Η είδηση ότι η Chevron μαζί με την Helleniq Energy κατέθεσαν προσφορά για έρευνες νότια της Κρήτης δεν είναι απλώς μια επιχειρηματική κίνηση. Είναι μια στιγμή που δοκιμάζει πόσο ώριμοι είμαστε ως χώρα να σταθούμε στον χάρτη, όχι μόνο στον χάρτη της ενέργειας, αλλά και στον γεωπολιτικό.
Για χρόνια ακούμε για το τουρκολιβυκό μνημόνιο, για απειλές και χάρτες που σχεδιάζονται ερήμην μας. Αυτή η εξέλιξη λειτουργεί σαν απάντηση, χωρίς μεγάλα λόγια. Σαν να λέει η Ελλάδα: «εδώ είμαι, με συμμάχους, με διεθνή νομιμότητα». Δεν χρειάζεται καμία κραυγή. Η παρουσία μιας αμερικανικής εταιρείας αυτού του βεληνεκούς λέει περισσότερα από εκατό ανακοινώσεις.
Κι όμως, δεν είναι ώρα για θριαμβολογίες. Το παιχνίδι της ενέργειας είναι αργό, περίπλοκο, με κανόνες που δεν ορίζουμε μόνοι μας. Χρειάζονται χρόνια, επενδύσεις, μελέτες. Και χρειάζεται πάνω απ’ όλα να ξέρουμε τι θέλουμε εμείς οι ίδιοι: θέλουμε να γίνουμε παραγωγός ενέργειας ή θα μείνουμε απλώς παρατηρητές; Θέλουμε πραγματικά να συνδυάσουμε ανάπτυξη με περιβαλλοντική προστασία ή θα το θυμόμαστε μόνο όταν φτάσει η ώρα της αντίδρασης;
Η Κρήτη δεν είναι ένας «χώρος για γεωτρήσεις». Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας, με ιστορία, με μνήμη, με θάλασσες που ποτίστηκαν αίμα. Αυτό δίνει και μια άλλη βαρύτητα στις αποφάσεις μας. Δεν μπορούμε να βλέπουμε τα θαλάσσια οικόπεδα μόνο σαν τετραγωνικά σε έναν χάρτη· είναι και κομμάτι της εθνικής μας ψυχής.
Από την άλλη, ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο κόσμος γύρω μας δεν περιμένει. Οι ενεργειακοί παίκτες κινούνται, η Ανατολική Μεσόγειος αλλάζει, και η Ελλάδα οφείλει να έχει ρόλο. Έστω κι αν αυτός ο ρόλος κερδίζεται βήμα-βήμα, με προσεκτικά αλλά σταθερά βήματα.
Η προσφορά της Chevron και της Helleniq είναι ακριβώς αυτό: μια ευκαιρία. Όχι σωτηρία, όχι τέλος της διαδρομής. Μια ευκαιρία να σταθούμε σοβαρά απέναντι στο μέλλον μας. Το αν θα την αξιοποιήσουμε ή αν θα την αφήσουμε να χαθεί, αυτό είναι πλέον δική μας ευθύνη.
