Πέπλο μυστηρίου καλύπτει τα πρόσωπα πίσω από την offshore – μέτοχο της εφημερίδας Αυγή. Η ταυτότητά της αποκτά ιδιαίτερη σημασία (και αξία) τώρα που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας μιλά χωρίς περιστροφές για απολύσεις και κακοδιαχείριση.
Το θέμα αναδεικνύει ο Γιώργος Παπαχρήστος μέσα από τη στήλη του Στίγμα στα Νέα. Γράφει συγκεκριμένα:
«Είναι εξαιρετικά καλό νέο ότι τελικά αποφεύχθηκε το κλείσιμο της «Αυγής», και το δηλώνω χωρίς αστερίσκους, και υποσημειώσεις, παρά το γεγονός ότι έχω δεχθεί κατά καιρούς από ορισμένους αρθρογράφους της, τόνους λάσπης. Γιατί πραγματικά είναι λυπηρό και επώδυνο να κλείνουν εφημερίδες, που μετρούν δεκαετίες ζωής, εφημερίδες που επέζησαν σε ζοφερές, ιστορικές περιόδους. Η υπόθεση όμως με το παρ’ ολίγον κλείσιμο της (καθημερινής) «Αυγής», όπως ανέλυσα και χθες, έχει σειρά παραμέτρων, που δύσκολα μπορεί να αγνοήσει κανείς. Οπως για παράδειγμα, το γεγονός ότι είναι ένα κομματικό φύλλο. Είναι η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς παίρνεις λ.χ. αρχηγέ (διότι όλες τις προηγούμενες ημέρες αναφερόταν ότι ήταν προσωπικά δική του η απόφαση) την ευθύνη να κλείσεις το κομματικό σου φύλλο;
Για να το κάνεις, προφανώς έχεις εξασφαλίσει τη στήριξη από άλλες εφημερίδες ή μέσα ενημέρωσης. Γιατί δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να μείνει χωρίς ένα ΜΜΕ το οποίο να τον εκφράζει απόλυτα, και να μπορεί μέσα από αυτό να προωθεί τις θέσεις του. Ο εστί μεθερμηνευόμενον «διαθέτω στήριξη από άλλα μέσα ενημέρωσης, δεν χρειάζεται να χρηματοδοτώ και την ελλειμματική “Αυγή”».
Προσθέτω επίσης και μία ακόμη παράμετρο: καταρρίπτονται, θεωρώ, όλοι εκείνοι οι ισχυρισμοί του «Λεγάμενου» ότι τελεί υπό διωγμόν από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης τα οποία υποτίθεται ότι στηρίζουν τον Μητσοτάκη. Αν στηρίζεσαι και από άλλα ΜΜΕ, τότε τι είναι αυτά όλα που μας λες για τα «πετσοταϊσμένα» μέσα ενημέρωσης;
Και υπάρχει πάντα και το άλλο μεγάλο θέμα σχετικά με τη μετοχική σύνθεση της «Αυγής», το οποίο εκ των πραγμάτων έρχεται και πάλι στην επιφάνεια, με τις εξελίξεις. Υποτίθεται ότι σύμφωνα με non paper που μοίρασε ο ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με την υπόθεση αυτή, (η οποία, όπως εξελίχθηκε, θεωρώ πως αποτελεί μια ντροπή για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης), το 72% της κρατικής επιχορήγησης πήγαινε στην εφημερίδα, και ως εκ τούτου, κάποιος (ο αρχηγός…) είπε απηυδισμένος, κάποια στιγμή, ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο – εξού και όλα όσα μεσολάβησαν. Εξοχα, έχω να πω.
Ομως υπάρχει εκείνη η αόρατη offshore που έχει έδρα την Κύπρο, και η οποία εμφανίζεται ως μέτοχος της «Αυγής». Ονομάζεται ΑΤΛΑΣ, κατέχει το 2,93% της επιχείρησης, και το 2014 διέθεσε 100.000 ευρώ στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της εφημερίδας. Η οποία εφημερίδα λίγο νωρίτερα είχε πάρει και άλλο 1,5 εκατομμύριο δάνειο από την Εθνική Τράπεζα, με εγγύηση την… κυκλοφορία της (την ανύπαρκτη), και το ότι στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ!!
