Όταν η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα αλλά η ιστορία γίνεται φάρσα, όπως στην προκειμένη περίπτωση η ανιστόρητη προσπάθεια που καταβάλλει η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ να… ξαναγράψει το «αντιδεξιό» ιστόρημα, τότε το κωμικό αποκτά υπερβαίνει τα όρια της φαρσοκωμωδίας και αναβαθμίζεται σε… φαρσοτραγωδία.
του Χάρη Παυλίδη
Απολύτως κατανοητό υπό μια έννοια η Φώφη Γεννηματά να θέλει να κρατήσει αποστάσεις από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά καθόλου έξυπνο για την ίδια εφόσον θέλει να διατηρήσει μια σχετική επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί όφειλε να γνωρίζει ότι το «αντιδεξιό» συνολάκι εκτός του ότι δεν φοριέται, δεν ταιρίαζει στο νούμερό της.
Αφενός γιατί έχουν περάσει μερικές δεκαετίες από τότε που ήταν της μόδας η «ΕΟΚ των μονοπωλίων» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και αφετέρου γιατί η «Δεξιά» που έχει στο μυαλό της απλά δεν υπάρχει. Υπάρχει στα μυαλά κάποιων πολάκηδων και ορισμέων ραγκούσηδων, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας.
Σίγουρα, πάντως, δεν είναι το δικό της μέλλον και αυτό θα πρέπει να το κοιτάξει ώστε να μη βρεθεί στη θέση να συζητά με τον Αλέξη Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ για τις… προοπτικές του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος με όρους Λατινικής Αμερικής. Στην Ευρώπη μένουμε και αν μη τι άλλο η κ. Γεννηματά οφείλει να γνωρίζει τα ισχύοντα σε ότι αφορά στα εργασιακά.
Από κει και μετά δικό της είναι το ιστόρημα που επιθυμεί να ξαναγράψει ας το κάνει ό,τι θέλει. Περί ορέξεως που λέει ο λόγος υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως κάποτε για τους μετανάστες υπήρχε η Αμερική προκειμένου να εναποθέσουν τα όνειρά τους σε μια νέα πατρίδα, έτσι και για την ίδια μπορεί να φαντάζεται ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο εκείνα τα χρόνια τα δολάρια δεν τα έβρισκαν οι ματανάστες στους δρόμους, όπως πίστευαν όταν έφευγαν από την Ελλάδα. Έπλυναν πολλά πιάτα για να επιβιώσουν. Φαντάζομαι ότι αυτό δεν θα το θέλει η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, όταν πάρει την απόφαση να «μεταναστεύσει» στο ΣΥΡΙΖΑ.
Αν κρίνω από την πρώτη γενιά «μεταναστών» του ΠΑΣΟΚ, πιάτα δεν πλαίνουν αλλά τα μικροθελήματα τους βάζουν και τα κάνουν. Θέλει αρετή και τόλμη ο… «αντιδεξιός» σοσιαλισμός.
