Είδαν το φως της δημοσιότητας δύο ειδήσεις που η σημασία τους δεν πρέπει να παραγνωριστεί. Αφορούσε δύο διαδηλώσεις στην Ρωσία από Ρώσους πολίτες που αντιδρούν στον πόλεμο που έχει κηρύξει ο Πούτιν. Και έγιναν –η άλλη είδηση- πολλές, παρά πολλές συλλήψεις.
του Όθωνα Καραγιάννη
Αρχίζοντας από το δεύτερο σκέλος της είδησης, αυτό δηλαδή των συλλήψεων, μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνεται το είδος του καθεστώτος το οποίο κυβερνάει σήμερα την Ρωσία. Είναι ένα καθεστώς αυταρχισμού που παραπέμπει σε αυτό που από την αρχή ήταν, καμουφλαρισμένο πίσω από τον μανδύα μίας δήθεν δημοκρατίας, απλώς και μόνο επειδή ο σημερινός της ηγέτης εκλεγόταν. Ένα καθεστώς δηλαδή της κομμουνιστικής εποχής, όπου οι διαφωνούντες συλλαμβάνονταν, εξορίζονταν ή εξοντώνονταν. Ας έχουμε υπόψιν αυτήν την εικόνα για το τι μπορεί να σημαίνει για ένα λαό που έχει βιώσει την τρομοκρατία των μπολσεβίκων, του Στάλιν και του Μπέρια, και των μετέπειτα κομμουνιστών ηγετών μέχρι την περεστρόϊκα. Και όσοι από αυτούς δεν τα έζησαν, εν τούτοις τα έχουν ακούσει από τις οικογένειές τους.
Πριν από τις συλλήψεις βεβαίως προηγήθηκαν οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί τον Πούτιν και τους γύρω του. Διότι μπορεί να φαντάζει μικρός ο πυρήνας των διαμαρτυρομένων σήμερα, αλλά ποιος μας διαβεβαιώνει ότι ένας λαός που έχει ζήσει με τον φόβο ενός κράτους των ολίγων, ενός κράτους μιας δικτατορικής νομενκλατούρας επί τόσο χρόνια, με τον φόβο μήπως τον καταδώσει ο διπλανός του, δεν φροντίζει να μην εκδηλώνεται, ενώ μέσα του βράζει;
Από την άλλη πλευρά η σημερινή ρωσική ηγεσία φαίνεται να αγνοεί ότι οι χιλιάδες των θυμάτων Ρώσων στρατιωτών στην Ουκρανία, έχουν πίσω οικογένειες οι οποίες έχουν χάσει τα παιδιά τους σε ένα πόλεμο που είναι φυσικό να μην κατανοούν γιατί διεξάγεται.
Χάνουν τα παιδιά τους για ένα πολιτικό καπρίτσιο σύγχρονου μεγαλοϊδεατισμού και για το ναπολεόντειο σύνδρομο αυτού που τους κυβερνάει. Αυτή είναι μία δεξαμενή εσωτερικής αγανάκτησης που είναι βέβαιο ότι θα διογκωθεί όσο τα θύματα των Ρώσων θα αυξάνονται. Και στην αγανάκτηση των οικογενειών αυτών που πενθούν θα προστίθεται και ο φόβος άλλων οικογενειών μη θρηνήσουν και αυτές θύματα είτε μεταξύ των παιδιών τους που είναι ήδη στην Ουκρανία είτε μεταξύ των Ρώσων στρατιωτών που έχουν μείνει πίσω αλλά που κανείς δεν ξέρει πότε μπορεί ο παραλογισμός του ηγέτη της Ρωσίας να τους ρίξει και αυτούς στο πεδίο της μάχης.
Η ενδεχόμενη αντίδραση του ανθρώπινου παράγοντος στο εσωτερικό της Ρωσίας δεν πρέπει να υποτιμάται. Αν τον υποτιμά ο Πούτιν από αδικαιολόγητη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία υποπίπτει σε ένα ολέθριο γι΄ αυτόν λάθος. Αλλά λάθος που η λοιπή ανθρωπότητα προσδοκά να πέσει.
