Ήταν λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στο Θησείο. Ζεστή, ήρεμη αθηναϊκή νύχτα, με τον φωτισμένο Παρθενώνα να στέκεται αμετακίνητος όπως πάντα, σύμβολο ιστορίας και αξιοπρέπειας. Μέχρι που… κάτι κινήθηκε στον ουρανό.
Σηκώνω το κεφάλι, και βλέπω – όχι, δεν ήταν πουλί, ούτε αεροπλάνο. Ήταν ένα τεράστιο παπούτσι από φώτα, που αιωρούνταν ακριβώς πάνω από την Ακρόπολη. Λίγο πιο δίπλα, το σήμα γνωστής εταιρείας αθλητικών ειδών. Και το σύνθημα, να αναβοσβήνει με αυτοπεποίθηση, σε απόλυτη δυσαρμονία με ό,τι συμβόλιζε το τοπίο γύρω του.
Δεν ήμουν μόνος. Κόσμος σταμάτησε, έβγαλε φωτογραφίες, άλλοι γελούσαν, άλλοι ρωτούσαν αν αυτό… επιτρέπεται.
Την επόμενη μέρα, έγινε γνωστό ότι το θέαμα είχε πάρει επίσημη άδεια. Από τις αρμόδιες υπηρεσίες, φυσικά. Όπως προβλέπεται. Όλα νόμιμα. Όλα κανονισμένα. Με το ανάλογο μίσθωμα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί: «Μήπως αυτό δεν είναι το κατάλληλο σκηνικό για να πετάξει ένα φωτεινό παπούτσι;»
Και φυσικά, όπως πάντα, άρχισε ο χορός των ευθυνών. Ποιος φταίει; Ποιος το ενέκρινε; Ποιος κυβερνά;
Μα, ποιος άλλος; Ο συνήθης ύποπτος: ο Μητσοτάκης.
Όχι. Δεν φταίει ο Μητσοτάκης για το παπούτσι πάνω από την Ακρόπολη. Ούτε για κάθε στραβό που γίνεται σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορεί να ευθύνεται ο ίδιος για κάθε επιτροπή που δίνει άδεια, για κάθε φωτεινή προβολή, για κάθε παρεξήγηση μεταξύ αισθητικής και εμπορικότητας.
Το γεγονός ότι κάποιοι θεώρησαν φυσιολογικό να φωτιστεί η Ακρόπολη με διαφημιστικά σχήματα, δεν είναι πολιτική απόφαση πρώτου επιπέδου. Είναι ένδειξη ότι, κάπου κάπως, έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου.
Αλλά όχι – δεν φταίει για όλα ο Μητσοτάκης. Κάποια στιγμή, θα πρέπει κι εμείς να διαχωρίσουμε τα σοβαρά από τα υπερβολικά. Γιατί αλλιώς, στο τέλος, δεν θα παίρνει κανείς τίποτα στα σοβαρά.
