Ούτε οι φωνές για διάλογο είναι λίγες, ούτε οι κραυγές στα μπλόκα είναι η πλειοψηφία.
«Καλικάντζαροι», «αποστάτες», «λαγοί» και πολλά… κοσμητικά επίθετα περίμεναν τους αγρότες που τόλμησαν να μιλήσουν για διάλογο με την κυβέρνηση. Οι επιθέσεις που δέχθηκαν ήταν πολλές, από συγκεκριμένα μέτωπα, με τους ίδιους να κάνουν λόγο ακόμη και για κομματικές παρεμβάσεις αφήνοντας αιχμές για αγροτοσυνδικαλιστές που έχουν καθοδήγηση και αντιμετωπίζουν τις κινητοποιήσεις ως ένα είδος αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση.
Τι έκαναν όμως και δέχθηκαν αυτές τις επιθέσεις; Είπαν το απλό. Δηλαδή ότι πρέπει να υπάρξει διάλογος και ότι το να παραμένουν στα μπλόκα «ταμπουρωμένοι» δεν οδηγεί πουθενά. Είναι αλήθεια ότι οι παλαιότεροι αγροτοσυνδικαλιστές γνώριζαν το όριο μεταξύ της διεκδίκησης και της κάθετης άρνησης σε οτιδήποτε γίνεται. Γνώριζαν και πότε έπρεπε ν’ αποχωρήσουν αποκομίζοντας φυσικά τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη ως προς τις διεκδικήσεις τους.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι άρνηση ακόμη και στην πρόσκληση του ίδιου του πρωθυπουργού, που στο τέλος της ημέρας προβληματίζει και ως προς τις διεκδικήσεις των εκπροσώπων των αγροτών –όπως δηλώνουν– και ως προς τι μπορεί να συμβαίνει τελικά με τα μπλόκα και τη στάση που τηρούν έναντι όποιου θέτει θέμα διαλόγου.
Ο γραμματέας των Αγροτικών Συνεταιρισμών Θεσσαλονίκης, Χρήστος Τσίλιας, που τάχθηκε υπέρ του διαλόγου τονίζοντας πως υπάρχουν και κόκκινες γραμμές, ήταν μεταξύ αυτών που δέχθηκαν τα πυρά όσων δεν θέλουν διάλογο αλλά πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων, ορισμένα εκ των οποίων είναι σαφές πως δεν μπορούν να υλοποιηθούν.
Μίλησε στο ΕΡΤ Νews το πρωί της Δευτέρας και κατήγγειλε κομματικές παρεμβάσεις σε συνδικαλιστές σημειώνοντας πως «κάποιοι κατευθύνονται πίσω από κομματικές παρατάξεις» παραπέμποντας σε όλους όσοι αρνούνται τη συζήτηση επί των αιτημάτων που έχουν θέσει προς την κυβέρνηση.
Είναι αλήθεια ότι η επίθεση που δέχθηκαν όσοι τάχθηκαν υπέρ της έναρξης ενός διαλόγου υπερέβη τα εσκαμμένα. Ενεπλάκησαν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ενώ κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ζητούν τα ονόματα αυτών που δεν ακολουθούν τη… γραμμή των μπλόκων όπως αυτό της Νίκαιας στη Λάρισα.
Το γιατί όμως δεν προσέρχονται σε έναν διάλογο παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί παρά τα περί «εχέγγυων» που ζητούν από την κυβέρνηση και άλλων προσχημάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τίθεται όλο και περισσότερο το θέμα κομματικών παρεμβάσεων ώστε να παραμείνουν οι αγροτοσυνδικαλιστές στα μπλόκα για να δημιουργηθούν συνθήκες μπάχαλου και να χαρακτηριστούν ως κοινωνική αντίδραση που βρίσκει υποστήριξη από τους πολίτες.
Την ίδια στιγμή, τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Απίστευτη ταλαιπωρία για οδηγούς μέσα στις γιορτές. Αποκλεισμοί εθνικών οδών και παρακαμπτήριων, που χαρακτηρίζονται μάλιστα ως συμβολικοί, με τις λέξεις να χάνουν το νόημά τους και τους πολίτες αλλά και τους επαγγελματίες να παραμένουν έρμαια των διαθέσεων αυτών που κλείνουν όποτε θέλουν διόδους και τελωνεία.
Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να σημειώσουμε ότι οι φωνές για διάλογο δεν είναι λίγες. Ούτε οι κραυγές στα μπλόκα είναι η πλειοψηφία. Είναι όμως πλέον ορατό ότι η λογική του παραλόγου –αποκλεισμός και «όχι» στον διάλογο– δεν βρίσκει ευήκοα ώτα στους ίδιους τους αγρότες που θέλουν λύσεις και όχι επαναστατική γυμναστική αριστερών και ακροδεξιών προδιαγραφών...
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
