Με αφορμή το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για την παρένθετη μητρότητα, ο Κυριάκος Βελόπουλος επιστρέφει στον γνώριμο ρόλο του: αυτόν του διαστρεβλωτή της πραγματικότητας. Με μια «ανάγνωση» του νόμου που αγνοεί τη νομική ακρίβεια, τη συνταγματική τάξη και την κοινωνική πρόοδο, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης επιλέγει –ακόμη μία φορά– τη σίγουρη οδό του πολιτικού εντυπωσιασμού. Αντί να σταθεί στη συζήτηση με σοβαρότητα, επιλέγει να ψαρέψει στα θολά νερά του φόβου, της σύγχυσης και του ηθικού πανικού.
Στην ανακοίνωση του κόμματός του γίνεται μια επιλεκτική και εσκεμμένα θολή παρουσίαση του άρθρου 46 του νομοσχεδίου, το οποίο τροποποιεί διατάξεις σχετικές με την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Η ουσία χάνεται πίσω από μία κουραστική και ελλιπώς διατυπωμένη επίκληση «κινδύνων» και «ασαφειών», που περισσότερο αποκαλύπτουν άγνοια (ή σκοπιμότητα), παρά αγωνία για το κοινό καλό.
Όπως συμβαίνει συχνά σε παρόμοιες τοποθετήσεις της Ελληνικής Λύσης, η επιχειρηματολογία χτίζεται πάνω σε μισές αλήθειες, αυθαίρετες συνδέσεις και ένα ιδιότυπο μείγμα συνταγματολογίας, βιοηθικής και ρητορικής τρόμου — που όμως δεν αντέχει σε κανέναν νομικό ή κοινωνικό έλεγχο.
Η νομοθεσία ερμηνευμένη «κατά Βελόπουλο»
Η τροποποίηση του άρθρου 1458 του Αστικού Κώδικα κάνει δύο βασικές παρεμβάσεις: α) διευκρινίζει ότι η αδυναμία κυοφορίας λόγω φύλου δεν θεωρείται ιατρική αδυναμία, και β) ορίζει ότι τόσο η αιτούσα όσο και η παρένθετη μητέρα πρέπει να έχουν κατοικία στην Ελλάδα.
Η τοποθέτηση της Ελληνικής Λύσης ωστόσο μεταφράζει τις προβλέψεις αυτές ως «άνοιγμα θυρών» στην αλλαγή φύλου, στην υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και σε «θολές» ηθικές συνθήκες. Πρόκειται για εσκεμμένη διαστρέβλωση: ο νόμος δεν αλλάζει τίποτα σχετικά με το ποιος μπορεί να υιοθετήσει, ούτε δίνει νέα δικαιώματα σε τρανς ή ομόφυλα άτομα σε σχέση με την τεκνοποίηση. Αντίθετα, διευκρινίζει περιορισμούς, βάζοντας φραγμούς εκεί που η πράξη είχε δημιουργήσει γκρίζες ζώνες.
Αντιφάσεις και τεχνητή ηθική σύγχυση
Η πιο κραυγαλέα αντίφαση της ανακοίνωσης της Ελληνικής Λύσης είναι πως, ενώ αναγνωρίζει τα θετικά στοιχεία της ρύθμισης –δηλαδή τον περιορισμό της παρένθετης μητρότητας σε κατοίκους Ελλάδας και την πρόληψη του trafficking– καταλήγει στο… «παρών», με το πρόσχημα της «ασάφειας».
Στην πραγματικότητα, η έννοια της ασάφειας προκύπτει μόνο όταν επιχειρείται –όπως κάνει ο κύριος Βελόπουλος– να περάσει το νομοσχέδιο από το φίλτρο μιας ιδεολογικής εμμονής. Η σύγχυση δεν είναι νομική. Είναι τεχνητή. Και υπηρετεί έναν πολιτικό σκοπό: τη δημιουργία εντυπώσεων, την ενεργοποίηση φοβικών αντανακλαστικών και την εδραίωση του κόμματος στο ακροατήριο του συντηρητικού εθνικολαϊκισμού.
Η τακτική Βελόπουλου δεν είναι νέα: κάθε νομοθέτημα που αγγίζει σύγχρονες κοινωνικές ισορροπίες (ατομικά δικαιώματα, φύλο, τεκνοποίηση, ελευθερίες) ερμηνεύεται ως «κίνδυνος» για το έθνος, την οικογένεια και την πίστη. Είναι η μέθοδος της «ηθικής πολιορκίας» – όπου το κράτος κατηγορείται πως υπονομεύει τις παραδοσιακές αξίες και ο ίδιος εμφανίζεται ως τελευταίος υπερασπιστής.
