Εχω την εντύπωση-εύχομαι να κάνω λάθος- ότι εκτός του μέτρου σε πολλές περιπτώσεις, έχουν χαθεί και όσα αποθέματα σοβαρότητας είχαν περισσέψει από εκείνη την κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά. Όπου δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες και επί παντός επιστητού τριχολογούντες, είχαν αναγάγει το τριχολογείν των κυβερνούντων ως πολιτική.
του Χάρη Παυλίδη
Αρχικά την έλλειψη μέτρου και σοβαρότητας την πλήρωσε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Όχι αδίκως έως ένα βαθμό μια και ο ίδιος με τις επιλογές του είχε φροντίσει να δώσει την ευκαιρία στους κατσαπλιάδες για το επερχόμενο ρεσάλτο. Στη συνέχεια την απουσία αυτών των δύο προαπαιτούμενων την πλήρωσε η χώρα.
Ακολούθησε μια δεκαετία στην οποία κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ήταν το φαιδρό, το χυδαίο και το αγοραίο. Μια δεκαετία στην οποία οι πρωταγωνιστές στο πολιτικό παλκοσένικο, δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε ως κομπάρσοι τα προηγούμενα χρόνια. Για να καταλήξουμε ως κράτος και κοινωνία σε κατάσταση ηθικής κατάπτωσης.
Στο μισό της δεκαετίας που έκλεισε την αυλαία της η πανδημία, τα γεγονότα και οι εξελίξεις που δρομολογήθηκαν από τα λάθη και τις παραλείψεις της πρώτης πενταετίας έφεραν στο προσκήνιο το παρασκήνιο. Η δεύτερη πενταετία αποτέλεσε την κορύφωση του ξεπεσμού. Η πρώτη φορά που η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα συναντούσε την ακροδεξιά των ΑΝΕΛ.
Ο εκτροχιασμός του μέτρου και η απώλεια της σοβαρότητας δε δύο πράξεις. Στην πρώτη όπου ο Αλέξης Τσίπρας μετά του Πάνου Καμμένου επιχειρούσαν να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρώπη, ανταλλάσσοντας την με ρούβλια. Και η δεύτερη όταν η «αγαπούλα» του Βαρουφάκη είδε τις τράπεζες να κλείνουν.
Το γεγονός ότι αυτή η παρωδία κράτησε σχεδόν πέντε χρόνια, όπως αντίστοιχα η χούντα των συνταγματαρχών είχε διαρκέσει μια επταετία, δείχνει ότι η ανάκτηση του μέτρου και της σοβαρότητας μετά από περιόδους πολιτικού εκπεσμού απαιτεί τουλάχιστον συνέπεια. Για να το πω απλά, επειδή έχουμε σοβαρό και μετριοπαθή Πρωθυπουργό δεν σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα είναι σοβαρό.
Η αμετροέπεια και η έλλειψη σοβαρότητας φαίνεται από τον τρόπο που η αξιωματική αντιπολίτευση ασκεί τα εκ του Συντάγματος καθήκοντά της, αλλά και από τις αναλύσεις που κάνουν κάποιοι που κατά κάποιο μαγικό τρόπο έχουν συνδέσει τα πληκτρολόγια τους με το μυαλό του Πρωθυπουργού και γνωρίζουν τις προθέσεις του.
Όλοι αυτοί γνωρίζουν γιατί έκανε τον ανασχηματισμό ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πότε θα πάει σε εκλογές, ακόμα και τι θα κάνει μετά από τις εκλογές. Και να σκεφθεί κανείς ότι έχουν περάσει μόλις 18 μήνες από τότε που η Νέα Δημοκρατία έκανε ρεκόρ δεκαετίας με 158 βουλευτές. Φαντασθείτε, για να δείτε πόσο σοβαροί είναι, να μην είχαμε αυτοδύναμη κυβέρνηση τι θα γινόταν.
Και όλα αυτά εν μέσω πανδημίας με χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες διασωληνωμένους. Ευτυχώς για τη χώρα, άλλες είναι οι προτεραιότητες του Πρωθυπουργού και αυτό το δείχνει εμπράκτως στη διαχείριση της σοβαρότερης κρίσης από την Μεταπολίτευση. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όλο αυτό το διάστημα, έχει αποδείξει ότι δεν θέλει να είναι το αποτέλεσμα των περιστάσεων, αλλά να φέρουν αποτελέσματα οι αποφάσεις του.
Συνεπώς και με δεδομένο ότι, είναι μακρύς ο δρόμος για την ανάκτηση του μέτρου και της σοβαρότητας, προέχει η ασφαλής έξοδος από την πανδημία και η αποκατάσταση των ζημιών που επέφερε στην οικονομία και όχι οι εκλογές. Αν κάποιοι επιμένουν, αυτό σημαίνει ότι έχουν χάσει τη ψυχραιμία τους.
Ίσως γιατί όπως είχε πει ο Κόλιν Πάουελ, «Το να είσαι υπεύθυνος, μερικές φορές σημαίνει να εκνευρίζεις τους άλλους».
