Να’ τες πάλι οι πλατείες! Και μάλιστα με την μεγάλη-μεγάλη πλατεία της Νέας Σμύρνης σε πρώτο πλάνο! Εχουν μια ξεχωριστή γοητεία, ασκούν έντονη επιρροή στις μάζες. Όλοι έχουμε κάποια δυνατή ανάμνηση από μια πλατεία. Την πλατεία στην οποία παίζαμε μικροί, την πλατεία στης οποίας το περίπτερο περιμέναμε το κορίτσι μας, την πλατεία στην οποία πίνουμε τον καφέ μας…
του Δημήτρη Καπράνου
Η δική μου πλατεία είναι η πλατεία Κοραή στον Πειραιά. Μικρή, στριμωγμένη, σπανίως καθαρή και τραυματισμένη από τα έργα του “Μετρό”, που συνεχίζονται (;) εδώ και πολλά χρόνια.
Εκεί, στις καφετέριες , στην “Στάνη” και στο “Εν Πειραιεί”, έχουμε καταναλώσει άπειρους καφέδες και έχουμε λύσει όλα τα ελληνικά και διεθνή πολιτικά και αθλητικά θέματα.
Η “Στάνη” είναι τοι στέκι των συντηρητικών και το “Εν Πειραιεί”( έκλεισε πια) ήταν το σημείο συναντήσεως των σοσιαλδημοκρατών και των μετριοπαθών αριστερών.
Λόγω της φύσεως της εργασιας μου, μοίραζα τον χρόνο μου και στα δυο “στέκια”. Και είχα πάντα καλή πληροφορηση…
Εχουμε πιεί καφέ με τον Κων. Μητσοτάκη και τον Αντώνη Σαμαρά στην “Στάνη” και με τον Κ.Σημίτη στο “Εν Πειραιεί”. Απλά πράγματα, παστρικά και τακτοποιημένα…
Στην αχανή-και λειτουργικότατη- πλατεία τη Νέας Σμύρνης, πήγαινα τακτικά (μέχρι προ ολίγων ετών) καλεσμένος φίλων και συνεργατών, που μένουν στην περιοχή.
Ομολογώ ότι δεν με ενθουσίαζε η πολυκοσμία, έχω συνηθίσει στον Πειραιά, που στερείται μεγάλων “ανοικτών” χώρων αλλά διαθέτει το εξαίσιο θαλάσσιο μέτωπο, όπου ο καφές-όπου και να τον πιείς παρά θιν΄αλός- έχει άλλη γοητεία…
Στην περίοδο των “αγανακτημένων”, βρέθηκα μερικές φορές στην πλατεία Νέας Σμύρνης για καφέ και διαπίστωσα ότι και εκεί υπήρχαν “στέκια” και “φυλές”.
Μανιακός με το ρεπορτάζ, δεν άργησα να διαπιστώσω ότι υπήρχε μια πολύ δυναμική “γωνιά”, μάλλον εξωκοινοβουλευτική, από την οποία ξεκινούσε η “Ζύμωση”, η οποία μεταφραζόταν σιγά-σιγα σε ομάδες, που έπαιρναν τον δρόμο προς το Σύνταγμα.
“Οικογενειακή” μεν η πλατεία, αλλά και με τα δικά της “ιδιαίτερα” σημεία. Φαίνεται ότι σε ένα μια τις εν λόγω “εύφλεκτες” περιοχές έγινε και η “ανάφλεξη”, η οποία έχει ήδη δημιουργήσει την δική της δυναμική και απειλεί (έτσι νομίζω) το γενικότερο κλίμα, καθώς “η ατμόσφαρα μυρίζει μπαρούτι”…
Και, μεταξύ μας, δεν χρειάζεται πολλά για να “πάρει φωτιά” το σκηνικό. Η “κλεισούρα”, η πανδημία, τα νεύρα μας, η ένταση, είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Αρκούν κάποιοι θερμοκέφαλοι εν στολή και κάποιοι απέναντι ”επαγγελματίες” του μπάχαλου για να γυρίσουμε πίσω στην “πάνω και κάτω” πλατεία!
Γι αυτό και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή και εγκράτεια από πλευράς του κράτους. Ο κόσμος που βγαίνει στις πλατείες και τους δρόμους δεν είναι “αγανακτημένοι” πολίτες. Είναι πολίτες που ασφυκτιούν, που παραμένουν έγκλειστοι, που έχουν χάσει την εργασία τους, που τα παιδιά τους δεν πηγαίνουν σχολείο,που έχουν περιέλθει σε πολύ δύσκολη-από κάθε άποψη- θέση.
Η Αστυνομία, λοιπόν, δεν μπορεί-και δεν πρέπει- να ενεργεί ως μηχανισμός καταστολής απέναντί τους αλλά ως μηχανισμός ενημερώσεως, με την ανάλογη κατανόηση.
Και ίσως θα ήταν πολύ καλύτερα, τις συαστάσεις για την αποφυγή συνωστισμού και για την εφαρμογή των μέτρων για τις μάσκες, να τις κάνουν μικρές ομάδες αποτελούμενες από δημοτικούς αστυνομικούς, από μέλη του Ερυθρού Σταυρού (εν στολή) και από δημοτικούς -αιρετούς- άρχοντες. Δεν χρειαζόμαστε ένταση, αλλά ηρεμία. Για το καλό όλων.
- Δημοσιεύθηκε στην εφημ. Η Εστία
