Στο Κορωπί, ένας άνδρας ξυλοκόπησε βάναυσα τη σύντροφό του, μπροστά στο παιδί τους. Κι εμείς, πάλι, διαβάζουμε, σοκαριζόμαστε, σχολιάζουμε δυο λεπτά και συνεχίζουμε τη μέρα μας. Σαν να μη συνέβη τίποτα. Μόνο που συνέβη (σ.σ. ενδοεικογενειακή βία) . Και συμβαίνει κάθε μέρα.
Δεν είναι μόνο ο 50χρονος το τέρας, είμαστε κι εμείς που μεγαλώσαμε γενιές με το «μην ανακατεύεσαι στα ξένα σπίτια». Είναι η κοινωνία που νομιμοποίησε το χαστούκι σαν «ένδειξη πάθους», που έκανε τη ζήλια απόδειξη αγάπης και διδάσκει ακόμα στις κόρες της να σωπαίνουν «για να μη διαλυθεί το σπίτι». Όταν, αυτό το «σπίτι» είναι ήδη διαλυμένο... από μέσα.
Η βία δεν γεννιέται στα δικαστήρια, γεννιέται στα τραπέζια που σωπαίνουν.
Στις παρέες που ακούνε τον φίλο να μιλάει χυδαία για τη γυναίκα του και γελάνε.
Στις γειτονιές που ακούν φωνές και κλείνουν την τηλεόραση λίγο πιο δυνατά.
Στους πατεράδες που μεγαλώνουν γιους χωρίς να τους μάθουν τι σημαίνει σεβασμός.
Στις μητέρες που λένε στις κόρες τους «κάνε υπομονή, όλοι έτσι είναι οι άντρες».
Όχι, δεν είναι όλοι έτσι, αλλά αρκετοί γίνονται έτσι γιατί κανείς δεν τους είπε ποτέ πως δεν επιτρέπεται.
Και αρκετές γυναίκες μένουν έτσι γιατί κανείς δεν τις έπεισε πως αξίζουν τη ζωή τους.
Η κοινωνία μας είναι συνένοχη.
Κρύβει τη βία πίσω από τις κουρτίνες και τη λέει «οικογενειακό θέμα».
Την ντύνει με «πάθος», τη σκεπάζει με «ντροπή» και τη βαφτίζει «κακιά στιγμή».
Δεν είναι κακιά στιγμή, είναι έγκλημα.
Και το παιδί που το βλέπει, το παιδί που μεγαλώνει μέσα σε αυτό, δεν θα ξεχάσει ποτέ, ή θα το επαναλάβει ή θα το κουβαλά σαν σιωπή για πάντα.
Φτάνει πια. Δεν χρειάζεται άλλη τραγωδία για να καταλάβουμε ότι η βία δεν είναι είδηση, είναι καθημερινότητα. Κι αν θέλουμε να την τελειώσουμε, δεν φτάνει να καταδικάζουμε τον δράστη, πρέπει να καταδικάσουμε τον εαυτό μας. Για κάθε φορά που άκουσαμε, είδαμε, καταλάβαμε… και δεν κάναμε τίποτα.
Κάθε φορά που σωπαίνουμε, κάποια γυναίκα αιμορραγεί λίγο περισσότερο.
Κάθε φορά που λέμε «δεν είναι δική μου δουλειά», ένα παιδί μαθαίνει πως η βία είναι φυσιολογική.
Κάθε φορά που εξοικειωνόμαστε με το φρικτό, γινόμαστε μέρος του.
Η κοινωνία που δεν εξοργίζεται πια, είναι ήδη χαμένη.
Κι αν δεν σπάσουμε αυτόν τον κύκλο με φωνή, με πράξη, με μηδενική ανοχή... τότε ο επόμενος ξυλοδαρμός δεν θα είναι «είδηση», θα είναι απλώς συνέχεια.
