Στις 29 Μαΐου 1453, η Κωνσταντινούπολη, το στολίδι της Οικουμένης, έπεσε. Έσβησε το φως της αυτοκρατορίας, όχι όμως και της ψυχής του Γένους μας. Η Πόλη δεν ηττήθηκε· προδόθηκε από την Ιστορία, μα όχι από τη Μνήμη, και έμεινε εκεί, μια αίγλη που ζήλεψαν πολλοί, κανείς όμως δεν κατάφερε εν τέλει να κλέψει.
Το Βυζάντιο ήταν κάτι παραπάνω από κράτος. Ήταν σύμβολο. Ήταν η κιβωτός της Ορθοδοξίας, η φλόγα της ελληνικής σοφίας, ο τελευταίος μεγάλος πυλώνας του αρχαίου κόσμου. Για πάνω από χίλια χρόνια, η ελληνική γλώσσα, το ρωμαϊκό δίκαιο, και η πίστη των πατέρων έδιναν φως στην Ανατολή και στην Ευρώπη, των οποίων και υπήρξε ο συνδετικός κρίκος.
Κι όταν έπεσε η Πόλη, δεν έσβησε το Φως. Πέρασε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων του τότε και μεταλαμπαδεύτηκε στα πέρατα των αιώνων, πέρασε στα χέρια των λογίων που πότισαν με ελληνικό πνεύμα την Αναγέννηση, πέρασε στα κρυφά σχολειά, στις θυσίες, στην Επανάσταση. Έγινε το φως που κράτησε ζωντανό το Έθνος μέσα στους πολλούς αιώνες της σκλαβιάς.
Καθόλου τυχαίο που κάθε ταξίδι στην Πόλη για κάθε έναν από εμάς, συνιστά ένα ταξίδι στο χρόνο, στα εδάφη των προγόνων, καθόλου τυχαία τα συναισθήματα, καθόλου τυχαία και η συγκίνηση πολλές φορές.
Εμείς, οι απόγονοι των Μακεδόνων, των φιλοσόφων, των αυτοκρατόρων και των Αγίων, δεν ξεχνούμε. Είμαστε οι φορείς ενός πολιτισμού που δεν μετριέται με σπαθιά, αλλά με πνεύμα, είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας από το Μέγα Αλέξανδρο και το Μέγα Κωνσταντίνο, μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τη Μπουμπουλίνα.
Η Πόλη μπορεί να έπεσε, αλλά ο Ελληνισμός δεν γονάτισε ποτέ.
