Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει καλά η ευρωπαϊκή Αριστερά; Όχι. Ξεχάστε τους μεγάλους σοσιαλιστές και καθ’ όλα αστούς ηγέτες όπως ο Χέλμουτ Σμιτ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Μάριο Σοάρες, o Φελίπε Γκονζάλες και άλλοι μιας εποχής με ξεκάθαρες στοχεύσεις. Ποιες ήταν αυτές για τους σοσιαλιστές: η ύψωση «αναχωμάτων» στον κομμουνισμό και στον αριστερό ριζοσπαστισμό γενικότερα (αυτόν τον ρόλο εξυπηρέτησαν εν πολλοίς τα τότε σοσιαλιστικά κόμματα με τη βοήθεια των ΗΠΑ), η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, η μείωση των ανισοτήτων και η διατήρηση της ειρήνης στην πολύ ταλαιπωρημένη από δύο παγκοσμίους πολέμους Γηραιά Ήπειρο.
Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι αδύναμη, μπερδεμένη, εκλογικά ξεδοντιασμένη και οχυρωμένη πίσω από τα προτάγματα της πολιτικής ορθότητας και της «αφύπνισης» (wokeness). Στις γραμμές της δίνουν τον τόνο πρώην μαρξιστές, που έβαλαν στην πρώτη ευκαιρία κοστούμια. Η αλλοτινή αστική ευπρέπεια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας έδωσε τη θέση της σε έναν υποκριτικό και ύπουλο αριστερισμό, που φυσικά περιθωριοποίησε την Κεντροαριστερά. Και τώρα η «προοδευτική» γερμανική κυβέρνηση, που απαρτίζεται από τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD), τους Πράσινους (Die Grünen) και τους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP), κλείνει τα γερμανικά σύνορα! Ναι, αυτοί το έκαναν, όχι το ακροδεξιό AfD! Και ποιος ξέρει τι θα δούμε μετά τις κρίσιμες εκλογές της Κυριακής στο Βραδεμβούργο! Όπου το AfD προηγείται –βάσει της δημοσκόπησης της INSA– με 28%, έναντι 25% του SPD…
Το μόνο που αποδεικνύει καθημερινά η αλαζονική γερμανική Αριστερά είναι οι προτεραιότητές της: η καταστροφή της αστικής τάξης της χώρας, αλλά και η αποβιομηχάνισή της. Έτσι εξηγείται και η (μη) αντίδραση των Πρασίνων που συγκυβερνούν στη Γερμανία, ενώπιον της ζοφερής προοπτικής του λουκέτου για μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της χώρας. Οι γερμανικές χαλυβουργίες πνέουν τα λοίσθια, ενώ προβλήματα αντιμετωπίζει και η αυτοκινητοβιομηχανία της. Στο Βερολίνο κυβερνούν «λίγοι» και ιδεοληπτικοί αριστεριστές, που με τις αδιέξοδες πολιτικές τους κατάφεραν να επαναφέρουν στο προσκήνιο φαντάσματα του παρελθόντος. Τα άκρα (ειδικά οι Πράσινοι) φέρνουν τα άκρα…
Οι Σοσιαλδημοκράτες και οι –εξτρεμιστές σε πολλά– Πράσινοι ανέλαβαν τη διακυβέρνηση το 2021 και τα έχουν κάνει μούσκεμα στην κυριολεξία. Μόνο ανάχωμα στην τρέλα που προκάλεσαν με τις αλλοπρόσαλλες και ιδεοληπτικές πολιτικές τους, ειδικά στα θέματα της ενέργειας, αλλά και της αβουλίας τους, είναι το χριστιανοδημοκρατικό CDU, που θα κληθεί, είναι η αλήθεια, να διορθώσει πολλά, ακόμα και στο εσωτερικό του. Προφανώς και θα πρέπει να αποποιηθεί την κληρονομιά της Άνγκελα Μέρκελ σε πολλά θέματα (κυρίως όμως στο μεταναστευτικό), να σβήσει τα ίχνη του «αδύναμου» Άρμιν Λάσετ που οδήγησε το CDU στη δεύτερη θέση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2021 (ήθελε όντως φαντασία να ηττηθεί από τον νυν καγκελάριο Όλαφ Σολτς) και να αναζωογονήσει τη γερμανική οικονομία.
Υπάρχουν και ζητήματα π.χ. το μεταναστευτικό και η ασφάλεια, όπου απαιτείται το συντηρητικό DNA του CDU και των συμμάχων του, των Βαυαρών χριστιανοκοινωνιστών (CSU). Αυτό, πριν το AfD αρχίσει να κερδίζει και άλλους πόντους. Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας Forsa, το CDU προηγείται με 31%, έναντι 17% του ΑfD, με το SPD στο 15% και τους Πράσινους στο 11%. Φαίνεται λοιπόν πως πλησιάζει η ώρα του ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών, Φρίντριχ Μερτς. Με τα σημερινά δεδομένα, η εκλογή του σε έναν χρόνο (οι εκλογές είναι προγραμματισμένες για τις 28 Σεπτεμβρίου 2025), αποτελεί μονόδρομο για να ξαναβρεί η Γερμανία τον δρόμο της. Το θέμα είναι τι άλλο θα ζήσουμε μέχρι τότε…
