Ο Racamier αναφέρει πως ο Νάρκισσος, δεν πέθανε διότι είδε τον εαυτό του στον καθρέπτη μιας πηγής, αλλά διότι εξέλαβε τον αντικατοπτρισμό του για ένα σώμα. Δεν θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε, ουσιαστικά, το ζήτημα της αύξησης του αριθμού των επιθέσεων με καυστικά υγρά που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια αν δεν εστιάσουμε σε αυτό το σημείο ναρκισσιστικής και εκδραματιστικής ψυχοπαθολογίας που, τις περισσότερες φορές, συναπαρτίζει τον πυρήνα τέτοιων εγκληματικών επιθέσεων. Επιθέσεις οι οποίες ήταν συχνές στην Ελλάδα των δεκαετιών του 50 και του 60, ως ένα σύνηθες μοτίβο αντεκδίκησης της αποπλανηθείσης νεαράς προς τον άνδρα ο οποίος δεν εκπλήρωνε την εις γάμον υπόσχεσή του ή διατηρούσε παράλληλο ερωτικό δεσμό, ο οποίος μπορεί, σε κάποιες των περιπτώσεων να γινόταν και αυτός στόχος της επιθέσεως.
Του Χρίστου Χ. Λιάπη
Με την πάροδο των δεκαετιών και καθώς η χώρα μας βάδιζε δρόμους βελτίωσης του επιπέδου ευημερίας της, είδαμε μείωση στα εγκλήματα αυτά, οξικής αντιζηλίας και απόρριψης. Γιατί, όπως δείχνουν και σχετικές επιστημονικές μελέτες από χώρες της Λατινικής Αμερικής, η συχνότητα τέτοιων επιθέσεων είναι σε ευθεία αναλογία με τις χαμηλές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Με τη χώρα να ευημερεί και με τα ερωτικά και συναισθηματικά μας ήθη και όρια να αλλάζουν, οι επιθέσεις αυτού του τύπου είχανε, για μεγάλο διάστημα, σχεδόν εξαφανισθεί από τα αστυνομικά δελτία, μέχρι που οι πολλαπλές οικονομικές και βιοκοινωνικές κρίσεις που χτύπησαν τη χώρα μας, έφεραν ξανά στο προσκήνιο τέτοιες ιδιαίτερες εγκληματικές πρακτικές μέσα από τα αρρωστημένα συμφραζόμενα όχι μόνον των γενικευμένων πιέσεων στις οποίες υποβάλλει η παρούσα συγκυρία τις ανθρώπινες δεσμεύσεις και αποδεσμεύσεις, αλλά και μιας γενικότερης κουλτούρας της ματαίωσης που διατέμνει ρηκτικά το ηθικό και πνευματικό περίγραμμα της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας η οποία, γεμάτη συναισθήματα κατωτερότητας και στρεβλής καταξίωσης της εξωτερικής και αβαθούς εικόνας, καλλιεργεί
την υπερεξάρτηση από τον εξωτερικό θαυμασμό και τη διαρκή αναζήτηση της επευφημίας- επιδοκιμασίας-αναγνώρισης. Όταν αυτή η αναγνώριση και η αποδοχή δεν επαληθεύεται από τον ερωτικό σύντροφο, τότε έχουμε την καταφυγή σε αυτή την ψυχοπαθητική εκδραμάτιση με την καταστροφή της εικόνας του άλλου, με την εκτόξευση ενός οξέως που θα διαβρώσει
το πρόσωπό του.
Το πρόσωπο στο οποίο η –συνήθως γυναίκα δράστις- βλέπει τη δική της ναρκισσιστικώς ραγισμένη αντανάκλαση, είτε αυτό πρόκειται για το πρόσωπο του εξαπατήσαντος ή απορρίψαντος αυτήν συντροφου της, είτε πρόκειται για το πρόσωπο της πραγματικής ή φανταστικής αντιζήλου. Εκλαμβάνει, δηλαδή, τον αντικατοπτρισμό της στο πρόσωπο του άλλου ως ένα πραγματικό σώμα εξιδανίκευσης, απελπισμένης σύγκρισης και ερημωτικής εγκατάλειψης.
Πράγματι, ζούμε σε έναν ναρκισσιστικό πολιτισμό που μας μαθαίνει να έχουμε μηδενική ανοχή στη ματαίωση και την απόρριψη. Αυτή η έλλειψη ενσυναισθητικής κατανόησης των άλλων που συχνά μας εκπλήσσει όταν παίρνει τα εγκληματικά χαρακτηριστικά της επίθεσης με καυστικά υγρά, υπογραμμίζει απλώς την παρουσία χρόνιου και έντονου φθόνου για τον «Άλλον» που συχνά είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
* Ο Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD είναι Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών, Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ, Μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας
