Η δυναστεία Τσίπρα, που για χρόνια έδινε το στίγμα στο κόμμα της Κουμουνδούρου φαίνεται να ολοκληρώνει τον κύκλο της. Με τον Γιώργο Τσίπρα να ανακοινώνει ότι αποχωρεί από το κόμμα και δεν θα είναι ξανά υποψήφιος, ολοκληρώνεται η οικογενειακή παρουσία στο κόμμα που κάποτε φιλοδοξούσε να αλλάξει την Ευρώπη.
Κι όμως, αυτή η αποχώρηση δεν μοιάζει με πολιτική αυτογνωσία. Μετά την άρνηση της Ζανέτ Τσίπρα να θέσει υποψηφιότητα για την Κεντρική Επιτροπή στο πρόσφατο συνέδριο, θυμίζει καλοσχεδιασμένη υποχώρηση στο παρασκήνιο. Η πορεία της δυναστείας Τσίπρα ήταν προδιαγεγραμμένη μετά το φιάσκο Κασσελάκη, του οποίου ο Γιώργος Τσίπρας υπήρξε φανατικός υποστηρικτής.
Γιατί ας μη γελιόμαστε: δεν ήταν απλός παρατηρητής. Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο υπέγραψε την υποψηφιότητα του Κασσελάκη, αλλά –σύμφωνα με πολλαπλές μαρτυρίες– πήρε τηλέφωνο δεκάδες στελέχη σε όλη την Ελλάδα για να τους πείσει ότι «η γραμμή είναι ο Στέφανος». Ο ίδιος οργάνωνε τη στήριξη, κι ας εμφανίζεται τώρα σαν απατημένος συγγενής που “δεν ήξερε”.
Πρώτα μας είπε να εμπιστευτούμε τον CEO της πολιτικής τρέλας. Τώρα γράφει κατεβατά περί πολιτικής ηθικής, ιδεολογικής σύγχυσης και εσωκομματικής παρακμής – αυτά που μέχρι χθες βάφτιζε «αναγκαία ανανέωση».
Η αλήθεια είναι απλή: Η γραμμή δεν ήταν ποτέ ο Στέφανος. Η γραμμή ήταν η διατήρηση της επιρροής, η προστασία του ονόματος Τσίπρα και η επιβίωση σε ένα κόμμα που έπνεε τα λοίσθια. Κι όταν το πείραμα Κασσελάκη απέτυχε παταγωδώς, η δυναστεία αποχωρεί διακριτικά, κρατώντας ωστόσο τα κλειδιά της πίσω πόρτας της «προοδευτικής παράταξης».
Άλλωστε, κανείς δεν πιστεύει πραγματικά ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις, ή ότι δεν θα επέστρεφε σε ρόλο σωτήρα αν ο «δημοκρατικός κόσμος» τον εκλιπαρούσε. Και κανείς δεν εκπλήσσεται που ο εξάδελφος ανακάλυψε ξαφνικά πως όλα είναι λάθος. Εκτός από τον ίδιο, φυσικά.
Η δυναστεία αποσύρεται. Όχι γιατί παραδέχεται ότι απέτυχε παταγωδώς. Αλλά γιατί περιμένει τον επόμενο κύκλο. Από την πίσω πόρτα. Ή από την πλαϊνή. Ή από το παράθυρο.
