Γράφει ο Χάρης Παυλίδης
Δεν είμαι βέβαιος, έχω όμως την εντύπωση ότι οι Ουκρανοί δεν πεθαίνουν μόνο για την πατρίδα τους, αλλά και για τις δικές μας αξίες. Τις ευρωπαϊκές αξίες, για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο αυτός ο πόλεμος μας αφορά, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μας αφορά. Στο όνομα αυτών των αξιών η Δύση στηρίζει τον Ζελένσκι και όχι για τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Αλλωστε η ειδοποιός διαφορά της φιλελεύθερης δημοκρατίας από τη «δημοκρατία» του Πούτιν είναι ότι οι Ουκρανοί, εφόσον το επιθυμούν, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, μπορούν με την ψήφο τους να απαλλαγούν από τον Ζελένσκι. Αντίθετα, οι Ρώσοι δύσκολα θα έχουν την ευκαιρία.
Ακουσα τις προάλλες τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, εκ των ζηλωτών της Αριστεράς και της προόδου, και αντελήφθην την αιτία που στην Ελλάδα την πλήρη και αποκλειστική εκπροσώπηση των ευρωπαϊκών αξιών έχει αναλάβει η φιλελεύθερη παράταξη της οποίας ηγείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, για να μην αδικήσω τον χώρο που εκπροσωπεί ο Νίκος Ανδρουλάκης. Μέχρις εκεί, γιατί από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚΕ το δυτικό σύστημα αξιών είναι σε έλλειψη. Και πώς ορίζεται αυτό το σύστημα αξιών; Από την κριτική σκέψη.
Το προφανές στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ στερείται κριτικού πνεύματος. Και δεν προκαλεί έκπληξη αφού το κριτικό πνεύμα, λόγω των διαβρωτικών ιδιοτήτων του, δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει με τις σκληρές δογματικές αντιλήψεις μιας σειράς βεβαιοτήτων με τις οποίες πορεύεται το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα. Εν αντιθέσει με την κριτική σκέψη, που αποτελεί θεσμική έκφραση της δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, ο φιλελευθερισμός ως βασικός πυλώνας αυτού του συστήματος αξιών, μπορεί να περιγράψει μόνο ένα μικρό μέρος της πραγματικότητας.
Αυτό είναι και το «μειονέκτημα» της δημοκρατίας, μια και η παραδοχή ότι η φιλελεύθερη θεωρία δεν αποτελεί ευαγγέλιο, επιτρέπει σε δογματικές θεωρίες να εισβάλλουν στο μεγαλύτερο μέρος της πραγματικότητας και να το λαφυραγωγούν, θέτοντας ουσιαστικά την κριτική σκέψη υπό διωγμόν, γιατί ούσα «επικίνδυνη» αμφισβητεί την αυταρχική βεβαιότητα με την οποία η Αριστερά περιγράφει τα κοινωνικά ζητήματα.
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας “Τo Μanifesto”
