά τα παραδοσιακά σχήματα Αριστερά- Δεξιά δεν υφίστανται, ή δεν ανταποκρίνονται στη σημασία που είχαν πριν από μερικά χρόνια. Επί παραδείγματι πριν από μια εικοσαετία τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης ήταν στα αριστερά. Μετά από την οικονομική κρίση έγιναν λάβαρα της λαϊκίστικης δεξιάς. Παλαιότερα, η παγκοσμιοποίηση θεωρούνταν καπιταλισμός χωρίς σύνορα. Σήμερα θεωρείται η μετανάστευση που βλάπτει τους εκείνους που ανταγωνίζονται τους μετανάστες για κρατικούς πόρους.
Και αποδεικνύεται ότι οι μη προνομιούχοι δεν ψηφίζουν πλέον μόνο αριστερά κόμματα, αλλά είναι διάσπαρτοι σε όλα τα κόμματα. Με άλλα λόγια, οι μη προνομιούχοι του 21ου αιώνα δεν είναι άνθρωποι του περιθωρίου, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό της μεσαίας τάξης, με επισφαλείς μισθούς, που δεν βγάζουν το μήνα. Και αυτοί ναι μεν βλέπουν Netflix και έχουν iPhone, ώστε να μη θεωρούνται φτωχοί, αλλά είναι το νέο προλεταριάτο που εύκολα θα ρίξει τη ψήφο του στην λαϊκίστικη δεξιά.
Easy Writer
