Ο κύριος Κόινερ του Μπέρτολτ Μπρεχτ θα μπορούσε άνετα να μιλάει για τα τοξικά τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ.
Με αφορμή τις χυδαιότητες στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την ανυπόφορη τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, τους «αφιερώνουμε» το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο του Μπρεχτ για την ανθρώπινη βλακεία.
Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη, κυριολεκτικά!»*
«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ. «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;»
– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να έχει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Ετσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.
«Αραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;» τον ρώτησαν…
– Ούτε το ένα ούτε το άλλο, απάντησε ο κ. Κόινερ. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα απύθμενο εσωτερικό κενό… Ο βλαξ το υποψιάζεται, αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά –λαιμαργία– είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα, αλλά εκείνη επιστρέφει τα βράδια καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος.
«Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο βλάκας;»
– Επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στη βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή. Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της ευγνωμοσύνης… Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, καρπούμενος τον πνευματικό ή μη μόχθο άλλων.
«Ποια ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον βλάκα;»
– Η αλογόμυγα… Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας.
«Ναι, κύριε Κόινερ… Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολλάει στα μούτρα του βλάκα;»
– Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί τη βλακεία… Αυτή είναι η μοίρα της αλογόμυγας.
«Και γιατί ο βλάκας, παρόλο που είναι πιο δυνατός, δεν εξοντώνει την αλογόμυγα;»
– Γιατί είναι βλάκας και υπερβολικός. Προσπαθεί να την εξοντώσει με κανονιές… Μόνο ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια αλογόμυγα με κανόνι…
«Και ποια θα ήταν η λύση;»
– Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον, δυστυχώς δεν υπάρχει λύση: ούτε για τον βλάκα αλλά και ούτε για την αλογόμυγα…
«Και δεν είναι τραγικό για τον βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του αλογόμυγα;»
– Ε, όχι και τόσο. Tι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον βλάκα;
«Πως είναι δυνατόν ο βλαξ να μην έχει καθόλου την αίσθηση του χιούμορ;»
– Στην ουσία η έλλειψη χιούμορ προστατεύει τον βλάκα. Διότι, αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του χιούμορ δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε να είναι και βλάκας.
«Και ποια είναι τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της βλακείας;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ.
– Ας τα πάρουμε ένα, απάντησε ο κ. Κόινερ. Πρώτα απ’ όλα, ο βλαξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά… Ετσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση… Για παράδειγμα, λέει η Βίβλος «Ο άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός» και λέει ο άφρων (δηλαδή ο βλαξ) «Είδατε; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει Θεός».
«Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε, κ. Κόινερ; Οτι υπάρχει Θεός;»
– Αγαπητό μου παιδί. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη, κυριολεκτικά!
* Ιστορίες του κ. Κόινερ του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Αποκαλύψεις Βερναρδάκη
Την αλήθεια για τους «αγανακτισμένους» καλλιτέχνες, που υψώνουν πανό επειδή τάχα μου τους έπιασε ο πόνος για τα θύματα του Λιγνάδη, την «αποκάλυψε» ο Χριστόφορος Βερναρδάκης. Εμμέσως πλην σαφώς «τους έδωσε στεγνά», υποστηρίζοντας πως δεν διαμαρτύρονται για τον Λιγνάδη, αλλά επειδή δεν συμπαθούν τη Μενδώνη. «Στις καθημερινές αντιδράσεις των καλλιτεχνών σε θέατρα και συναυλίες υπάρχει και κάτι πέραν του Λιγνάδη. Ο τρόπος που η κυβέρνηση και η Λίνα Μενδώνη πολιτεύτηκαν απέναντι στον κόσμο του σύγχρονου πολιτισμού και των δημιουργών κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Και, επίσης, ο τρόπος που πολιτεύθηκαν στο ‘‘τσιμέντωμα’’ της Ακρόπολης και στο μετρό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Ποτέ άλλοτε ο κόσμος του πολιτισμού δεν είχε απέναντί του σε τέτοιο βαθμό μια τόσο ‘‘αντι-πνευματική’’ πολιτική ηγεσία» έγραψε χαρακτηριστικά στο facebook.
Παραλήρημα χωρίς αιδώ
Γνωστός μουσικοσυνθέτης έχει αναλάβει για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ τον «ανένδοτο» κατά της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικά εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τις τελευταίες ημέρες έχει πάρει πάνω του όλο το «αντιμητσοτακικό» παιχνίδι, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσει «δολοφόνο της πολιτικής ζωής του τόπου» τον πρωθυπουργό, ενώ ζητεί η μάχη εναντίον του να γίνει πιο οργανωμένα! Οχι μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και με συναντήσεις σε σπίτια. «Πρέπει να φροντίσουμε να χάσει ο Μητσοτάκης κι εγώ πιστεύω ότι θα χάσει απ’ το κόμμα του. Η Νέα Δημοκρατία δεν τον θέλει. Πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να φύγει αυτός ο δολοφόνος της πολιτικής ζωής απ’ τη μέση. Πρέπει να φύγουμε από τα πληκτρολόγια, να αρχίσουμε τις συνευρέσεις στα σπίτια, και μετά στον δρόμο» δήλωσε στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ.