Ποιος είναι πίσω από αυτή την εταιρεία ΑΤΛΑΣ, την offshore; Η «Αυγή» αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν το αποκάλυψαν. ΠΟ-ΤΕ! Το κόμμα που ισχυρίζεται ότι στην προμετωπίδα του έχει τη διαφάνεια, προτίμησε να κάνει γαργάρες με χοντρές ατσαλόπροκες παρά να δηλώσει καθαρά «ποιος είναι αυτός ο αψηλός, ποιος είναι αυτός ο τύπος; Φίλος σου είναι ή γνωστός ή το αφεντικό σου μήπως;». Λέξη. Ανάσα.
Κι ύστερα είναι και τα υπόλοιπα, που θέτουν σοβαρά πλέον, θέμα διαχείρισης των οικονομικών της εφημερίδας. Διότι εκεί γινόταν πάρτι απ’ ό,τι φαίνεται. Και έχουν προφανώς δίκιο οι φουκαράδες οι απλοί εργαζόμενοι που καταγγέλλουν ότι την εποχή που τους έκοβαν τους μισθούς, από την άλλη πόρτα προσελάμβαναν άλλους με παχυλότατες αμοιβές.
Το 2015, η εφημερίδα έλαβε – με τα 800 φύλλα ημερήσια κυκλοφορία – μισό εκατομμύριο διαφήμιση από τις τράπεζες, διότι «καθάριζε» γι’ αυτό, το γνωστό δίδυμο Νίκος Παππάς – Δημήτρης Τζανακόπουλος.
Εις βάρος άλλων εφημερίδων, που είχαν πολλαπλάσια κυκλοφορία (θα ξεχάσω εγώ, ας πούμε, την οικονομική ασφυξία που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016 στον ΔΟΛ, προκειμένου να μας εξοντώσει και να μπορέσει να διαθέσει το Συγκρότημα σε φιλικό του επιχειρηματία;).
Μισό εκατομμύριο λοιπόν έλαβε η «Αυγή» το 2015 με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μόνο από τις τράπεζες. Και υπολογίζεται ότι άλλες 700.000 προέρχονταν από διαφημίσεις των κρατικών ή εποπτευόμενων από το κράτος επιχειρήσεων. Σε μια εφημερίδα, επαναλαμβάνω, που δεν είχε κυκλοφορία, παρά μερικές εκατοντάδες φύλλα. Και αυτό το έργο συνεχίστηκε όλα τα χρόνια που κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι έγιναν λοιπόν αυτά τα λεφτά; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, επίσης…
Υποθέσεις όμως μπορούμε να κάνουμε. Για παράδειγμα, κοινό μυστικό ήταν ότι μεταξύ των πραγματικά εργαζομένων της εφημερίδας, υπήρχαν και καμιά 15αριά χρυσοκάνθαροι, καλοπληρωμένοι «τζαμπατζήδες», που δεν πατούσαν ποτέ το πόδι τους σε αυτή. Κάπου ήταν χαμένοι, άλλα άντε βρες πού. Μερικούς είχαν χρόνια να τους δουν οι συνάδελφοι. Και, μεταξύ τους, αρθρογράφοι-μπιστόλια του αρχηγού, που χρυσοπληρώνονταν για να κάνουν αυτή τη δουλειά για λογαριασμό του, και με τις πλάτες και τις εντολές του να δολοφονήσουν χαρακτήρες, να προκαλέσουν, να εκβιάσουν, να φοβίσουν, να τραμπουκίσουν. Την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι, κακοπληρωμένοι, δούλευαν σαν είλωτες, ίδιοι κωπηλάτες σε ρωμαϊκή γαλέρα, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανή την εφημερίδα. Οι περισσότεροι δε εξ αυτών των «χρυσοκάνθαρων» δεν θέλησαν καν να μπουν στη διαδικασία της εθελούσιας εξόδου από την εφημερίδα – οι πληροφορίες είναι από μέσα, και με ονόματα.
Οχι να τα λέμε και αυτά, για να μη νομίζουν μερικοί μερικοί πως τα ξεχνάμε, θυσία στον βωμό του μεγάλου γεγονότος, όπως είναι το κλείσιμο της εφημερίδας…»
