Στην πολιτική σκηνή παρακολουθούμε ένα θέατρο όπου πρωταγωνιστής παραμένει αδιαμφισβήτητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κρατώντας σταθερά τα ηνία της παράστασης. Από την άλλη, η αντιπολίτευση μοιάζει με μια μπάντα που παίζει χωρίς νότες, με τους παίκτες να ψάχνουν ακόμα ποιος έχει το μαγικό ραβδί.
Το ΠΑΣΟΚ, που πριν έξι μήνες έκανε όνειρα για αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, σήμερα εμφανίζεται σαν ένα κόμμα σε αναζήτηση ταυτότητας, με τις προσπάθειες να πείσει να πέφτουν στο κενό. Δεν είναι τυχαίο που το «βαρύ πυροβολικό» της κεντροαριστεράς μοιάζει κολλημένο σε παλιές επιτυχίες, χωρίς να έχει καταφέρει να κερδίσει την καρδιά των ψηφοφόρων.
Από την άλλη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που μονοπώλησε πρόσφατα τα φώτα της δημοσιότητας, αποδεικνύει ότι η δημοφιλία δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε εκλογική επιρροή — μια πίκρα που φαίνεται σε κάθε μέτρηση πρόθεσης ψήφου. Ο συνδυασμός τους δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα μονοψήφια ποσοστά, αφήνοντας χώρο για αστερίσκους και σενάρια ανανέωσης που μένουν στα λόγια.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα, η πιθανή επιστροφή Τσίπρα μοιάζει με την κλασική επανεμφάνιση του παλιού ροκ σταρ που προσπαθεί να ξανακερδίσει τα πλήθη, αλλά χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει αν έχει νέο ρεπερτόριο ή απλά θα παίζει ξανά τις παλιές επιτυχίες. Οι ψηφοφόροι φαίνεται να παρακολουθούν με σκεπτικισμό, καθώς η αντιπολίτευση συνολικά δεν πείθει, ούτε εμπνέει.
Οι «πατριωτικές» και «αντισυστημικές» φωνές, όπως ο Βελόπουλος, η Νίκη και οι Σπαρτιάτες, παραμένουν σταθερά στα όρια της πολιτικής επιβίωσης, ενώ η Νέα Αριστερά και μικροί σχηματισμοί φαίνεται να κινούνται στον κόσμο των πολιτικών «φαντασμάτων», χωρίς καμία πραγματική διέξοδο.
Οι πολίτες παρακολουθούν αυτή τη βαρετή πολιτική παράσταση και ζητούν κάτι φρέσκο, γιατί το παλιό καστ δυστυχώς έχει χάσει το κοινό.
Και έτσι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει άνετος, σαν πρωταγωνιστής που ξέρει καλά το σενάριο και κρατάει τον ρόλο του αδιαμφισβήτητα.
